How I fel in love with my stepbrother - Nederlands

Hoofdstuk 26

Pov Lars

"Roos...Ehm..Luister goed" ik zucht nog eens diep. Ik moet het haar wel vertellen. Roos kijkt me afwachtend aan. "Ehm....Ik werd gister zo boos omdat...Eh nou dat zit zo..." Roos houdt haar hoofd een beetje scheef. "Ga je nog zeggen wat er aan de hand is of niet?" Ze kijkt me een beetje geïrriteerd aan. Oh damn. Ik haal diep adem en gooi alles er dan meteen uit. "Het zit zo dat mijn moeder verboden terrein is voor iedereen. Mijn moeder....ze is..." ik zucht en haal snel een hand door mijn haren. "Ze is doodgegaan. Volgens mijn vader komt het door mij...maar...ik....damn ik weet het niet..." Het is even stil tussen ons... "W..wat is er..er gebeurd?" Roos kijkt me bijna bang aan. Bang voor mijn reactie. "Op een avond waren mama en ik alleen thuis. Er kwamen mannen binnen en ze...mama probeerde nog maar....en ik...." ik merk dat ik het gewoon niet kan vertellen. Roos legt voorzichtig haar hand op mijn schouder en arm. Voor ik het merk rollen er warme druppels over mijn wangen. Dat kan niet. Badboys don't cry. Roos legt haar hand op mijn wang. "Hey het is oké" Ze probeert me te troosten maar het lukt niet. Ze trekt me in een knuffel en fluistert zachtjes dat het goed komt. Ze wrijft rustig rondjes op mijn rug.

Na een tijdje ben ik rustig. "Sorry...ik weet niet wat dat was" ze kijkt me met medeleven aan. "Het is oké." ze geeft me een waterige glimlach. "Ik snap dat je niet verder wil vertellen." Ze glimlacht en wil opstaan. Ik zucht. "Nee je moet het weten. Je moet alles weten." Ze kijkt me vragend aan en zakt weer terug. "De mannen kwamen in ons huis en zeiden dat ze 'vrienden' waren van papa. Mama wilde mij beschermen en duwde mij de kast in. De mannen..." ik draai in een flashback en zie alles weer voor me. Hoe mama zei dat ze van me hield en dat ik hulp moest gaan halen, hoe ze me  de kast in duwde, hoe de mannen haar verkrachtten, hoe ze smeekte dat de mannen moesten stoppen, hoe ik het niet meer aan kon zien en hoe ik de kast uit sprintte, hoe ik de mannen wilde stoppen, hoe een van de mannen boos werd en een wapen op me richtte en hoe mama voor mij sprong. "Ik ben de reden dat ze dood is." Ik sta woest op en sla onbewust de hand van Roos die nog op mijn schouder lag van me af. Roos gaat geschrokken iets naar achter. "Lars? Het is niet jouw schuld." "Dat is het wel!" schreeuw ik. Roos staat geschrokken op. "Lars ik..." verder komt ze niet, omdat er van beneden geschreeuw komt. Ze kijkt me geschrokken aan. Ik kijk verbaasd terug. We snellen naar beneden en zien daar papa tegen Simon schreeuwen. "Je hoort hier niet jongen ga terug naar je eigen vuilnisbelt!" Simon gaat er niet tegenin en blijft staan waar hij staat. "Papa laat hem met rust" Ik ben verbazingwekkend kalm. "Ik ben die vrienden van jou behoorlijk zat." "Simon neem Roos mee naar boven. Dit is iets tussen Geert en mij." Simon knikt en wil Roos meenemen. "Lars?" Roos trekt zich los van Simon en loopt naar mij toe. Ze trekt me in een knuffel en fluistert; Ik wil je niet kwijt oké? Take it easy. Ik knik zachtjes en laat haar los. Ze draait zich om naar Simon en samen lopen ze naar boven.

Pov Roos

Simon en ik lopen naar boven. Het is vreemd om alleen samen met Simon naar boven te gaan. Ik bedoel; hij is een goede vriend, maar i don't know. Het blijft een beetje raar of zo iets. We zeggen niets en lopen naar de chill kamer. Ik plof op een bank en hij ploft tegenover mij op de zitzak. Het blijft een tijdje stil totdat we beneden Lars en Geert horen schreeuwen. Ik kijk geschrokken naar de deur en wil opstaan, maar Simon houdt me tegen. "boven blijven heeft Lars gezegd. Hij moet dit zelf afhandelen." Ik kijk hem aan en zak weer terug op de bank. 

Om de tijd te doden besluiten we om never have i ever te doen. Na ik weet niet hoelang never have i ever te spelen horen we de voordeur dichtslaan. Ik sta snel op en haast me naar beneden. Simon volgt me op de voet. "Lars?! Lars!" Ik roep wat wanhopig. Ik hoor pijnlijk gekreun vanuit de keuken en snel erheen. Daar hangt Lars tegen de eettafel aan. "Lars!" ik haast me naar hem toe en zie dat hij heel wat blauwe plekken en sneeën heeft. Ik kniel naast hem neer. "Wat is er gebeurd?" "Papa heeft weer eens wat gedronken en ik heb hem laten zien dat ik nu de man in huis ben." Ik kijk hem geschrokken aan. "Je hebt wat gedaan? Weet je wat laat ook maar zitten." Lars kijkt met een scheve grijns Simon aan. "Dude zo ver hoefde je echt niet te gaan hoor. Ik wist al dat hij gedronken had en dat hij zichzelf niet was. Ik vond het niet zo erg ik wist dat hij het morgen toch niet meer zouden weten." Ze hebben beide een grijns op hun gezicht. Ik wordt langzaam kwaad. "Ah jullie zijn ongelooflijk damn." Ik sta op en pak de verbanddoos die in een van de keukenkastjes staat en loop weer terug naar Lars. Ik begin stil en een beetje geïrriteerd de wonden van Lars te verzorgen. Lars merkt als eerste dat ik zijn acties niet vind kunnen. "Roos? Roos alsjeblieft luister even." Ik kap hem af. "Shhj. Ik wil het niet horen." Zwijgend ga ik verder. Hij kijkt me aan, maar zegt verder niets meer. Simon gaat snel naar boven. 

Als de wonden eindelijk verzorgd zijn ruim ik zwijgend de spullen op. "Dankje." Ik kijk hem aan en geef hem een waterig lachje en loop dan naar boven, naar mijn eigen kamer.

Pov Lars

Meteen nadat Simon en Roos naar boven gaan merk ik dat papa gedronken heeft. Ik word er gek van dat hij telkens zoveel drinkt. Ik vraag me af waar Hilde is, maar hé niet mijn probleem. Al mijn frustratie van de afgelopen dagen komt eruit en het duurt niet lang voordat papa en ik van schreeuwen overgaan op vechten. Ik weet niet hoelang het duurt en ik weet ook niet waar ik nu eigenlijk geraakt ben en waar ik hem heb geraakt, maar uiteindelijk stormt hij boos naar buiten. Vast en zeker naar een of ander café om zich nog meer te gaan bezatten. Ik strompel naar de keuken om de verbanddoos te halen, maar bij de eettafel kan ik niet meer verder door de pijn en hang er tegen aan.

Roos komt naar beneden vluchten met vlak achter haar Simon. Haar stem klinkt wanhopig als ze mijn naam roept, maar echt reageren kan ik niet. Ze snelt naar me toe en nadat Simon en ik een kleine woordenwisseling hebben gehad begint ze boos mijn wonden te verzorgen. Ik staar de hele tijd in haar blauwe ogen die de ene keer een diepe zee kleur hebben en de andere keer een lichtgrijze kleur. Het blijft me verbazen. Ze kijkt geconcentreerd naar mijn wonden, maar wil geen woord van me horen. Als ze klaar is staat ze op. Al haar bewegingen zijn kort en geïrriteerd. Als ze weg wil lopen bedank ik haar snel. Ze draait zich naar me om, haar ogen zijn waterig en hebben een diep blauwe kleur. Ze glimlacht even snel en loopt dan naar boven. Naar haar eigen kamer. Eindelijk nu ik haar over mama heb verteld moet papa het verpesten. 

Ik loop naar mijn eigen kamer waar Simon op me wacht. "En?" Vraagt hij wiebelend met zijn wenkbrauwen. Ik zucht. "Ik heb haar verteld over mama en toen kwam papa en nu is ze geïrriteerd omdat ik papa op zijn plaatst moest zetten." Simon geeft een vriendschappelijke klap op mijn schouder. "Het komt wel goed bro. Ze draait wel bij." Ik zucht. "Ja dat zal wel ja." "Ik ga morgen naar dat feest in het dorp. Ga je mee? Je moet mijn wingman zijn man?" grijnst Simon. Ik grijns terug. "Sure vertel wat is je plan?"

Dag lieve readers, als een kleine goedmaker is er nu een extra lang hoofdstuk :) Hoe is het verder met jullie? Ik moet deze week voor het eerst stage lopen en zelf dingen doen en my god ik knijp hem zo hard hahaha. Let me know what you think of the story! Heel veel liefs,