How I fel in love with my stepbrother - Nederlands

Hoofdstuk 48

Pov Roos

Na een lange tijd kom ik dan ook eindelijk thuis aan. Ik zeg Geert even gedag en plof op de bank. Kirsten en ik hebben pas over een uur afgesproken, dus ik besluit om nog even een serie te gaan kijken. Na een aflevering pak ik mijn spullen en ga op weg naar Kirsten.

"Meid!! Hoe is het?" "Girl!!" Ik omhels haar. We lopen verder naar een koffietentje en bestellen daar het gewoonlijke. We strijken neer aan een tafeltje en kletsen wat af. "Weet je al wat je gaat doen met Lars?" Ik kijk haar een beetje pijnlijk aan en schud mijn hoofd. "Lieverd als je hem niet genoeg vertrouwd, dan is het geen healthy relatie. Ik weet dat het hard klinkt, maar misschien moet je dan iemand anders zoeken." zegt ze voorzichtig. Ik schud weer mijn hoofd. "Dat is het hem nou juist. Ik vertrouw hem zeker wel, maar ik denk niet dat ik het hem waard ben. Ik wil niet dat hij zich in moet houden om mij, maar dat ie ook gewoon van zijn studententijd kan genieten." Ze kijkt me even geschokt aan. "Meid je bent gek. Die jongen is gek op je en jij op hem. Je bent zo lief, eerlijk, grappig en zorgzaam dat hij zich zou moeten schamen als hij een misstap zet. Je mag echt niet denken dat je te min voor hem bent, want dat ben je zeker niet." Ze haalt even kort adem. "Lieverd hij kan ook genieten van zijn studententijd samen met jou." Ik knik ongemakkelijk. Ze heeft ergens natuurlijk ook wel gelijk. "Hoe is het eigenlijk tussen jou en Simon?" vraag ik met mijn wenkbrauwen wiebelend. Ze kijkt me even verward aan, maar ze snapt dat ik het even niet over Lars wil hebben. Gelukkig antwoord ze snel op mijn vraag. "Ik weet het niet, ik ben geloof ik enorm gefriendzoned, hij ziet mij toch niet zitten denk ik." Nu ben ik degene die haar verward aankijkt en haar een preek gaat geven. "Allerliefste schat. Ik hou van je, maar je bent zo blind als een blinde darm. Ik zie hoe jullie naar elkaar kijken en dat jullie allebei verlegen worden om de eerste stap te zetten. Dus kappen met die onzin. Je bent fantastisch, hij is fantastisch, jullie zouden een fantastisch stel zijn. En dus mijn allerliefste Kirs ga je volgende week met mij mee naar hen toe." Ik glimlach trots. "Sorry wat? Je bent gek in je hoofd." zegt ze hoofdschuddend. Ik kijk haar quasi koppig aan. "Je gaat met mij mee en daarmee uit." Ze stemt gelukkig in, maar rolt ook even met haar ogen terwijl ze mompelt dat ik knots knettergek ben. Ik kijk haar nog even lachend aan en dan hebben we het weer over van alles en nog wat.

Kirsten en ik moeten beide nog wat vakken doen van de middelbare school, maar we hoeven niet meer alle lessen te volgen. Gelukkig kunnen we gewoon samen naar de deeltijd school.

De week vliegt voorbij. Geert en ik kunnen het prima met zijn tweeën aan, Kirsten en ik volgen die laatste paar vakken met gemak en ik heb regelmatig contact met Lars en Simon. Vandaag is het eindelijk zover. Kirsten en ik stappen zo in de trein richting Utrecht om Lars en Simon te bezoeken. Kirsten is een beetje zenuwachtig en rent al een uur door het huis als een kip zonder kop. Ik vind het vooral heel aandoenlijk en grappig. Op een gegeven moment kom ik niet meer bij van het lachen en pak haar schouders beet. Ik rammel haar even door elkaar terwijl ik langzaam en gecontroleerd praat "Doe eens rustig, hij kent jou, jij kent hem. Lars en ik zijn erbij alles komt goed." Ze knikt even en lijkt te bedaren. Dan bedenkt ze zich iets en ik zet met schrap voor wat er komen gaat. "Hoe moet het met slapen? Ga ik bij hem in bed, ga ik bij jullie in bed, slaap ik op de bank, moet ik een matje meenemen? Wat moet ik doen?" vraagt ze in paniek. "Je komt er bij Lars en mij niet in, dus het wordt of bij hem of op de bank. Want we gaan je echt niet op de grond laten slapen hoor." Ze knikt, maar wordt er niet rustiger op. We haasten ons naar de trein en gaan op weg.

Pov Lars

Ik heb mijn laatste college van de week in de ochtend gehad. Ik kan bijna niet wachten om Roos weer te zien. Ze appte dat ze Kirsten wilde meenemen. Ik zag dat eerst eigenlijk niet zo zitten, omdat ik haar dan moest delen. Maar toen ze liet weten dat ik me daar geen zorgen om hoefde te maken, vond ik het allemaal wel prima. Ik roep naar Simon dat ik de meiden ga ophalen van het station. Hij komt zijn kamer uit gestommeld. "De meiden? Roos komt toch als enige?" Ik schud mijn hoofd. "Nee ze neemt Kirsten mee." Simon zijn blik veranderd iets. "Ik ga wel mee naar het station." Ik kijk hem even aan, maar ik laat het maar even voor wat het is. Hij trekt snel zijn schoenen aan en dan gaan we naar het station. Het is gelukkig niet ver lopen, dus we zijn er zo. We lopen naar het perron waar de trein aankomt. Simon lijkt een beetje zenuwachtig, maar ik ben te veel bezig met dat Roos weer komt. Ik kan niet wachten om Roos weer te zien. Eindelijk komt daar de trein aan. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar dan zien we Roos en Kirsten eindelijk de trein uit komen. Roos rent bijna op mij af. Zodra ze vlakbij is maakt ze en klein sprongetje en wikkelt haar benen om mijn middel. Ik vang haar op en druk mijn hoofd in haar nek. "Roosje." fluister ik zachtjes. Ik voel haar glimlachen. "Dag reus." zegt ze lachend en woelt wat door mijn haar. Ik kijk haar een beetje verbaasd aan. Ze lacht alleen maar en springt weer op de grond. Dan wendt ze zich tot Simon. "Dag Siem." zegt ze lachend en probeert ook in zijn haar te woelen. "Nah ah kleintje, dacht het niet." zegt hij lachend. Ik begroet Kirsten met een knuffel. "Hey kirst." "Hey." glimlacht ze. "Nou zullen we dan maar?" Roos en Kirsten pakken hun tassen op en slingeren die op hun rug. Roos komt direct naast me lopen en pakt mijn hand vast. Ik kijk haar even aan, maar ze kijkt recht voor zich uit. Kirsten en Simon komen snel aangelopen en we lopen met zijn vieren naar ons huis. "Wat zullen we gaan doen vandaag?" "We kunnen samen bakken en koken?" Iedereen is het daar wel mee eens, dus we lopen naar de supermarkt en halen de nodige spullen. Gelukkig hebben we een best grote keuken, waardoor we er precies met zijn vieren in passen. Roos heeft een of andere meezing afspeellijst aangezet en samen met Kirsten gaat ze helemaal los. Simon en ik kijken er geamuseerd naar en neuriën zo nu en dan mee. Het valt me op dat Simon Kirsten op een bepaalde manier aankijkt en ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat daar meer achter zit dan vriendschap. Ik zal het Roos even vragen en na het weekend zal ik het er met hem ook wel eens over hebben, want dit is gewoon aandoenlijk om te zien.

Na ik weet niet hoelang keukenprins te zijn geweest, settelen we ons op de bank en zetten een serie op. Zo ziet eigenlijk onze hele avond eruit. We hebben veel te veel snacks gekocht en gebakken, dus aan het eind van de avond zitten we allemaal helemaal vol. "Waar wil je eigenlijk slapen Kirs?" Vraag ik. Kirsten kijkt even nerveus naar Roos en snel naar Simon en stamelt dan; "Eh waar plek is denk ik?" Ze lacht een beetje. "Je kunt denk ik wel op de bank slapen?" Roos lijkt Kirsten een beetje te helpen, maar ik weet het ook allemaal niet. Kirsten knikt dankbaar "Ja is prima." glimlacht ze. Simon lijkt een beetje teleurgesteld, maar hij stelt geen alternatief voor dus het zal wel. Nadat we de bank omgetoverd hebben tot slaapgelegenheid, gaan Roos en ik ook naar bed. Simon heeft zijn drinken nog niet helemaal op, dus hij blijft nog even zitten. Roos geeft Kirsten een veel belovende blik en trekt mij dan snel mee naar mijn kamer. Ik kijk haar enigszins verbaasd aan. "Wat was dat nou weer?" "Ik denk dat ik Kirsten vaker meeneem." lacht ze. Als ik haar nog steeds verbaasd aankijk zegt ze; "Omdat Simon en Kirsten elkaar wel zien zitten, maar niks durven te doen." Verklaart ze zichzelf. "Ah op die fiets." Lach ik. "Nou ja zo lang ze ons niet te veel storen." zeg ik wenkbrauw wiebelend er achter aan. Roos rolt met haar ogen en slaat mij speels op mijn borstkas. "You wish." Lacht ze.