Love And Punishment

Το καλύτερο βράδυ

Οι μέρες περνούσαν βασανιστικά.Ο Ορέστης και η Έλενα προσπαθούσαν να με κάνουν να μιλήσω αλλά ειχα χαθεί στις αρνητικές μου σκέψεις και δεν μίλαγα σε κανέναν.

Είχαμε επιστρέψει σπίτι από το νοσοκομείο.Η Έλενα κοιμόταν δίπλα μου.Μολις βρήκα ευκαιρία σηκώθηκα σιγά σιγά και έβαλα βιαστικά ένα φόρεμα.Βγήκα από το δωμάτιο και κατέβηκα τις σκάλες βιαστικά.Βγηκα από το σπίτι και ξεκίνησα να περπατάω βιαστικά προς μια κατεύθυνση που ήξερα που θα με βγάλει.Στην παραλία.Περπάτησα για πολύ ώρα μέχρι να φτάσω αλλά μόλις είδα την θέα ηρέμησα.Πήγα και εκατσα στην άμμο και πέταγα μικρές πέτρες μέσα στην θάλασσα καθώς έκλαιγα.Είμαι ότι χειρότερο.Ξαφνικά άκουσα ένα αμάξι από πίσω μου αλλά δεν έδωσα σημασία.Αρχισα να ακούω βήματα προς το μέρος μου και κοίταξα προς τα πίσω.
-Ορέστη;ψιθύρισα.
-Νόμιζες ότι θα το έσκαγες χωρίς να το μάθω εε; χαμογέλασε και εκατσε δίπλα μου.
-Γιατί κλαίς;με κοίταξε.
-Ρωτάς ενώ ξέρεις,ψιθύρισα και κοίταξα το έδαφος.
-Μίλησε μου,είπε αποφασιστικά.
Στραβοκαταπια και τον κοίταξα.
-Βγαλτο από μέσα σου.Μίλα,συνέχισε.
-Σαν τι θες να ακούσεις;Το ότι με άγγιξε ο άνθρωπος που κόντεψα να παντρευτώ χωρίς την θέληση μου!;Το ότι τελικά ήμουν έγκυος στο παιδί του και τελικά το έχασα;Ούτε καν για αυτό δεν είμαι ικανή!
Του μιλούσα καθώς έκλαιγα.
-Είμαι ο χειρότερος ανθρωπος που υπάρχει,ψιθύρισα κλαίγοντας.
-Σταμάτα να μιλάς έτσι για τον εαυτό σου.Ποιος ο λόγος;είπε.
-Γιατί η οποιαδήποτε γυναίκα που έχασε το παιδί της θα ήταν στεναχωρημένη στη θέση μου.Και εγώ δεν είμαι καν.Νιωθω ελεύθερη.Λες και έφυγε ένα βάρος από μέσα μου παρόλο που αυτό το παιδάκι δεν μου είχε κάνει τιποτα,έκλεισα τα μάτια μου από την ντροπή.
-Νιώθεις καλύτερα που το έχασες γιατί ήτανε του Δημήτρη.Ειμαι σίγουρος όμως πως και να γεννιόταν αυτό το μωράκι θα το αγαπούσες εσύ.Και ας ήταν αυτού του ανθρώπου,είπε και σκούπισε απαλά με το δάχτυλο του το δάκρυ που κυλούσε στο μάγουλο μου.Γύρισα το κεφάλι μου προς τα μπροστά διώχνοντας ελαφρά το χάδι του.Ένας λυγμός ξέφυγε από το στόμα μου και πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσω.Έκλεισα τα μάτια μου καθώς ηρέμησα σιγά σιγά.Κοίταξα μετά από λίγο τον Ορέστη που με κοίταγε με στεναχώρια.Μια δύο φορές τον έχω δει έτσι.Και μου φαινόταν περίεργο να τον βλέπω έτσι.

Σηκώθηκε πάνω και με μια κίνηση έβγαλε το μπλουζάκι του.Τον παρακολουθούσα παράξενα.
-Με εμπιστεύεσαι; με κοίταξε δίνοντάς μου το χέρι του.
Δεν απάντησα.Δεν ήξερα τι είχε στο μυαλό του.Του έπιασα σιγά σιγά το χέρι και με τράβηξε να σηκωθώ.Ήρθα απότομα κοντά του και χάθηκα για λιγα κλάσματα δευτερολέπτου μες στα μάτια του.Τα χέρια του πήγαν προς τα κάτω πιάνοντας το ύφασμα από το τελείωμα του φορεματος μου.
-Μου επιτρέπεις;ρώτησε και συνέχισα να τον κοιτάζω παραξενεμενη.Πήγα να τον ρωτήσω τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει αλλά πριν μιλήσω με διέκοψε.
-Θα νιώσεις καλύτερα,είπε και εγώ απλά κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
Σήκωσε το φόρεμα μου σιγά σιγά προς τα πάνω και το έβγαλε.Είχα μεινει με τα εσώρουχα.Δεν μου έριχνε προστυχες ματιές.Δεν κοίταγε το σώμα μου.Εβγαλε τη φόρμα του καθώς τον κοίταζα.Και εκεί που δεν το περίμενα με άρπαξε και με κρέμασε από τον ώμο του.Άρχισε να γελάει καθώς εγώ τσιριζα και έτρεξε προς το νερό.
-Ορέστη!Μη! φώναξα καθώς προσπαθούσα να γαντζωθω πάνω του.
Με πέταξε μέσα με φόρα καθώς εγώ τσιριζα και βούτηξε μαζί μου.Έβγαλα το κεφάλι μου από το νερό και τον κοίταξα που χαμογελούσε.Χαμογέλασα ελάχιστα και ξάπλωσα προς τα πίσω, αφήνοντας το σώμα μου να επιπλέει.Κοίταξα τον ουρανό και ηρέμησα τελείως.Ένιωθα γαλήνη.Έμεινα έτσι για πολύ ωραία καθώς ευχαριστιομουν την ηρεμία.Έψαξα με την ματιά μου τον Ορέστη και άρχισα να κολυμπάω προς το μέρος του.Ηταν ξάπλα ανάσκελα προς τα έξω κοντά στην άμμο και το κύμα τον χτυπούσε ήρεμα.Πηγα δίπλα του και τον κοίταξα.Με κοίταξε και χαμογέλασε ελαφρά.
-Καλύτερα τώρα; είπε.
-Ναι.Σε ευχαριστώ, ψιθύρισα.
Του χαμογέλασα και εγώ και χάθηκα πάλι στα μάτια του.Αρχισα να κρυώνω και σηκώθηκα πάνω.
-Κρύωσα,είπα.
-Περίμενε.Πάω να φέρω πετσέτες,είπε καθώς σηκωνόταν και έτρεξε προς το αμάξι.Τύλιξε μια πετσέτα γύρω του και περπάτησα προς το μέρος του.Άνοιξε την δεύτερη πετσέτα και την πέρασε τριγύρω μου μόλις έφτασα μπροστά του.Γέλασα κοιτώντας τον.Τράβηξε την πετσέτα μου από τις δύο άκρες προς το μέρος του φέρνοντας με πιο κοντά του.Με κοίταξε στα μάτια και ένωσε τα χείλη μας.Και εγω ανταπέδωσα.Ηταν ένα αργό, τρυφερό φιλί.Κατι που δεν θα περίμενα ποτέ από τον Παπαδόπουλο.Σταμάτησε το φιλί κάνοντας λιγο προς τα πίσω και με κοίταξε.Άφησε ένα απαλό φιλί στο μέτωπο μου και εγώ χαμογέλασα.
-Ποτέ μου δεν περίμενα ένα τέτοιο γλυκό φιλί από εσένα Παπαδόπουλε, του είπα πειρακτικα και αυτός γέλασε πηγαίνοντας προς το πορτ-μπαγκάζ.
- Τα φυλάω για όσες τα αξίζουν,είπε.
Δαγκωσα τα χείλη μου χαμογελώντας και πήγα προς το μέρος του.Πήγε να μου δείξει κάτι στο αμάξι αλλά τυλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και τον φίλησα.Ανταπέδωσε και τον ένιωθα να χαμογελάει.Το φιλί δεν ήταν όπως εκείνο πριν.Αυτό ήταν παθιασμένο και απαιτητικό.Με την πρώτη ευκαιρία έβαλε και την γλώσσα του στο παιχνίδι βαθαινωντας το φιλί.Τράβηξε την πετσέτα μακριά από το σώμα μου και τα χέρια του κατέβηκαν στους γοφούς μου.Με μια απότομη κίνηση άρπαξε τα πόδια μου τυλιγωτας τα γύρω του και με άρχισε να με φιλάει ακόμα πιο παθιασμένα καθώς με κόλλησε στο αμάξι.Οποτε μπορούσα του άφησα λίγες πιπιλιες στο λαιμό.
Ααα ρε Παπαδόπουλε τι τρελά που κάνεις.
Τον ήθελα και το ήξερε.
Ένας αναστεναγμός μου ξέφυγε και με κοίταξε χαμογελώντας.Με κράτησε προσεκτικά και με μετακινησε πίσω στο πορτ-μπαγκάζ του αμαξιού.Κρατώντας με ακόμα έσκυψε και με ξάπλωσε μες το πορτ-μπαγκάζ.Κοίταξα τριγυρω μου.Ειχε κατέβασει τις πίσω θέσεις δημιουργώντας έτσι ένα "κρεβάτι".Είχε δύο μαξιλάρια και σκεπάσματα επίσης.Πήγα να μιλήσω.Να τον ρωτήσω δηλαδή για πιο λόγο τα είχε φέρει όλα αυτά εδώ.Αλλα σήκωσε τα φρύδια του χαμογελώντας και με ξαναφιλησε.Βάζοντας το χέρι του πίσω στη πλάτη μου ξεκουμπωσε το σουτιέν μου και το έβγαλε.Αναπνέει κοφτά σαν κι εμένα.Επιτέθηκε στο λαιμό μου άρχισε να μου αφήνει πιπιλιες.Δεν μπορούσα να πνίξω τους αναστεναγμούς μου.Ένιωσα τα δάχτυλα του να αγγίζουν το εσώρουχο μου και με κοίταξε για να πάρει την άδεια μου.Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και τον φίλησα άγρια.Ανταπέδωσε και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ότι φορούσαμε είχε εξαφανιστεί.
-Εάν σε πονέσω θα μου πεις να σταματήσω,είπε ψιθυριστά.
Το χέρι του κρατούσε το αριστερό μου πόδι γύρω από το σώμα του.Με μια απότομη κίνηση μπήκε μέσα μου και αναστεναξα δυνατά από ευχαρίστηση.Δεν με πονουσε.Και τον εμπιστευομουν.Εμπειξα τα νύχια μου αυτοματα στο πίσω μέρος της πλάτης του και άρχισε να κινείται γρήγορα.Άφηνε υγρά φιλιά στο λαιμό μου καθώς και μικρούς αναστεναγμούς.Τον κρατούσα σφιχτά.Το σώμα μου είχε γίνει ένα τόξο από την ευχαρίστηση.Η μέση μου δεν άγγιζε τα σκεπάσματα.Άρχισε να κινείται άγρια και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαμε τελειώσει και οι δύο μας.
Έριξα το σώμα μου προς τα πίσω και αναπνέωντας γρήγορα.Ο Ορέστης ξάπλωσε δίπλα μου και τραβηξε ένα σεντόνι καλυβοντας και τους δύο μας.Προσπαθούσα να ηρεμήσω την ανάσα μου καθώς κοίταζα έξω την θάλασσα από το πορτ-μπαγκάζ.Και ο Ορέστης φαινόταν χαμένος στις δικές του σκέψεις.Ξαπλωσα πλάγια έχοντας το σώμα μου προς την μεριά μου.Τον παρατηρούσα.Και μετά από λίγο έκανε και αυτός το ίδιο γυρνώντας προς τη μεριά μου.Με κοίταγε και τον κοίταγα στα μάτια.Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό που είχε συμβεί για εκείνον.Μπορει απλά να ήταν μια ξεπετα για καλοπέραση για εκεινον.Τόσες τις έχει γιατί να πάρει εμένα στα σοβαρά;Για εμένα όμως σήμαινε κάτι...κάτι.
Έπιασε μια μικρή μπουκλα μπροστα από το πρόσωπο μου και την πέρασε πίσω από το αυτί μου.Χαμογέλασα και μου χαμογέλασε γλυκά.Έπιασα το χέρι του και το έκλεισα ανάμεσα στα δικά μου.
-Ξέρεις...Ξέρεις γιατί δέχτηκα στην πρόταση σου τότε; του είπα.
-Γιατί;είπε.
-Στην αρχή...Δεν θα την δεχόμουν.Αλλα όταν πήγα για ύπνο είδα ένα όνειρο.Ήταν η μαμά μου.Και μου έλεγε να δεχθώ στην πρόταση σου.Οπότε είπα πως θα το δοκιμάσω.
-Είχες πει ότι η μητέρα σου έχει πεθάνει,είπε κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά.
-Ναι.Και...οι δικοί σου;τον ρώτησα για να μου πει τι συνέβη με τους δικούς του γονείς.
Τύλιξε το χέρι του γύρω από τη μέση μου φέρνοντας με κοντά του.Απέφυγε για λίγο τα μάτια μου και μετά με ξανακοιταξε.
-Στην αρχή ήταν όλα καλά.Έπειτα από κάποια χρόνια ο πατέρας μου βρήκε μια γκόμενά και παράτησε τη μάνα μου.Πήρανε διαζύγιο και κάναμε ότι μπορούσαμε για να πάρουμε την εταιρία από τα χέρια του.Με έναν καλό δικηγόρο τα καταφέραμε και έγινα εγώ ο διευθυντής της εταιρίας.Για εμένα όμως αυτός ο άνθρωπος είναι νεκρός.Δεν ήξερε να κρατάει την οικογένεια του χαρούμενη.Και τη μητέρα μου προσπαθώ να την αποφεύγω αλλά πηγαίνω την μικρή εκεί συχνά οπότε...Δεν θέλω να την βλέπω.Μου θυμίζει τον πατέρα μου και με εξοργίζει τόσο πολύ, μιλούσε θυμωμένος πλέον.
-Ηρέμησε,του ψιθύρισα και άφησα ένα μικρό χάδι στο μάγουλο του.
Ένωσε τα μέτωπα μας και ξεστομισα την ερώτηση που κρατούσα μέσα μου τόσο καιρό.
-Γιατί διάλεξες εμένα για αυτην την δουλειά;
-Δεν έχω ιδέα.Σε ειχα γνωρίσει πρόσφατα τότε και μου φάνηκε ότι θα τα πας καλά με την μικρή,είπε.
-Πάλι καλά φάνηκες εκείνο το βράδυ.Αλλιως θα παντρευομουν εκεινο το βόδι,γέλασα.
-Αα τώρα πάλι καλα που φάνηκα εκείνο το βράδυ;Στην αρχή με μισούσες,γέλασε και αυτός.
- Μου το έπαιζες πολύ μάγκας απο την ώρα που σε είδα,είπα.
-Και εσύ ήσουν μες τα κουνηματα.Με εκείνο το κοντό κόκκινο φορεματάκι μέχρι εδώ,ψιθύρισε και άγγιξε τους μοιρους μου.Η ανάσα μου άλλαξε ρυθμό.
- Και εκείνο το μαύρο δαντελωτο εσώρουχο,συνέχισε και με χουφτωσε.
-Ορέστη;!Τι παρατηρούσες; τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.
-Πολύ μου κουνιωσουν τιγρακι,είπε χαμογελαστός.
-Λιωμα στο ποτό ήμουν.Δεν θυμάμαι και πολλά,είπα την αλήθεια.
-Καλά μη φανταστείς ότι εγώ θυμάμαι πολλά.Αλλά εσένα όταν σε πρωτοείδα...αυτό δε θα το ξεχάσω,είπε.
Ένωσε τα χείλη μας σε ένα αργό φιλί.
-Με αλλάζεις γαμωτο σου,ψιθύρισε.
-Ε-εγώ γιατί;
Στραβοκαταπιε και προσπαθούσε να πει κάτι.Μετα απο λίγο όμως...
- Μου είσαι σημαντική,είπε σιγανά.
Ένα μεγάλο χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο μου και τον φίλησα πεταχτά.
-Κοιμήσου,ψιθύρισε και φίλησε την μύτη μου.
Πέρασα το ένα χέρι μου γύρω του και με πήρε ο ύπνος απευθείας.

Το φως του ήλιου χτύπαγε τα μάτια μου.Τα άνοιξα και κοίταξα τριγύρω.
Ωωωω ναι δεν ήταν όνειρο.Το είχα ζήσει όντως το χθεσινό βράδυ.Ενα από τα καλύτερα βράδυα της ζωής μου.Κοιταξα δίπλα μου και είδα το αγγελικό του πρόσωπο.Ητανε τόσο ήρεμος.Τα χείλη του ήταν ελάχιστα ανοιχτά και με έκαναν να χαμογελάσω.Τον παρατηρούσα για λεπτά αμέτρητα μέχρι που άνοιξε τα μάτια του.Χαμογελασε και τεντωθηκε.
-Καλημέρα,είπε με μια αγουρωξυπνημενη φωνή.
-Καλημέρα,είπα.
Ανασηκωθηκε και άρπαξε το κινητό του κοιτώντας την ώρα.
-Γαμωτο θα αργήσω στη δουλειά,είπε αρπάζοντας τα ρούχα του και ξεκίνησε να ντύνεται.
-Τιγρακι ντύσου πρέπει να φύγουμε,είπε φιλώντας το κεφάλι μου και βγαίνοντας από το αμάξι.
Ντύθηκα βιαστικά και γυρίσαμε σπίτι.Μπήκαμε μέσα μα δεν ακουγόταν τίποτα.Ουτε μια φωνή.
-Πρέπει να πάω να ντυθώ και θα φύγω,μου ψιθύρισε και μου έδωσε ένα πεταχτο φιλί.
-Εντάξει,είπα και πήγα στην κουζίνα.
-Καλημέρα,φώναξε η Έλενα καθώς με είδε να μπαίνω στη κουζίνα.
-Καλημέρα,της είπα και εκατσα δίπλα της.
Αρχίσαμε να τρώμε και αυτή με κοιτούσε περίεργα.
-Τι είναι αυτά στο λαιμό σου;με ρώτησε.
Όχι ρε φίλε ξέχασα να τα καλύψω.Ευχομαι να μη φαίνονται πολύ.
-Τσιμπήματα από κουνούπια.Πολυ κουνούπι είχε χθες το βράδυ.Ασε που να στα λέω,είπα κάτι πρόχειρο.
-Μμμ κουνούπια.Ποιον δουλευεις μωρή;Που ήσουν χθες βράδυ;είπε φωναχτά.
-Μη φωνάζεις καλέ.Ειχε πολλά κουνούπια στο δωμάτιο και πήγα κοιμήθηκα σε ένα άλλο δωμάτιο,είπα όσο πιο άνετα μπορούσα.
Είδα τον Ορέστη που ερχόταν προς την κουζίνα.Η Έλενα τον παρατηρουσε εξεταστικά.
-Καλημέρα,είπε.
-Καλημέρα,είπε και εκείνος και γέμισε μια κούπα καφέ από την καφετιέρα.Έκατσε απέναντι μας και ρούφηξε από τον καφέ του.
- Και εσένα κουνούπια σε τσίμπησαν. Βλέπω ο λαιμός σου γεμάτος είναι,λέει η Έλενα όλο ειρωνεία.
Ο Ορέστης γουρλωσε τα ματια του και άρχισε να βήχει αφου ειχε στραβοκαταπιει.
-Στα καλό σου Έλενα!Όλο στις καταλληλες στιγμές τα πετάς.Θα τον πνίξεις τον άνθρωπο! χτύπησα απαλά την πλάτη του Ορέστη.
-Σαν τα δεκαπενταχρονα κάνετε ρε!μας φώναξε.
-Δες της άλλης τον λαιμό!συνέχισε διχνωντας τον λαιμό μου.
Κοίταξα τον Ορέστη και δεν άντεξα.Αρχίσαμε να γελάμε και οι δύο μας.Και μετά άρχισε και η Έλενα.

•Γεια σας τι κάνετε!;;;;
•Έχουνε περάσει 500 από τη στιγμή που ανέβασα το τελευταίο κεφάλαιο.I know.
•Εύχομαι να υπάρχουν ακόμα άτομα που να διαβάζουν αυτό το βιβλίο χαχ😅 (noooot)
•Vote&Comment
•Love ya byess