SECOND CHANCE

κεφαλαιο 39

Άφησα να αναλάβει τα πάντα ο Ίαν.
Του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Ίαν με έμαθε πως είναι να δίνεις και να δίνεται,να μοιράζεσαι,να ποθείς και να σε ποθούν,πως είναι μια φυσιολογική σχέση σε αντίθεση με όσα πίστευα μέχρι πρότινος.
Ίσως αυτή η δοτικότητα του είναι που με ξεκλείδωσε και τον ερωτεύτηκα, δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει με κάποιον αλλο.

Από τον ειρμό της σκέψης μου με έβγαλε το επίμονο κουδούνισμα του κινητού μου.Δεν ήξερα καν που το είχα παράτησει...Μετά από λίγο ψάξιμο το βρήκα και στην οθόνη αναβοσβηνε το όνομα του Κέβιν.
Το άφησα βιαστικά πάνω στο τραπέζι λες και μου έκαιγε τα χέρια και έκατσα να το κοιτάω περιμένοντας να σταματήσει.
Όμως εκείνο δεν μου έκανε τη χάρη και συνέχισε να χτυπάει.
Σκέφτηκα να το απενεργοποιήσω αλλά κάτι δεν με άφηνε.
Μετά την τρίτη ασταμάτητη κλήση του,αποφάσισα να το σηκώσω.

"Παρακαλώ..."

"Εύα.... επιτέλους!"

"Τι συμβαίνει Κέβιν,πως και μας θυμήθηκες;"

Ουτε εγώ δεν ήξερα που έβρισκα το κουράγιο να του μιλήσω έτσι.

"Εύα,σε παρακαλώ βοήθησε με, είμαι σε απόγνωση..."

"Κέβιν, ειλικρινά σε καταλαβαίνω, αλλά πραγματικά τι μπορώ να κάνω για σένα;πως μπορώ να σε βοηθήσω;"

"Δεν ξέρω.... κάτι θα σκεφτείς για να φτιάξει και πάλι την εικόνα μου,άλλωστε δουλειά σου είναι και είσαι η καλύτερη σε αυτό..."

Μου είπε με ένα τόνο ειρωνίας . Ήθελα να τον βρίσω,να του φωναξω,να του το κλείσω που είχε το θράσος να με θυμηθεί από ανάγκη και να κάνει ότι εκτιμάει τη δουλειά μου,έπειτα από όσα μου έλεγε όλα αυτά τα χρόνια.
Τελικά πήρα μια βαθιά ανάσα για να ξαναβρώ την αυτοσυγκράτηση μου και αρκεστηκα σε ένα.

"Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να ξέρω την αλήθεια.Για τις κατηγορίες και... και το παιδί."

"Έλα τώρα.... σοβαρά;Όλες με παρακαλούσαν για να περάσουν ένα βράδυ μαζί μου, δεν είχα ανάγκη να τις παρενόχλησω...."

Η κυνικοτητα του μου έδωσε στα νεύρα.Προσπαθησα να μείνω ψυχραιμη.Ουσιαστικα παραδεχόταν ότι με απατούσε συστηματικά.
Βέβαια θα μου πεις δεν ντρεποταν τότε, θα ντραπει τώρα;

''Και το παιδί;"

Δεν ξέρω γιατί τυραννουσα έτσι τον εαυτό μου,όμως με έτρωγε να μάθω.

"Με ξέρεις τώρα.... Δεν ξέρω ακόμα αν είναι δικό μου, αλλά αν είναι να κάνει καλό στην εικόνα μου, το αναγνωρίζω αύριο κιόλας."

Δεν πίστευα στα αυτιά μου...
Τόσο έξω είχα πέσει,πόσο τυφλή ήμουν...

"Θα δω τι μπορώ να κάνω, αλλά δεν σου υπόσχομαι τίποτα"

Γέλασε ειρωνικά.

"Ωωω μα και βέβαια θα κάνεις γλυκιά μου.
Και που Σάι περιμένω σύντομα νέα σου...''

Η κλήση τερματίστηκε κι εγώ ένιωθα έτοιμη να εκραγω.

Δεν ήθελα το κακό του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά δεν τον ήθελα και στη ζωή μου.
Έπρεπε να μιλήσω με τον Ιαν, έπρεπε να βγάλω από μέσα μου,όλη αυτή την αηδία που ένιωθα.
Και βέβαια μόνο ο Ίαν θα μπορούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα.
Έτσι έκανα το μόνο πράγμα που θεωρούσα σωστό...πήγα κοντά του.