Love And Punishment

Νοσοκομείο

Ήμουν για ακόμη μια φορά σε ένα δάσος.Περπατούσα ξυπόλητη επάνω σε διάφορα ξερά φύλλα.Καθώς περπάταγα είδα μπροστά μου ένα σώμα ξαπλωμένο κάτω.Πήγα γρήγορα κοντά του.Ήμουν...ήμουν εγώ!;Έβλεπα εμένα.Ξαπλωμένη κάτω στα χώματα με ένα κατάλευκο φόρεμα.Ξαφνικά το σώμα μου ανασηκωθηκε και από μέσα μου εμφανίστηκε ένα αγγελάκι και πέταξε προς τον ουρανό.Κοίταξα τον ουρανό και είδα την μαμά μου να μου χαμογελάει από εκεί πάνω."Ολα είναι μια χαρά" είπε με μια απαλή φωνή.

Απευθείας πετάχτηκα ξυπνώντας.Τι ήταν αυτό πάλι;;Ένιωσα αυτόματα έναν έντονο πόνο στην κοιλιά μου που με έκανε να βογγιξω.Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από το κρεβάτι και είδα τα σεντόνια γεμάτα αίμα.Μα δεν είναι αυτό που νομίζω.Δεν είναι οι μέρες του μήνα μου.Με τίποτα.Περπάτησα σιγά σιγά προς το δωμάτιο του Ορέστη και άνοιξα την πόρτα μπαίνοντας μέσα.Ξαφνικά με έπιασε μια ζαλάδα και κρατήθηκα από την άκρη της πόρτας.
-Ορέστη,είπα ψιθυριστά κρατώντας τα μάτια μου σφιχτά.
Καμία απάντηση.Ένα κακό προαίσθημα κατείχε όλο μου το κορμί.
-Ορέστη ξυπνά,μουγκρισα από τον πόνο και τον είδα απευθείας να σηκώνεται.
-Τι έγινε;ρώτησε και ήρθε δίπλα μου.
- Δεν ξέρω πονάω πολύ και το κρεβάτι μου έχει γεμίσει με αίμα.Πηγαινε με σε ένα νοσοκομείο γρήγορα,ψιθύρισα.
-Μήπως έχεις περίοδο και το παρακάνεις;είπε και έβαλε μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.
Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και πήγα να χάσω την ισορροπία μου για μια στιγμή αλλά με άρπαξε κρατώντας με σφιχτά.
-Κάνε ένα λεπτό υπομονή,είπε και με ξάπλωσε στο κρεβάτι του.
Άρχισε να ντύνεται βιαστικά.Η ζαλάδα έγινε χειρότερη και έκλεισα τα βλέφαρα μου νιώθοντας τα πολύ βαριά.

Ορεστη's pov
Άρπαξα το κινητό και τα κλειδιά μου και γύρισα προς το μέρος της.
-Αναστασία;;;είπα και πήγα προς το μέρος της.
-Γαμωτο,μουρμούρισα μόλις κατάλαβα πως είχε λιποθυμήσει.
Την πήρα στην αγκαλιά μου και κατέβηκα κάτω βάζοντας την στο αυτοκίνητο.Άρχισα να οδηγώ σαν τρελός απο τον φόβο μου.Αν είναι δυνατόν βραδιάτικα.

Μόλις φτάσαμε οι γιατροί την πήραν μέσα για να την εξετάσουν.Εγώ πηγαινοερχομουν στον διάδρομο ανήσυχος.
Πήρα τηλέφωνο την φίλη της,την Έλενα και είπε ότι θα ψάξει πτήση και θα έρθει.
Τα χέρια μου έτρεμαν.
Μετά από ώρες οι γιατροί βγήκαν από μέσα και ένας από αυτούς με πλησίασε.
-Λυπάμαι,είπε και με χτύπησε ελαφρά στον ώμο.Αμέσως ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.
-Τι λυπάστε;Τι έγινε;είπα σοκαρισμένος.
-Σύντροφος της είστε;
-Ναι,απάντησα βιαστικά.
Δεν είμαι μαλακας.Αν έλεγα ότι είμαι φίλος δεν θα μου έλεγε καν τι της συνέβη.
-Η σύντροφος σας είναι μια χαρά.Ειναι αρκετά δυνατή.Δυστυχως όμως απέβαλε,είπε κοιτώντας με.
-Τι;Τι απέβαλε;είπα και τον κοίταξα με ανοιχτό το στόμα.
-Ήτανε έγκυος 6 εβδομάδων.Δεν το γνωρίζατε;Η σύντροφος σας μπορεί να μείνει έγκυος αλλά είναι δύσκολη όλη η εγκυμοσύνη και επικίνδυνη για την ίδια διότι έχει δικερω μήτρα,είπε.
-Μπ-μπορώ να την δω;τραύλισα.
-Ναι εννοείται,είπε φεύγοντας.
Μπήκα στο δωμάτιο και εκατσα δίπλα της.Ήτανε έγκυος;;Γιατί δεν μου το ειπε;Μπορεί να μην το ήξερε και η ίδια αλλά ήτανε του Δημήτρη.Για αυτό ητανε τόσο σκεπτική όλο αυτό το καιρό.Δεν ήξερε εαν το θελει ή όχι.
Κοίταξα το πρόσωπο της.Ήτανε τόσο ήρεμη.Χαιδεψα το μάγουλο της.Πως θα μπορούσα να της πω κάτι τέτοιο;Ότι έχασε το παιδί της;Θα την έκανα να κλάψει.Και μισώ να βλέπω αυτά τα μάτια να κλαίνε.

Αναστασια's POV
Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τριγύρω.Ειχε ξημερώσει.Οι κατάσπροι τοίχοι γύρω μου,με επιβεβαίωναν ότι βρίσκομαι στο νοσοκομείο.Κοίταξα δίπλα μου και είδα τον Ορέστη να κοιμάται.Είχε το κεφάλι του ξαπλωμένο στο κρεβάτι ενώ καθόταν σε μια καρέκλα.Άγγιξα απαλά τα μαλλιά του ώστε να μην καταλάβει το άγγιγμα μου χαρίζοντας του ένα μικρό χάδι.Άρχισε να ξυπνά και πήρα το χέρι μου.Μόλις με κοίταξε πετάχτηκε πάνω.
-Είσαι καλα;Πώς νιώθεις;είπε και έκατσε πάλι στην καρέκλα.
-Καλα είμαι.Αλλά τι μου συμβαίνει;τον κοίταξα ερωτηματικά.
-Θα πάω να σου φέρω πρωινό και μετά θα σου εξηγήσω καλύτερα εγώ πάρα οι γιατροί,είπε και βγήκε έξω βιαστικά.

Καθόμουν έτρωγα την φρουτοσαλατα που μου έφερε ο Ορέστης.
-Λοιπόν θα μου πεις;ρώτησα καθώς τσιμπησα ένα μήλο με το ξύλινο πιρούνι.
Έσυρε την καρέκλα κοντά μου και με ξεφυσηξε.
- Δεν μου έκρυβες κάτι σημαντικό ετσι;είπε και με κοίταξε εξεταστικά.
-Οχι;ψιθύρισα ερωτηματικά καθώς σκεφτόμουν.
Κοίταξε το πάτωμα καθώς ανέπνεε βαθιά.
-Είχες αιμορραγία τελικά.Αλλά όλοι αυτοί οι πόνοι και η αιμορραγία ήταν από κάτι άλλο.Δεν μπορώ να καταλάβω όμως δεν έτρωγες πολύ αυτές τις εβδομάδες όπως θα έπρεπε,είπε σκεπτικός.
-Τι εννοείς;ψιθύρισα.
-Ήσουν...ήσουν έγκυος,είπε και με κοίταξε επιτέλους στα μάτια.
Το πλαστικό μπολ έφυγε από το χέρι μου και τον κοίταξα τρομαγμένη.Εγω;Έγκυος;Του Δημήτρη;Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα τα οποία έφευγαν χωρίς καν να το ελέγξω.
-Αναστασία μη κλαις,είπε λυπημένος  και ήρθε ανέβηκε στο κρεβάτι.
Απευθείας τυλιξα τα χέρια μου γύρω του και εχωσα το κεφάλι μου στο στέρνο του.Ξέσπασα σε δυνατά κλάματα.Για ώρες.Και αυτός δεν έφευγε.Περίμενε να ξεσπάσω.Μέχρι που με πήρε ο ύπνος μυρίζοντας το άρωμα του.

•Γειαααααα σαααααααας!😇😇😇😇
•Σας το λέω να το ξέρετε ετοιμαστείτε για το επόμενο κεφάλαιο γιατί θα είναι τεραστιοοοοοοοο.Ανυπομονώ να το γράψω😏😆❤
•Μην με σφαξετε.Θα έχει happy end το βιβλίο.Το υποσχέθηκα.
•!Comment&Vote
ΒΡΕΙΤΕ ΜΕ ΣΤΟ ΙΝΣΤΑΓΚΡΑΜ ΜΕ ΛΕΝΕ mariawtpd
Byeeeee