Beşinci Mevsim: Sen (TAMAMLANDI)

22. Bölüm

(LÜTFEN OKUYUN)
Öncelikle bir şeyler söyleyeyim. Ben Bahar'ın ölümünü hala kaldıramıyorum. Şimdi 'o bir dizi bu kadar ciddiye alma' diyenler olacak. Ben hayatım boyunca sadece iki dizi izledim. Biri söz biride eskiden Fox'ta çıkan bir dizi. Duygusal olduğum için diziye kendimi kaptırıyorum. Yeni bölümü ne zaman tamamlarım hiç bir fikrim yok. Muhtemelen bayramda gelir. Bayramdan sonraya bırakmamaya çalışacağım.

Daha sonra size bir sorum var. 'Bahar öldü Yavbah bitti. Ben artık Yavbah kitapları okumam' diyorsanız kitabı en kısa zamanda final vericem yada final vermeden sileceğim. Sonuçta bu kitabı birileri okusun birilerine hitap etsin diye yazıyorum.
İyi okumalar...

İki Hafta Sonra;
İki hafta içerisinde benim sürekli nöbete kalmam dışında değişik hiç bir şey olmamıştı. Ha bir de artık Yavuz'un yaptıkları ve söyledikleri suratımı kırmızı yapmıyordu. Git gide ona daha çok aşık oluyordum.

Bu akşam Su ve Feyzullah'ın evinde yemeğe davetliydik. Keşanlı, İpek, Fethi, Ateş, Nazlı hepimiz orda olacaktık. Yavuz içerden "Hadi Bahar geç kalıcaz" diye seslenince çantamı alıp salona gittim. "Tamam tamam geldim hadi çıkalım" dedim. Evden çıktık ve Feyzullahlara doğru yürümeye başladık. Kapıdayken Fethi, Ateş ve Mücahitle karşılaştık. Nazlı ve İpek içerdeydi. Selamlaşma faslından sonra mutfakta tabakları hazırlaması için Su'ya yardıma gittik. Kızlarla sofrayı bir çırpıda hazırlayınca herkes masaya oturdu. Sohbet ederek yemeği yedik. Konu yine dönüp dolaşıp Yavuzla bana geldi. Nazlı "Eee sizin evliliğiniz nasıl gidiyor" dediğinde elimdeki suyu masaya bırakıp "İyi" dedim. Keşanlı "Yenge ayıp olmazsa bir şey soracağım, yiğenimiz ne zaman olacak" dediğinde beni büyük bir öksürük krizi tuttu. Yavuz Keşanlıyı gözleriyle uyarınca hemen yemeğine döndü. Yemek bitince erkekler salonda konuşurken biz mutfakta kahve içiyorduk. Çok geç olunca kalktık. Kapıda vedalaşıp sokakta yürümeye başladık. Fethi, Yavuz ile bir şeyler konuştu sonra bizim ters yönümüze doğru gitti.

Yolda konuşa konuşa giderken yanımızdan geçen araba üç el ateş edince kızlarla kenarıya çöktük. Keşanlı arabanın arkasından ateş ederken çöktüğüm yerden kalktım. Etrafa bakarken yerden yatan Yavuz'u gördüm. "Yavuz" diye bağırıp yanına gittim ve oturup başını dizlerimin üzerine koydum. Karnından akan kanlara bakıp "Yavuz" dedim tekrar. Yarı baygın haldeyken "Ateş ambulansı ara hemen" dedim. Gözyaşlarım sürekli yanaklarımı ıslatırken yanağını okşadım ve "Yavuz biraz dayan canım nolur biraz dayan. Ambulans geliyor, yolda" dedim. Gözlerini kapatınca bedenini sarsıp "Yavuz hayır kapatma gözlerini. Nolur benle kal lütfen, yalvarırım benle kal" dedim.

Yarasında olan bakışlarımı gözlerine çıkarttım. "Yavuz ne olur benle kal nolur" dedim. Gözyaşlarım gömleğini ıslatıyordu. Bir yandan da karnından akan kanlar benim üzerimi ıslatıyordu. Yutkundu ve gözlerini kapattı. Hızlıca başını salladım "Yavuz hayır! Aç gözlerini! Benim sana daha söylemem gereken çok şey var. Yaşamamız gereken çok şey var" dedim. Zorla gözlerini açtı. Bir damla gözyaşı düştü "Ağlama Bahar" dedi ve bi anda gözleri kapandı. Başı dizime düştü. "Yavuz! Yavuz!" diye bağırdım ama duymadı. Gelen ambulansın sesi son umudumdu.

Yavuz'u sedyeye yatırıp ambulansa bindirdiler. Hemen bende yanına atladım ve kanlı ellerimi önemsemeden ellerini tutup hastaneye kadar bırakmadım. Yavuz'u götürürlerken kapıda yığılıp kaldım. Bizle beraber gelen Ateş kollarımdan tutup kaldırdı ve "Bahar komutanıma hiç bir şey olmayacak biraz sakinleş lütfen" dedi. Ağlamaktan acıyan gözlerimi ona çevirdim ve "Ateş ona bir şey olursa ben yaşayamam" dedim kısık sesle. Ameliyathanenin ordaki banklara oturmama yardımcı olduktan sonra bir kaç kişiyle konuştu. Koridordan Nazlı, Su ve İpek'in geldiğini gördüm. Üçüde sıkıca bana sarıldıktan sonra "İpek lütfen Yavuz'un ameliyatına gir. Onu ben kimseye emanet edemem, lütfen" dedim. Başını sallayıp içeri gitti. Nazlı bana sarıldı ve banka oturduk. Erdem abi, Güler abla, tim... Herkes buradaydı, herkes gelmişti.