SECOND CHANCE

κεφαλαιο 8

Εντελώς ασυναίσθητα σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα τον Ιαν.
Στο τρίτο χτύπημα, το σήκωσε.

"Πες μου ότι δεν με καλεσες κατά λάθος..."

"Όχι, δεν σε κάλεσα κατά λάθος"

"Δεν ήρθες σήμερα...."

"Νομίζω ότι στο είχα πει ότι δεν θα έρθω"

"Όσο ζω, ελπίζω Εύα...."

"Έχεις δουλειά;"

"Όχι αν έχεις να μου προτείνεις κάτι άλλο"

"Έχω ανάγκη από ένα φίλο αυτή την στιγμή,να έρθω;"

"Θα σε περιμένω"

Μου είπε και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα,όπως ήμουν.
Έφτασα σε χρόνο μηδέν.
Τον βρήκα εκεί να με περιμένει.
Με το που με είδε,ήρθε προς το μέρος μου.

"Είσαι πανέμορφη......"

Εγώ ετρεμα από την ταραχή μου.

"Ιαν πίστεψε με δεν είναι η ώρα..."

"Εσύ τρέμεις..."

"Δεν είναι τίποτα"

"Έλα μαζί μου"

Η δήλωση του κόφτη.
Με τράβηξε μαλακά από το χέρι για να τον ακολουθήσω.

"Που πάμε;"

Διαμαρτυρήθηκα

"Σπίτι μου.Χρειαζομαστε ένα ποτό αυτή τη στιγμή.Και οι δυο"

Φτάσαμε σε ένα υπέροχο,τεράστιο οίκημα που πολύ λιτά αποκαλει σπίτι.
Ανεβήκαμε στην ξύλινη βεράντα κι άνοιξε την εξώπορτα για να περάσουμε μέσα.
Μου έδειξε προς το σαλόνι.

"Κάτσε..."

Έφερε δύο ποτήρια κι ένα μπουκάλι μπερμπον,τα γέμισε και μου πρόσφερε το ένα πριν κάτσει απέναντι μου.
Μου έκανε νόημα να πιω.

Ήπια μια γερή γλυκιά και παρόλο που με έκαψε,ήπια άλλη μια για να συνέλθω.

Έκατσε αναπαυτικά απέναντι μου

"Τώρα πες μου.....ότι θες κι ότι μπορείς εσύ"

Το γεγονός ότι δεν με πίεζε με έκανε να τον εκτιμήσω περισσότερο σαν άνθρωπο.

"Δεν θέλω να πω κουράζω με τα προβλήματα μου, μου αρκεί η παρέα σου."

"Το ξέρω,όμως καταλαβαίνω ότι υπάρχει κάποιο προβλημα και συγκεκριμένα πρόβλημα με ονοματεπώνυμο.Γιατι τον αφήνεις να σου φέρεται έτσι?"

Ξεκίνησα να του λέω για την περίοδο που έχασα τους γονείς μου,για τη γνωριμία μου με τον Κέβιν , για τα ωραία χρόνια που περάσαμε , για το πώς άλλαξε η ζωή μας και το   πώς φτάσαμε να με κρύβει.