Άκουγα τα πουλάκια να κελαηδούν.Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ρολόι στον τοίχο.6:30 το πρωί;;;Ο Χριστός και η Παναγία!Ποιος ξυπνάει τέτοια ώρα;;;Έμπαινε τόσο φως στο δωματιο από τα παράθυρα που δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ.Κοίταξα τριγύρω και κατάλαβα ότι ήμουν στο δωματιο του Ορέστη.
-Παπαδόπουλε γαμω το σπίτι σου τα πατζούρια δεν σου έμαθαν να κατεβαζεις;μουρμούρισα.
Κοίταξα διπλα μου.Δεν είναι εδώ.
-Τι είπες;ακούστηκε η φωνή του.
Σηκωσα το κεφάλι μου και τον είδα στην άκρη να φοράει μόνο ένα μποξερακι.Γιατί δεν είναι ντυμένος αυτός.Ιιιιιιι.Μήπως κάναμε τίποτα;;
Σηκωσα βιαστικά το πάπλωμα και κοίταξα το σώμα μου.Τα ρουχαλάκια μου ήταν εδώ.Πάλι καλά!
-Σε ευχαριστώ θεέ μου,ειπα και έκανα το σταυρό μου.
-Γιατί σηκωθηκες τόσο νωρίς;Θα πας να φέρεις την Ιωάννα;ρώτησα ενθουσιασμένη.
-Όχι.Έχω πολύ δουλειά.Θα μείνω σπίτι σήμερα.Αύριο θα την φερω,ειπε και φόρεσε μια γκρι φόρμα.
-Πωωω κατάλαβα.Μες τα πόδια μου θα σε έχω πάλι,ειπα.
Ήθελα να φέρει την Ιωάννα.Με έκανε χαρούμενη συνεχώς αυτό το κοριτσάκι.
-Όχι ακριβώς,ειπε και ήρθε προς το μέρος μου.
-Αλλά εάν το επιθυμείς μπορείς να το ζητήσεις,ειπε και μου έκλεισε το μάτι.
Επιτόπου σηκωσα το πόδι μου και με ολη μου την δύναμη τον χτύπησα μια στο στομάχι.Έβγαλε ένα βογγητο και διπλωθηκε στα δύο.
-Βαράς δυνατά,ειπε με το ζόρι.
-Σορρυ,ψιθύρισα μετανιωμενη.
Ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου.Το άνοιξα και είδα πως είχα ένα μήνυμα.Από:Δημητρης😘
Θα σε βρω.Και θα το μετανιώσεις❌Τρόμαξα.Τι εννοεί.
-Τι επαθες;ρώτησε ο Ορέστης.
-Τίποτα,ειπα σιγανά.
-Λέγε,απαίτησε.
Του έδειξα το μήνυμα και έπειτα με κοίταξε.
-Δεν σε βρίσκει με τίποτα,ειπε και έφυγε κάτω.
Δεν με βρίσκει;Και εγώ που το ξέρω;Τον έχω ικανό για όλα.Κατέβηκα κάτω σιωπηλά και πήγα έφτιαξα το πρωινό μου.Κάθησα στο σαλόνι βλέποντας Μπομπ ο Σφουγγαρακης αλλά δεν μπορούσα να ξεχαστώ.Φοβόμουν.Ήμουν τόσο αφοσιωμένη στις σκέψεις μου που δεν παρατήρησα τον Ορέστη που στεκόταν κοιτώντας με κρατώντας κάτι χαρτιά και φορώντας πάλι αυτά τα σέξι γυαλιά.Επαναλαμβάνω του πάνε παρά πολύ!
-Σήκω,ειπε.
-Τι;Γιατι;ρώτησα.
-Σήκω θα πάμε έξω,ειπε.
-Που να πάμε;Αφού έχεις δουλειά,ειπα.
-Θα πάμε λούνα παρκ.Από το να κάθεσαι και να σκέφτεσαι τον μαλακα καλύτερα,ειπε.Έτρεξα πάνω ενθουσιασμένη ντύθηκα και φύγαμε.Αλλά τι ενθουσιασμένη.Εγώ έχω υψοφοβια.Δεν ανεβαίνω σε τίποτα.
Όταν φτάσαμε εκεί ο Ορέστης πλήρωσε τα εισιτήρια μετά από καυγά και μπήκαμε μεσα.Χοροπηδουσα πέρα δώθε χαρούμενη ενώ ο Ορέστης περπατούσε πίσω βαριεστημένα.
-Στο Λούνα παρκ ήρθες άνθρωπε.Τι μούτρα είναι αυτα;τον ρώτησα.
Στριφογυρισε τα μάτια του.
-Ααα ναι ξέχασα.Είσαι και λίγο μεγάλος.Οπότε τα βρίσκεις όλα αυτά βαρετά,τον κοροιδεψα.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να τον πειράξω λιγάκι.
Ένα πλάγιο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του και με σκουντηξε με τον αγκώνα του απαλά.
-Πάμε;ρώτησε κάνοντας μου νόημα να κοιτάξω δεξιά μου.
Όχι μπαλαρίνα όχι οχι .Μια φορά ανέβηκα και μετά έκανα εμετό.
Κουνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
-Γιατι;ρώτησε γελώντας.
-Γιατί θα ξεράσω,ειπα.
-Προχωρά,ειπε γελώντας.Και αρχισε να με σπρώχνει απαλά.
Τελικά ανεβήκαμε.Έκατσα από τη μέσα μεριά και ο Ορέστης από την έξω.Πήγαινε τόσο γρήγορα που είχα πέσει πάνω στον Ορέστη και τον είχα λιώσει.Όταν κατεβήκαμε εντυπωσιάστηκα που δεν ήθελα να κάνω εμετό.
-Τι τώρα;ρώτησε.
-Δεν γίνεται απλά να κόβουμε βόλτες;ρώτησα.
Ανασηκωσε τα φρύδια του αρνητικά και εγώ ξεφυσιξα.
-Τι λες για εκει;ειπε διχνωντας μου ένα τεράστιο πράγμα που ανεβαίνουν δύο δύο και σε πάει τεεεεεεερμα πάνω.Ούτε καν ξέρω πως λεγεται.
-Έχω υψοφοβια,παραπονεθηκα.
Ανασηκωσε τους ώμους του.
-Ρε Ορέστη,ειπα.
Τελικά ανεβήκαμε.Ένα έχω να πω.Ο εφιάλτης.Δεν ξανανεβαινω με τι-πο-τα.Μόλις κατεβήκαμε πήγα έκατσα σε μια γωνία.
-Είσαι ηλίθιος,ειπα και αυτός γέλασε.
-Από ότι βλέπεις ξέρω να περνάω καλά,ειπε.
-Εεε οχι και έτσι,ψιθύρισα.
-Άντε σήκω,ειπε.
-Που τωρα;ρώτησα.
Δεν απάντησε.Με νευριαζει όταν δεν απαντάει και γίνεται κρύος.
Περπατούσαμε μέχρι που το μάτι του έπεσε σε ένα παιχνίδι που έπρεπε να ρίξεις κάτι τενεκεδακια.Και νίκησε.Ένας κύριος του είπε να διαλέξει έναν αρκουδο.Και πήρε ένα τεράστιο unicorn.Του αρέσουν τα unicorn;;Μόλις το πήρε στα χέρια του το έτεινε στα χέρια μου και με κοίταξε στα μάτια.Άπλωσα διστακτικά το χέρι μου και το πήρα.
-Ωωω ευ-ευχαριστώ,ειπα και μου χαμογέλασε.Στο γυρισμό δεν μιλούσε κανείς.Ήμουν κουρασμένη είναι η αλήθεια.
-Λοιπόν.Ξεχαστηκες καθόλου;με ρώτησε.
Στην αρχή τον κοίταξα ερωτηματικά αλλά μετά κατάλαβα τι εννοούσε.
-Ναι,ειπα και ανασηκωσε τα φρύδια του λες και ειχε δίκιο.
-Ξέρεις.Δεν είσαι τόσο κακός τελικά,ειπα την σκέψη μου δυνατά και αυτός γέλασε.Γελάει!Πόσο όμορφος ήχος.•Γεια σαςςςςςς!Τι κανετε;;
Ελπιζω να σας αρεσε το καινουργιο κεφαλαιο♥
•Ευχαριστω για τις 1Κ προβολες!❤
•Πλιζζζ Vote&Comment
•Byeeee😜
![](https://img.wattpad.com/cover/142241936-288-k434737.jpg)
YOU ARE READING
Love And Punishment
Teen Fiction-Φίλα με,ψιθύρισα με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. -Μην με αντιγραφείς.Μονο εγώ προστάζω,ειπε και ένωσε τα χείλη μας. . . Όλα ξεκίνησαν με έναν χορό και δύο βλέμματα. *Η ιστορία μπορεί να περιέχει βίαιο,σεξουαλικό ή υβριστικό περιεχόμενο.Διαβ...