Love And Punishment

Έκπληξη

Έχουν περάσει 5 μέρες από τότε που γύρισα πίσω.Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και πολύ καλά.Το βράδυ κοιμάμαι ελάχιστες ώρες.Διότι μόλις με παίρνει ο ύπνος μου έρχεται το πρόσωπο του Λιο σαν εικόνα μπροστά μου και πετάγομαι.Έχω γυρίσει τους διαδρόμους αυτά τα βράδυα πάνω από χιλιάδες φορές.Ή απλά κάθομαι στο μπαλκόνι του δωματίου μου.Με χαλαρώνει αυτό το μέρος.Έχω μια στενοχώρια μέσα μου συνεχώς.Νιώθω πολύ μόνη.Δεν έχω κάποιο κοντινό μου πρόσωπο να του αναφέρω το ότι έγινε.Και ο Ορέστης δεν νομίζω να έχει καταλάβει και τίποτα.

Σήμερα λοιπόν είναι πάλι ένα από αυτά τα τραγικά βραδυά που περνάω τις ώρες μου στο μπαλκόνι.Πήρα το σεντόνι μου μιας και έχει ένα ψιλό αεράκι και βγήκα στο μπαλκόνι.Έκατσα στον καναπέ οκλαδόν και έκλεισα τα μάτια μου νιώθοντας τον άνεμο.Όταν τα άνοιξα εστρεψα το κεφάλι μου στα δεξιά και πρόσεξα τον Ορέστη στο δικό του μπαλκόνι να κοιτάει προς το μέρος μου.Με τρομάζει όταν εμφανίζεται έτσι σαν τον Δράκουλα.
-Γιατί δεν κοιμάσαι;με ρώτησε.
-Δεν νυστάζω,είπα μονότονα.
-Δεν νομίζω να συνέβη μόνο σήμερα αυτό.Από τότε που γύρισες εισαι έτσι,είπε με το ύφος του έξυπνου.
Ε έκανα λάθος.Από ότι φαίνεται με είχε παρατηρήσει.Δεν μπορώ όμως να το παίζω χαρούμενη ενώ νιώθω τελείως μόνη.
Του έδωσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και ξάπλωσα στον καναπέ κλείνοντας τα μάτια μου.
-Μην τολμήσεις να κοιμηθείς εκεί.Θα αρρωστήσεις,ειπε λίγο πιο δυνατά.
-Δεν αρρωσταινω,απάντησα.
.
.
Άνοιξα τα μάτια μου καθώς ένιωθα το φώς να με τυφλώνει.Κοίταξα τριγύρω μου και βρισκόμουν στο δωματιο μου.Υπνοβατησα μάλλον.Δεν εξηγείται αλλιώς.
Σηκώθηκα έκανα τα απαραίτητα και κατεβηκα κάτω.Πήγα στην κουζίνα και έκανα κάτι να φάω βλέποντας παιδικά.
Ο Ορέστης βγήκε από το γραφείο του και ήρθε στη κουζίνα να πιεί νερό.
-Καλημέρα,ειπε αφήνοντας το ποτήρι του κάτω.
-Γιατί δεν είσαι στην εταιρία;ρώτησα.
-Έχω δουλειά εδώ,είπε και έκατσε στον καναπέ απέναντι μου με κάτι χαρτιά.
Σηκώθηκα άφησα το πιάτο στο νεροχύτη και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες για το δωμάτιο μου.Την ώρα που πήγα να φτάσω πάνω ακούστηκε το κουδούνι.
-Αναστασία άνοιξε λίγο,ακουσα την φωνή του.
-Όχι δεν ανοίγω ρε εξυπνε.Εσύ είσαι κάτω να πας να ανοίξεις εσύ,ειπα.
-Είπα κάτι, ειπε με την τρανταχτή φωνή του.
Ξεφυσωντας κατέβηκα κάτω και άνοιξα την πόρτα.Αυτό που είδαν τα ματάκια μου με έκαναν να χαρώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.Η Έλενα.Τσιριξα τόσο δυνατά από την χαρά μου και έπεσα πάνω της αγκαλιάζοντας την.Με έπιασαν και τα κλάματα μαζί.Έκλαιγα και γελούσα ταυτόχρονα.
-Αναστασία θα με πνιξεις,ειπε και βγήκα από την αγκαλιά της.
-Πόσο μου έλειψες,είπα και την ξαναγκαλιασα.
Αφού ξεκολλησαμε από την πόρτα μπήκαμε μέσα.Ο Ορέστης δεν ήταν στο σαλόνι.Παράξενο.Που εξαφανίστηκε.
Ανεβήκαμε επάνω και της έδειξα το δωμάτιο μου.Καθίσαμε στο κρεβάτι μου και αρχίσαμε να μιλάμε.
-Πως βρήκες το σπίτι;Πως ήρθες;την ρώτησα.
-Το και καλά αφεντικό σου με πήρε τηλέφωνο και μου τα είπα όλα μα όλα έξυπνη,ειπε.
-Όλα ολα;ρώτησα σοκαρισμένη.
-Ναι.Και για το συμβόλαιο και για όλα.
-Συγγνώμη που έπρεπε να σου πω ψέμματα,ειπα μετανιωμενη.
-Δεν πειράζει βρε σιγά.Ρε τι κρυοκωλος που είναι αυτός.Μια σοβαρή φωνή ούτε χαρά βγάζει ούτε τίποτα,ειπε κανωντας μια γκριμάτσα αηδίας.
-Έλενα!Την μαλωσα.
-Δεν είναι ετσι.Στους ανθρώπους που ξέρει καλά είναι καλός και γλυκός,της είπα.
Με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο υπονοούμενα.
-Όχι Έλενα οχι,την επιβεβαιωσα.Ή δηλαδή προσπάθησα.
-Σε παρακαλώ θες να μείνεις εδώ για σήμερα,την ρώτησα.
-Εμένα ρωτας;Τον ξινό πάνε ρωτά,ειπε.
Την κοίταξα με ένα σοβαρό βλέμμα και κατέβηκα κάτω.Πήγα στο γραφείο του.Μάλλον εκεί θα είναι.Άνοιξα την πόρτα σιωπηλά και τον είδα πάνω από μια στοίβα χαρτιών.
-Ορέστη,ειπα με ένα νάζι στη φωνή μου.
-Όπα,ειπε λίγο φωναχτά.
-Όταν εσείς οι γυναίκες έρχεστε με αυτό το βλέμμα και αυτή την χροιά στη φωνή θέλετε κάτι.Για ριχτο,ειπε.
Γέλασα και έκατσα στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο του.
-Μπορεί να μείνει εδώ η Έλενα σήμερα σε παρακαλώ,ειπα και τον κοιτούσα με μια αγωνία.
-Οκευ.Αλλά εγώ τι κερδιζω;ρώτησε με ένα πονηρό ύφος.
-Ότι θες,είπα βιαστικά χωρίς να το σκεφτώ.
-Καλά.Θα πάμε κινηματογράφο,ειπε.
-Αυτο;ρώτησα.
Περίμενα τίποτα χειρότερο.Πάλι καλά.
-Καλά,ειπα και έφυγα τρεχωντας για να ανέβω προς τα πάνω.Αλλά σταμάτησα μόλις θυμήθηκα κάτι.Γύρισα πάλι στο γραφείο του Ορέστη.
-Ορέστη;είπα για να τραβήξω την προσοχή του.
-Μμμ;ειπε και σήκωσε το κεφάλι του κοιτώντας με.
-Σε ευχαριστώ που είπες τα πάντα στην Έλενα,ειπα παίζοντας με τα δάχτυλα μου.
Μου έδωσε ένα χαμόγελο.Αχχχ τι όμορφος που είναι!

•Ναι ντάξει είμαι απαράδεκτη.Άργησα να ανεβάσω το ξέρω.Αλλά είναι καλοκαίρι.Και αυτό σημαίνει θάλασσα!
•Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο.
•Vote&Comment
•Μπαιιιιιιιιι