Love And Punishment

Αντίο

Τα χέρια του. Η ανάσα του. Το προσωπο του. Ενιωθα ένα σφίξιμο στο λαιμό. Δεν μπορουσα να αναπνεύσω.
Πετάχτηκα από τον φριχτό εφιάλτη μου και κοίταξα τριγύρω. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μόνο που ένιωθα την ανάσα του Ορέστη δίπλα μου ο πανικός μου γινόταν χειρότερος. Πέταξα τα παπλώματα από πάνω μου νιώθοντας τα να με πλακώνουν και σηκώθηκα από το κρεβάτι σαν ελατήριο. Η αναπνοή μου ήταν τόσο γρήγορη. Προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου.
-Αναστασία; Είσαι καλά; άκουσα την φωνή του Ορέστη που με έκανε να τρομάξω ακόμα παραπάνω.
Κούνησα το κεφάλι μου νιώθοντας τον πανικό να χειροτερεύει και με γρήγορα βήματα άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκα έξω.
-Φορά κάτι γαμωτο θα αρρωστήσεις με το σορτσάκι και το κοντομάνικο, τον άκουσα από μέσα με την νυσταγμένα του φωνή.
Πήγα στην άκρη του μπαλκονιού και άγγιξα τα χέρια μου στα μαρμάρινα κάγκελα. Έσκυψα το κεφάλι μου μπροστα και άφησα μια ανάσα που μου φάνηκε λες και την κρατούσα πόση ώρα. Ένιωσα ένα καυτό δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο μου και έπειτα ένα άγγιγμα στη μέση μου. Γύρισα απότομα και έκανα μερικά βήματα πίσω καθώς είπα έντονα:
- Μη. Μη.
Ένιωθα τα μάτια μου να βουρκώνουν.
Με κοίταξε περίεργα.
- Τι σου συμβαίνει; Προσπαθώ να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα, είπε κάπως τσαντισμένος.
Μου έφυγε ένας λυγμός.
-Το ξέρω. Το ξέρω. Αλλά δεν... Δεν αντέχω αυτή τη στιγμή να με αγγίζει κάποιος, ψιθύρισα και τον κοίταξα επιτέλους στα μάτια.
Με κοιτούσε λες και προσπαθούσε να καταλάβει τι μου συνέβαινε.
-Είδα ένα όνειρο που ο Δημήτρης με...με... ,προσπαθούσα να του εξηγήσω.
Ήρθε σιγά σιγά προς το μέρος μου αλλά και πάλι κρατώντας απόσταση ανάμεσα μας.
-Κοίταξε με, είπε προστακτικα.
Αυτομάτως τον κοίταξα.
- Ηταν ένα όνειρο. Και ξέρω ότι το έχεις ζήσει όλο αυτό το πράγμα αλλά δεν πρόκειται να σου ξανασυμβεί. Γύρω από το σπίτι υπάρχουν πόσοι φύλακες. Δεν μπορεί να μπει εδώ μέσα. Και κοιμάμαι δίπλα σου. Είμαι εδώ. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε αγγίξει, μου μιλούσε τόσο τρυφερά κοιτώντας σε στα μάτια.
- Το ξέρω, ψιθύρισα.
- Πάρε το χρόνο και έλα μέσα μόλις νιώσεις καλύτερα. Αλλά σε παρακαλώ φορά κάτι, είπε και μπήκε μέσα.

Μετά από ώρα πήγα μέσα. Ξάπλωσα δίπλα στον Ορέστη που πίστευα ότι κοιμόταν. Γύρισε απευθείας προς τα εμένα. Παρολο που υπήρχε σκοτάδι παντού μπορούσα να νιώσω το βλέμμα του πάνω μου. Άπλωσε το χέρι του ήρεμα προς το μέρος μου και χάιδεψε το χέρι μου απαλά.
-Είσαι παγωμένη, μουρμουρισε.
Πηγα πιο κοντα του και ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του ηρεμωντας. Τύλιξε τα χέρια του γύρω μου και φίλησε το κεφάλι μου απαλά.
- Μικρό μου τιγρακι. Είσαι ασφαλής, είπε και ξεφυσηξε στενάχωρα.
Έλα όμως που δεν ένιωθα καθόλου ασφαλής γνωρίζοντας πως ο Δημήτρης ξέρει που μένω. Και ήξερα πολύ καλά για το τι είναι ικανός.