Love And Punishment

Καλή Χρονιά

Με αυτά και με εκείνα έφτασε η ημέρα της Πρωτοχρονιάς.Περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός όταν περνάς όμορφα.

Ξύπνησα το πρωί και κατέβηκα με τις χνουδωτές πιτζάμες μου στο σαλόνι.Απόλυτη ησυχία κανένας δεν ήταν εδώ.Η Ιωαννα κοιμόταν ακόμα επάνω.
Έφτιαξα πρωινό και έκατσα στο τραπέζι της κουζίνας να φάω.Επάνω στο τραπέζι βρισκόταν ένας πανέμορφος φακελος με έναν κόκκινο φιόγκο και δίπλα του ενα σημείωμα.Άνοιξα πρώτα τον φάκελο.

Σας προσκαλώ στο πάρτυ μου με απίστευτους καλεσμένους για την ημέρα της Πρωτοχρονιάς.
Σταυρός Ιωάννου

Μάλιστα.Σαν πάρτι γενεθλίων μου ακούγεται εμένα αλλά τέλος πάντων.Άνοιξα και το σημείωμα και είδα τι έγραφε.

Τιγρακι θα μου κάνεις την τιμή;

Αα τέλεια.Θα αρχίσουμε να μιλάμε και με σημειωματακια τωρα.Απευθείας πήρα τηλέφωνο τον Ορέστη εάν και ήξερα πως ήταν στη δουλειά.
-Παρακαλώ,τον άκουσα να λέει με τη σοβαρή φωνή του.
-Μη παρακαλάς καθόλου.Τι είναι αυτή η πρόσκληση;ρώτησα.
-Δεν κατάλαβες;ρώτησε και ήμουν σίγουρη πως είχε το χαζό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο του.
-Ναι αλλά εγώ ήλπιζα πως την Πρωτοχρονιά θα την περνούσαμε στο σπίτι.Όλοι μαζί.Και η Ιωάννα και η Δέσποινα,είπα με παράπονο.
-Η Δέσποινα δεν θα είναι εδω.Έχει άδεια.Και την Ιωάννα θα την στείλω στη μάνα μου,ειπε.
Δεν απάντησα.Δεν είχα και κάτι να πω.Κανονικά πιο ωραία είναι να είσαι με την οικογένεια σου.
-Λοιπον;Τι λες;ρώτησε.
-Θα δω εαν έχω τίποτα να βάλω και θα σου πω,ειπα.
-Το ήξερα.Για αυτό πανε στο δωμάτιο μου,ειπε χαλαρά.
-Γιατι;ρώτησα περίεργη.
-Πάνε.
Ανέβηκα πάνω και μπήκα στο δωματιο του.Στην ντουλάπα του κρεμόταν ένα κατακόκκινο φόρεμα με λεπτές τιράντες και ήταν στενό.Έμεινα με ανοιχτό το στόμα.Ήταν πολύ όμορφο.
-Χμμμ;τον άκουσα να αναρωτιέται.
-Καλά;;;είπα σαν ερώτηση.Εάν και δεν ήμουν σίγουρη.Τι να πάω να κάνω εγώ εκεί;Όλοι θα είναι πλούσιοι και θα μιλάνε για τις επιχειρήσεις τους.
-Θα σε δω μετά,ειπε και το έκλεισε.

Πήγα επάνω στο δωμάτιο της Ιωάννας και την είδα να κάθεται ξάπλα στο κρεβάτι σκεπτικη.
-Τι σκέφτεσαι,την ρώτησα και γονάτισα κοντά της.
-Αναστασία θα μου πεις την αλήθεια;ρώτησε.
-Για ποιο πράγμα;
-Θα μπορέσω να περπατήσω;ρώτησε με ένα λυπημένο βλέμμα στο πρόσωπο της.
-Φυσικά και θα μπορέσεις,της ειπα και την αγκάλιασα.
-Βοηθά με,ειπα αποφασιστικά.
Την κοίταξα ερωτηματικά.
-Μπορείς να με κρατήσεις να σηκωθώ;ρώτησε.
Την βοήθησα να σηκωθεί και προσπαθούσε να κινήσει τα πόδια της ώστε να κάνει μικρά βήματα.Τα πόδια της τα κινούσε με το ζόρι και κατάφερε με την βοήθεια μου να κάνει τουλάχιστον 2 βήματα.
-Μπράβο,της είπα όταν την έβαλα να κάτσει.
-Σιγά σιγά θα αρχίσεις να περπατάς κανονικά.Αλλά χρειάζεσαι χρόνο εντάξει;Της είπα και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
-Τι θες να κανουμε τώρα;την ρώτησα.
-Παραμυθιιιιιιιιι,ειπα δυνατά και γέλασα.