How I fel in love with my stepbrother - Nederlands

Hoofdstuk 28

Pov Roos

We lopen naar Lars zijn kamer. Mama loopt achter ons aan en trekt mij opeens terug. "Nu ga je eens luisteren jij verwend kreng." roept ze. Ik kijk haar verbaasd aan. "Misschien moet je even gaan uit nuchteren moeder. We praten wel weer verder als jij niet gedronken hebt." "Ik moet helemaal niets, jij moet naar me luisteren je bent en blijft een tiener en ik ben hier de volwassene dus heb ik hier alles te zeggen!" Dit nutteloze gedoe gaat nergens heen, dus ik wil me weer omdraaien. Lars merkt het en roept Simon. Zij willen ook niet langer hier zijn met een dronken vader en moeder. Ik besluit om nu al naar Kirsten te gaan. Ik app haar snel dat ik er aan kom en pak dan mijn fiets. Lars en Simon lopen naar Lars zijn auto en rijden weg. Ik zie dat mama's auto er niet staat. Is zij ook gegaan? Moet dan zijn geweest terwijl ik mijn spullen pakte. Ik plug mijn oortjes in op mijn telefoon en zet lekkere jank muziek op, daarna fiets ik weg. Op een kruising moet ik rechtdoor. Ik zie dat er van de linkerkant een auto komt, maar die moet mij voorrang geven. Ik denk de auto van mama te herkennen, maar dat zal wel niet. Dan gaat alles heel snel. De auto geeft gas en ik reageer te laat. Ik word vol door de auto geraakt en val op de grond. Dan wordt alles zwart

Pov Lars

Simon en ik lopen naar mijn auto. We zien Roos op haar fiets stappen en wegrijden. Dan zien we iets wat ons schokt: Hilde staat te praten met Mike en ze stappen in Hildes auto! Simon en ik kijken elkaar aan. Dit is foute boel. Een dronken moeder en een jaloerse ex in een auto en een weerloos meisje op de fiets. Simon ziet het ook. "Volg die gestoorde freaks." Ik knik en rijd achter de moeder van Hilde aan. Op een gegeven moment rijden we bij een kruising. In de verte zien we een fietser. "Het zal toch niet..." Verder komt Simon niet. De auto voor ons versneld en we zien de botsing tussen de fietser en de auto gebeuren. Zodra de fietser op de grond ligt, rijd de auto verder. Ik twijfel geen moment en zet de auto aan de kant. Ik sprint naar de fietser toe en zie dat het Roos is. "Simon bel 112...het is Roos." Simon doet wat ik zeg en ik kniel bij Roos neer. Ik zie dat ze bewusteloos is. Ik neem haar hoofd en leg het in mijn schoot terwijl ik zachtjes tegen haar blijf praten. Simon komt naast me staan en legt een hand op mijn schouder. "Ze...ze is toch niet...?" Ik kijk hem met grote ogen aan. Snel zoeken we haar polsslag. Tot mijn opluchting voelen we hem wel, maar hij is heel zwak. Dan komt de ambulance eraan. Ze duwen ons aan de kant en leveren eerste hulp. Dan willen ze Roos de ambulance in rijen. Simon en ik snellen erachteraan. "Sorry mannen alleen familie." "Wij zijn familie, we zijn haar broers." Ik kijk Simon even betekenisvol aan en hij knikt. De broeder kijkt me even achterdochtig aan en vraagt: "Hoe konden jullie dan zo snel ter plaatse zijn?" Ik kijk Simon even wanhopig aan. "Lang verhaal,  maar het komt erop neer dat we haar moeder met haar ex zagen wegrijden en we vertrouwden het niet dus we zijn ze gevolgd." Zegt Simon snel. De man kijkt ons even aan en zegt dan toch dat we mee mogen. We snellen de ambulance in en ik pak meteen Roos haar hand vast. De broeder kijkt even naar onze handen. "Ze hebben altijd een speciale band gehad. Dit is normaal." Zegt Simon tegen de ambulancebroeder die op zijn beurt weer knikt. Ik ben zo dankbaar voor Simon,  echt zonder hem was dit nooit zo soepel gelopen "Heren ik moet er even bij." De man duwt ons aan de kant en spuit een of ander goedje in Roos' arm. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Het ging eindelijk heel goed tussen ons, ik bedoel; we hebben gezoend ik dacht dat we nu alles aan zouden kunnen. Jezus dat klinkt wel heel softie en enthousiast. Anyway ik kan er niet tegen om mijn Roos hier te zien liggen. Eindelijk zijn we bij het ziekenhuis en de broeders springen met de nog steeds bewusteloze Roos naar buiten. We rennen achter hen aan, maar worden op een gegeven moment tegen gehouden door 2 verplegers. "De dokters gaan alles doen wat ze kunnen, wacht hier maar even." Glimlacht ze vriendelijk met een trieste blik. Teneergeslagen kijk ik Simon aan. "Dude kop op, het is waarschijnlijk niks ernstigs. Roos is een vechter, ze komt er wel doorheen." Ik kijk Simon aan. Hij zal wel weer gelijk hebben. Simon regelt wat op zijn telefoon terwijl ik gefrustreerd naar de grond staar.

Pov Simon

Lars zit er helemaal doorheen. Die moeder is echt gestoord ik bedoel je gaat je eigen kind toch niet aanrijden? Nou ja zij blijkbaar wel. Opeens denk ik aan het feest van vanavond. Kirsten zou daar ook zijn...Ik moet haar zien, maar ik kan Lars niet achter laten. Dan zou hij alles kort en klein slaan. Opeens heb ik een geniaal idee; ik ga naar de Instagram van Roos en zie al meteen een foto van hen twee staan. Gelukkig is Kirsten getagd. Ik ga naar haar pagina en stuur haar meteen een volgverzoek. Vrijwel meteen accepteert ze die, dan dm ik haar dat ik in het ziekenhuis zit met Lars en dat ik er vanavond niet kan zijn, maar dat ik haar wel graag een keer zou willen zien. Ik weet dat dit tegen alle regels in gaat die we met de groep hebben, maar ik wil zo graag dat ze de mijne is dat die regels me niks meer kunnen schelen. Dan krijg ik een berichtje terug; OMG wat is er allemaal aan de hand? Ik krijg Roos niet meer te pakken :0. Ik stuur terug wat er is gebeurd. 'Ik kom er nu meteen aan. Waar zijn jullie?' 'Ziekenhuis noord' 'on my way' ik glimlach even. Shit ik moet nu wel tegen Lars zeggen dat ze komt anders gaat het van kwaad naar erger. "Eh Lars?" "Hmm?" "Kirsten komt hier zometeen naartoe. Ze maakt zich zorgen om Roos." "Hoezo heb je contact met Kirsten?" Ik kijk betrapt naar mijn schoenen. "Ah op die fiets." zegt hij grijnzend. 

Niet veel later komt Kirsten binnen. Ze ziet er verwilderd uit. Als ze ons ziet stormt ze op ons af. "Gaat iemand mij nog vertellen wat er gebeurd is?" Lars kijkt een beetje glazig voor zich uit, dus ik vertel het maar. Net als ik uitgepraat ben komt er een verpleegster binnen. "Familie van Roos?" We staan meteen op. "Dat zijn wij." "Roos is uit de operatie,  maar is nog niet wakker geworden. Jullie kunnen wel naar haar toe. Kamer 302" We bedanken de zuster en sprinten er zowat heen. Ik had niet eens door dat we hier al een tijd zaten, maar ik ben heel blij dat Roos uit de operatie is.

Pov Lars

Als de verpleegster zegt waar Roos ligt, rennen we erheen. Ik duw de deur open en zie Roos in het ziekenhuisbed liggen. Zo ziet ze er zo klein uit in dat grote bed. De helft van haar gezicht is eigenlijk een grote schaafwond. Het lijkt of ze wat bleek is, maar dat kan ook het licht hier doen. Haar ogen zijn gesloten en ze ziet er ergens toch wel vredig uit. Ik zak naast haar op de stoel en pak voorzichtig haar hand terwijl ik zachtjes tegen haar praat.

Heyhoi lieve readers ❤ weer een nieuw deel whoopwhoop eeennn ik heb bijna vakantie en dan kan ik weer regelmatiger updaten 🎉🎉 wat vinden jullie van het verhaal? Let me know :)
Heel veel liefs,