Woda I Ogień? Nie Sądzę. //ChangWook (2017/2018)

Rozdział 30

Chodziłam bezsensownie po ulicach centrum. Było mi źle. Czułam się jak wyrzutek. Chciałam do niego pobiec, przeprosić, ale nie mogłam. Nie wiedziałam co miałam zrobić. Nie wiedziałam jak miałam sobie z tym poradzić. W tamtym momencie nie wiedziałam nic. Chodziłam, nie myśląc. Nie miałam o czym myśleć. Nie było sposobu, żebym mogła się tam dostać. Nikt prócz Starszyzny i króla, którego nawet nie ma, nie mógł mnie tam wpuścić.

- Uważaj! - usłyszałam za sobą i zaraz zostałam pociągnięta za rękę do tyłu. Spojrzałam na osobę, która mnie pociągnęła. Nie wiedziałam nawet co się przed chwilą stało.

- Powinienem cię tam zostawić, ale dałem komuś słowo, że nic ci się nie stanie. - Minhyuk. Nie wiedziałam co on tam robił, ale i nie chciałam wiedzieć.

- Dzięki. - powiedziałam zrezygnowana i poszłam dalej, tym razem w innym kierunku.

- Czekaj! - krzyknął za mną. Odwróciłam się w jego kierunku. Podbiegł do mnie.

- Dlaczego go zostawiłaś? Przez chwilę nawet uwierzyłem Changwookowi i zwątpiłem w swoje moce, ale teraz to dla mnie nie ma sensu. Dlaczego od niego odeszłaś? Dlaczego nagadałaś mu takich bzdur? - miał mi dużo za złe. Słyszałam to w jego głosie.

- Chciałam, żeby wrócił do swojego świata. Chciałam, żeby im pomógł. - powiedziałam ze spuszczoną głową.

- A teraz czujesz się jak największy śmieć tego świata?

- Nie chcę o tym gadać. - powiedziałam cicho i odwróciłam się do niego. Minhyuk miał racje. Czułam się właśnie tak jak powiedział. Największy śmieć, suka, idiotka, która straciła miłość, i która ma ochotę zniknąć z tego świata. Jeśli tak dalej pójdzie zniknę stąd, nawet nie wiedząc kiedy.

- Obiecałem coś Chnagwookowi, więc nie myśl, że tak łatwo ode mnie uciekniesz. - usłyszałam za sobą, a po chwili zobaczyłam go przed sobą.

- Jeśli chcesz mnie zabić to zrób to szybko. - powiedziałam przystając.

- Kusząca propozycja, ale ta obietnica to całkowite przeciwieństwo tego, więc wybacz, ale nie dziś. - powiedział i objął mnie ramieniem idąc dalej.

- Chcę zostać sama. - powiedziałam mając nadzieję, że uda mi się go spławić.

- Nie ma takiej opcji. Dzisiaj idziesz do mnie. - powiedział i zatrzymał taksówkę.

- Nie chcę z tobą nigdzie iść. - próbowałam się wyrwać, ale jednak nie tylko Changwook jest silniejszy niż zwykły mężczyzna. Minhyuk podał adres i taksówkarz ruszył.

***

Byłam zmuszona zostać u Minhyuka w domu. Chociaż tyle dobrze, że dał mi własny pokój, w którym mogłam siedzieć sama przez cały dzień. Wychodziłam z niego tylko wtedy kiedy musiałam, a Minhyuka widziałam może 2 razy w ciągu tygodnia. Tak, byłam u niego już dwa tygodnie. Nie byłam zadowolona z tego powodu, ale myślę, że to lepsze niż spanie pod mostem.

Kolejnego dnia obudziłam się przez hałasy. Nie wiedziałam kto hałasował i co się działo, ale poczułam strach. Miałam przeczucie, że nie było to nic dobrego.

Podniosłam się z łóżka. Czułam moc Minhyuka na sobie. Robił wszystko co w jego mocy, żebym nie wychodziłam wtedy z pokoju, ale byłam tak zmęczona psychicznie, że nic na mnie już nie działało.

Otworzyłam powoli drzwi od pokoju i zobaczyłam go. Zobaczyłam Jaejoonga.

- W końcu się pojawiłaś. Nawet nie masz pojęcia ile czasu na ciebie czekałem. - powiedział Jaejoong. 

- Co-Co tu się dzieje? - zapytałam Minhyuka.

- Youngsoo, wracaj do pokoju i z niego nie wychodź. - powiedział Minhyuk.

- Dlaczego? Przecież od razu milej się zrobiło jak przyszła. Nie sądzisz, Youngsooah? - zaakcentował moje imię.

- Mało ci przegranych Jaejoong? - zapytałam odważnie. Changwook zawsze z nim wyrywał i wychodził z tego bez szwanku.

- Ależ skarbie, z Minhyukiem nie będzie tak ciężko wygrać, a Changwook... Cóż, słyszałem, że poległ podczas jednej z bitew. Jaka strata.

Serce mi zamarło. Changwook nie żyje?!