How I fel in love with my stepbrother - Nederlands

Hoofdstuk 36

Pov Roos

We zijn een maand verder. Toen ik met Lars en Geert ben meegegaan heeft de politie mama en Mike opgepakt. Sindsdien heb ik ze niet meer gezien, gelukkig, maar vandaag moet ik een slachtofferverklaring vertellen en krijg ik ze waarschijnlijk toch even te zien. Ik ben bloednerveus, maar gelukkig gaat Lars mee. Sinds dat ik terug thuis ben ik nog bijna niet alleen geweest. Simon, Trevor en Lars lieten mij geen seconde uit het oog verdwijnen. Alleen naar de wc gaan en douchen mocht ik alleen doen. Ik vind het heel lief van hen hoor, maar ik vind het een beetje overdreven worden. Ik bedoel; Mike en mama zijn opgepakt, er is geen gevaar meer. Maar goed zij willen dit graag doen en ik overleef het wel. Ik bedoel Lars slaapt iedere nacht bij mij, dus mij hoor je niet klagen. "Roos ben je klaar?" Ik knik zenuwachtig en pers er een kleine "ja" uit. "Het komt goed kleintje, ik blijf bij je." Ik glimlach even en ga samen met Lars naar zijn auto. De autorit is kort, te kort naar mijn zin, maar ik zal toch ooit die verklaring af moeten leggen. Lars legt zijn hand op die van mij en knijpt er even in. Ik kijk hem aan en hij kijkt terug. "Kom, hoe sneller we naar binnen gaan, hoe sneller je ervan af bent. En vergeet niet dat ik continu bij je ben, dus niemand kan je iets aan doen." Ik knik langzaam en zucht luid. "Oké let's go dan maar." Net naast de ingang van het politiestadion staat de advocaat van Geert. Geert stond er op dat ik bijgestaan zou worden door zijn advocaat. We begroeten hem en lopen met z'n drieën het gebouw binnen. "Hier, ga maar wat te drinken halen. Voor mij een zwarte koffie graag. Ik meld ons aan." De man geeft ons een consumptiepas. We knikken en lopen naar een automaat. De machine geeft ons tergend langzaam ons drinken, maar goed we hebben tenminste wat. We worden een wachtkamer in geleid. Zenuwachtig tik ik met mijn voet op de grond. Lars legt even zijn hand op mijn been om mijn been te bedwingen. Ik kijk hem even schuldbewust aan en mompel 'sorry'. Hij glimlacht even geruststellend en haalt zijn hand weer van mijn been. "Mevrouw Roos?" Ik knik en sta tegelijk met Lars en de advocaat op en lopen met de agent mee naar een of andere kamer.

Pov Lars

We worden opgehaald vanuit de wachtkamer en worden naar een of andere verhoorkamer gebracht. Het ziet er niet zo saai uit als in van die crimeseries, maar gezellig is anders. Ik krijg niet heel veel mee van het hele getuigenverklaring aflegging gedoe, omdat ik te gefocust ben om mezelf in toom te houden. We komen zo meteen oog in oog te staan met Mike en Hilde. Ik ben te kwaad op hen om ze aan te kunnen kijken denk ik. Ze zijn echt gestoord en een gevaar voor de maatschappij als je het mij vraagt. Roos geeft de agent een hand en staat op. Snel sta ik ook op en loop achter haar aan. Roos kijkt mij zenuwachtig aan, maar loopt snel achter de agent aan die inmiddels al bijna aan het eind van de gang is. Ik voel mijn hart sneller kloppen en de adrenaline door mijn lijf gieren. Vlak voordat we de andere kamer in gaan voor een confrontatie met Mike en Hilde besluit ik dat het beter is als ik buiten blijf staan. Ik trek Roos snel naar me toe en fluister het in haar oor. Ze knikt begrijpend en glimlacht; "Het is oke, het zal niet lang duren." Ik knik en blijf bij de deur stil staan terwijl zij naar binnen loopt.

Nog geen 10 minuten later komt ze overstuur naar buiten. "We gaan." zegt ze resoluut. Ze snelwandelt, of nou ja snelwandelen het is meer joggen, richting de uitgang. "Wat is er gebeurd?" "Ik wil er niet over praten, ik wil naar huis." Hoe sterk ze het ook wil laten klinken, ik hoor dat haar stem breekt en dat ze tegen een breakdown aan zit. Ik ga haar snel achterna en het duurt niet lang voordat ik bij haar ben. "Hey. Calm down. Vertel me rustig wat er gebeurd is, misschien kan je me helpen." Ze kijkt me hulpeloos aan en barst in huilen uit. Ik trek haar in een knuffel. "Shjj het is al goed. Alles komt goed kleintje." Al snel wordt ze rustig. "Ik wil er nu nog niet over praten. Ik wil me nu alleen maar opsluiten thuis en een filmmarathon houden." Ik knik. "Sure." We lopen samen naar de auto. Roos blijft stil en reageert zo minimaal mogelijk. Als we thuis zijn gaat ze meteen naar boven, waarna ik niet veel later de douche aan hoor gaan. Simon en Trevor komen vragend uit de kamer. "Ik heb ook geen idee."

Hey lieve readers, hier is weer een deel. Hope you'll like it :) How's your life y'all? Dat van mij bestaat nu voornamelijk uit studeren en stress hahaha. Heel veel liefs,