SECOND CHANCE

κεφαλαιο 46 (β μέρος)

Παραμονή του γάμου:

Ανοίγω τα μάτια μου και ξέρω ακριβώς που βρίσκομαι και γιατί βρίσκομαι εδώ.
Τα δάκρυα μου θολώνουν από τα δάκρυα και ξεσπάω σε λυγμούς.

Τραβάω τον όρο από το χέρι μου κι αρχίσω να βρίζω.

Πετάω ότι βρισκω μπροστά μου.

Η οδύνη και η οργή μου ξεχειλίζουν

Γιατί τον Ιαν, γιατί σε εμάς, γιατί τώρα;

Τώρα θα έπρεπε να μαλώνουμε για τις λεπτομέρειες του γάμου μας .

Τώρα θα έπρεπε να ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας για το ταξίδι του μέλιτος.

Η πόρτα ανοίγει και δύο νοσοκομοι προσπαθούν να με συνεφέρουν.

Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι δεν θέλω.

Δεν θέλω να συνέλθω,θέλω να βάλω φωτιά και να τα κάψω όλα,στάχτη να γίνουν όλα, όπως....όπως εκείνος.

Ανοίγω τα μάτια μου ξανά και βρίσκομαι πάλι στην ίδια θέση.
Δεν θέλω ητεμηστικες ενέσεις....
Να με ρίξουν σε καταστολή μπορούν;;;
Να μη σκέφτομαι τίποτα πια,να μη νιώθω τίποτα,να μη θυμάμαι,να μη.....

Ένας γιατρός μπαίνει μέσα στο δωμάτιο.

"Πως είστε;;;"

Με ρωτάει ο γιατρός και θέλω να ουρλιαξω,όμως κρατιέμαι.

"Δυστυχώς μια χαρά."

"Κύρια μου,θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μείνετε ήρεμη,το έχετε ανάγκη "

"Δεν καταλαβαίνετε ....εγώ,η έκρηξη,ο άντρας μου, το αυτοκίνητο....
Πρέπει να μάθω που τον έχουν"

"Συγνώμη, αλλά δεν καταλαβαινω τι λέτε."

"Χθες ....το θυμά....το θύμα ήταν..."

Τα δάκρυα με έπνιγαν.

Ο γιατρός πλησιάζει και μου κρατάει τα χέρια.

"Ηρέμηστε σας παρακαλώ, δεν κάνει καλό ούτε σε εσάς, ούτε στο παιδί, δεν μπορούμε να σας κάνουμε άλλη ηρεμηστικη"

Τι είπε; Στο ποιο;;;

"Κάποιο λάθος κάνετε,εγώ δεν..."

"Συγνώμη,νόμιζα ότι το ξέρατε.
Είστε έγκυος 5 εβδομάδων, δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε, αλλά σας παρακαλώ σκεφτείτε το παιδί, δεν είστε μόνη σας πια."

Παι... Παιδί.....ένα παιδί δικό μου και δικό του,ένα παιδί που δεν θα γνωρίσει τον πατέρα του,ένα παιδί που....

Κλαίω περισσότερο και δεν ξέρω αν κλαίω από λύπη ή από χαρά.

Ναι χαρά που μεγαλώνει μέσα μου το παιδί του.

"Καταλαβαίνω πως ήταν σοκ αλλά σας παρακαλώ σταματήστε να κλαίτε.Θα ειδοποιήσω τον γιατρό σας να περάσει να σας δει.Εκεινος θα μπορέσει να σας λύσει και ότι απορίες έχετε.Ενταξει;;;;"

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά κι έφυγε.

Ασυναίσθητα έπιασα την κοιλιά μου.

Ένα μωρό....

Μάλωσα τον εαυτό μου που έκλαιγα ακόμα.

Έπρεπε να είμαι δυνατή για αυτό το μικρό πλάσμα.
Σκούπισα γρήγορα τα μάτια μου και πήρα βαθιά ανάσα.

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε απότομα και σίγουρα δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτή την συνάντηση.

"Κέβιν......;;;;;"

Μπορεί να άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα
Λίγο έμεινε.
Περιμένω σχόλια.

xxx