Love And Punishment

Ανεπιθύμητος επισκέπτης

Τι υποτίθεται πως βάζεις όταν πας κινηματογράφο;Να βάλω τζιν;Θα βαλω τζιν.Αλλα όχι εδώ μιλάμε για κινηματογράφο με τον Ορέστη Παπαδόπουλο.Φόρεμα πολύ επίσημο.
Εεε λοιπόν θα βάλω τζιν και ούτε με ενδιαφέρει.
Φόρεσα ένα τζιν με μια κοντή κολλητή μπλούζα ενώ ο Ορέστης φορούσε ενα τζιν με πουκάμισο και το σακάκι του.
Όταν φτάσαμε στον κινηματογράφο κοιτούσα τις ταινίες που έπαιζαν.
Τι θα δούμε αραγε;Φαντασιας;Ρομαντική;
-Ούτε να το σκέφτεσαι,άκουσα την φωνή του.
-Εεε τότε τι θα δούμε;ρώτησα.
Μου έδωσε ένα εισιτήριο και διάβασα τον τίτλο της ταινίας."Annabelle:Creation"
-Καλά να περάσεις,ειπα και σηκώθηκα να φύγω αλλά με τράβηξε από το μπράτσο.
-Σου έκανα τη χάρη που μου ζήτησες,μου υπενθύμισε με το βλέμμα του έξυπνου.
Ξεφυσηξα και έκατσα πίσω στην καρέκλα μου.
Η ταινία ήταν ότι χειρότερο έχω δει.Το ότι τσιριζα δεν θα το σχολιάσω.Δεν υπάρχει καν λόγος να την δεις την ταινία.Ο Ορέστης γελούσε συνεχώς επειδή φοβόμουν.

Αφού τελείωσε βγήκαμε έξω και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.Έτσι νόμιζα δηλαδή.Το αμάξι σταμάτησε μπροστά στο μπαράκι που τον γνώρισα.Χαμογέλασα για κάποιο ηλίθιο λόγο.
-Είσαι για ένα ποτό;ρώτησε και χωρίς να περιμένει την απάντηση μου κατέβηκε.
Κατεβηκα τρέχοντας και μπήκαμε μέσα.Ήταν λίγο βαρετά να λέω την αλήθεια.Ο Ορέστης καθότανε σε μια από τις ψηλές καρέκλες και φλέρταρε με την σερβιτόρα.Και εγώ καθόμουν δύο καρέκλες πιο δίπλα και κοιτούσα τριγύρω.Δεν ήπια τίποτα.Να μου λείπει δεν ξαναπινω.Σηκώθηκα να χορέψω μιας και βαριόμουν αλλά τη στιγμή που πήγα στα άτομα που χόρευαν εντόπισα με το μάτι μου μια γνωστή μορφή να μπαίνει μες το μπαρ.Αποκλείεται.Όχι.Έκανα λίγο πιο άκρη και όντως.Ο Δημήτρης κοιτούσε εξονυχιστικά όλα τα άτομα που χόρευαν.Έσκυψα και έτρεξα μέχρι το μέρος του Ορέστη.Μπήκα μπροστά από την καρέκλα του κάνοντας τον να με κοιτάξει παράξενα.
-Τι θες;με ρώτησε κοιτώντας με λες και του έκανα χαλαστρα.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Δημήτρης κοίταξε προς το μέρος μας και έσκυψα ελάχιστα προς τα κάτω.
-Μπορείς να μου πεις τι κάνεις;με ρώτησε πάλι.
Είχα αγχωθεί.Εάν με κατάλαβε;
-Ο-Ο Δημήτρης,τραυλισα και έδειξα προς τα πίσω.
Γύρισε τον είδε και ξαναγύρισε μπροστά του.
-Φύγε προσεκτικά έξω.Πληρώνω και έρχομαι.Πάνε κοντά στο αμάξι,ειπε και κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

Έκανα ότι ακριβώς μου είπε.Καθόμουν περίμενα στο αυτοκίνητο να έρθει καθώς κρυωνα.Ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει.Σήκωσα το βλέμμα μου προς τα πάνω και βλέποντας τα γνωστά μάτια του Δημήτρη προσπάθησα να φύγω καθώς τσιριζα.Έβαλε το χέρι του στο στόμα μου και άρχισε να με σέρνει κυριολεκτικά στο δρόμο.Μας έβαλε σε ένα κατασκοτεινο στενάκι χωρίς να μιλάει.Ήθελα να κλάψω.Αλλά όχι θα προσπαθήσω να τον δειρω υποθέτω;Τον δαγκωσα και άρχισα να τρέχω προς το βάθος από το στενάκι.Γαμωτο είναι διέξοδος.Έβαλα τα χέρια στο πρόσωπο μου για να σκεφτώ.
-Μπουυυ,ειπε ο Δημήτρης με ένα ηλίθιο χαμόγελο.
-Φύγε,τσιριξα.
-Συγγνώμη που στο χαλάω άλλα όχι,ειπε και κόλλησε το σώμα του πάνω μου.
Τον βαρουσα με τα χέρια μου μα κανένα αποτέλεσμα.
-Φτάνει,φώναξε και με έπιασε από το λαιμό κολλώντας με στον τοίχο.Έβαλε το χέρι του στο τζιν και εβγαλε ένα σουγιά.
-Θα κάτσεις φρόνιμα αλλιώς,ειπε και άγγιξε το σουγιά στο λαιμό μου.
Ακούμπησε τα χείλη του στο λαιμό μου και απευθείας ένιωσα βρώμικη.Αηδιαστική.Ακούμπησε το σουγιά στην μπλούζα μου και κάνοντας μια κίνηση προς τα κάτω η μπλούζα είχε ανοίξει στη μέση κάνοντας τον Δημητρη να χαμογελάσει πονηρά.
Με το μάτι μου είδα τον Ορέστη να κοιτάω προς το μέρος μου.Άρχισε να έρχεται προς τα εδώ αλλά δεν έπρεπε.Δεν έπρεπε ο Δημήτρης να δει τον Ορέστη.Να μάθει ποιος είναι.Του έκανα νόημα με το χέρι να φύγει.Πρέπει να πάρω εγώ το πάνω χέρι για να φύγω.Τον έπιασα από τον γιακά του πουκαμίσου και τον κόλλησα στον τοίχο.Ακουμπησα τα χείλη μου στα χείλη του και απευθείας σήκωσα το γόνατο μου με όλη μου την δύναμη στο σημείο που θα ποναγε κάθε άντρας.Ο Δημήτρης έπεσε στο πάτωμα και εγώ πιάνοντας τις δύο άκρες της σκισμενης μου μπλουζας άρχισα να τρέχω γρήγορα.Ο Ορέστης ήταν ακόμα εκεί και κοιτούσε.
-Τρέχα,του φώναξα.
Μα δεν έκανε κίνηση.Μόλις έφτασα δίπλα του έβγαλε το σακάκι του και το έριξε στους ώμους μου.
Προσπάθησα να μη χαμογελάσω με τη κίνηση του.Αποτυχία.
-Αναστασία μη χαμογελάς και προχωρά,ειπε και με σκουντησε ελαφρά.
Πήγαμε βιαστικά στο αμάξι και το έβαλε μπρος.

Καθώς ξαπλωνα στο δωμάτιο μου παρατήρησα την κουρτίνα του δωμάτιο μου να κουνιέται.Άρχισα να φωνάζω και πήγα να βγω από την πορτα αλλά έπεσα πάνω σε κάποιον.
-Τι εγινε πάλι;ρώτησε ο Ορέστης.
-Τίποτα,ειπα κουνώντας το κεφάλι μου πέρα δώθε.
-Μη μπεις μέσα είναι η Αναμπελ,του ειπα σοβαρή και αυτός γέλασε.
-Μη γελάς αλήθεια σου λέω.Εγώ θα κοιμηθώ στο δωματιο σου.Εάν θες εσύ κοιμήσου εδώ.Καληνύχτα,ειπα και έφυγα προς το δωμάτιο του.
Ήμουν πλέον άνετη με το να κοιμάμαι στο δωμάτιο του.Πόσες φορές έχω κοιμηθεί για τους πιο χαζούς λόγους.
Ξάπλωσε ο Ορέστης δίπλα μου.Εγώ από τον φόβο μου άρχισα να ρωτάω κάποιες μου απορίες.
-Ορέστη να σε ρωτήσω κάτι,ειπα και έκατσα οκλαδόν.
-Λέγε,είπε καθώς μου είχε γυρισμένη πλάτη.
-Η Ιωάννα μπορεί να ξαναπερπατησει είπες,του είπα.
-Πως;συνέχισα.
-Χειρουργείο.Πρέπει να κάνει χειρουργείο αλλά θα αργήσει να ξυπνήσει για αυτό το αποφεύγω,ειπε.
-Κάντο τωρα.Είναι μικρούλα ακόμα.Μπορεί να μην το θυμάται καν μετά,είπα.
-Μετά όμως μπορεί να κάνει μέχρι και 2 μήνες να ξυπνήσει.Είναι επικίνδυνο χειρουργείο.Δεν καταλαβαίνεις.Θέλει θετική ενέργεια,ειπε και γύρισε προς το μέρος μου.
-Θα την βοηθήσω εγώ,ειπα αποφασιστικά.
Τα πάντα θα έκανα για αυτό το παιδί.
-Τι λες;ρώτησα.
-Θα το σκεφτώ.Κοιμήσου όμως γιατί δεν έχω όρεξη να αναλύω ιστορίες όλο το βράδυ,ειπε και έμεινα με ανοιχτο στόμα.
-Δεν είμαι πολυλογου,ειπα πιο δυνατά.
-Καμία φορά εισαι,ειπε και σουφρωσα τα φρύδια μου ξαπλωνοντας.

•Γεια σαςςςςςςς

•Εσύ που κατάλαβες ότι θα δούνε και θρίλερ και ποια ταινία μπράβο σου😂Ξέρεις ποια είσαι.

•Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο!

•Σας έχω πάλι ερώτηση.
Καλό ή κακό τέλος να έχει;

•Vote&Comment

•Byeeee❤