UMUT

Bölüm ▪ 58

Düzenlendi/2018.

★ Halsey & Lauren Jauregui ✱ Strangers.

Artık üç kişilik değildi hayatım. Doktorun söylediğine göre dördüncü bir nefes yoldaydı.

Yalnız değildim ve her gece ağlamayacaktım artık. Yanımda olacaklardı her zaman. Birlikte büyütebilecektik bu bebeği. Umut'la birlikte geri döndüğümüzde kalbimin derinlerinde elbette biliyordum geride bıraktığım anılardan, insanlardan kaçamayacağımı ama bunca olayı atlatıp Kerem'le bana ait olan ikinci bir bebeği daha önce hiç düşünmemiştim. İkinci bir bebek! Kerem ve bana ait olan! Bu gerçek gülümsememi sağladı.

Heyecan bütün bedenimi ele geçirirken bedenimi sıkı sıkıya kollarının arasında tutan Kerem'in yüzünü görebilmek için başımı yukarı kaldırdım.

Anlık bir hüzün dalgası gözlerinden geçerken yüzünü bana çevirince kocaman gülümsedi, gözlerine ulaşan gerçek bir gülümsemeydi bu. Dudaklarını alnıma yasladığı anda odadaki sesler geri geldi ve gülümsemem mümkünmüş gibi daha da büyüdü.

Herkes bizi tebrik ederken Kerem bana sarılmış teşekkür ediyordu. Herkes yavaş yavaş odadan çıkıp bizi yalnız bırakırken Kerem kollarını bedenimden çekip önüme düşen saçları kulağımın arkasına itekledi. Sonra yüzündeki gülümsemeyle birlikte tekrar sımsıkı sarıldı. Kollarım bedenine dolanırken her şeyin güzel olacağını fısıldıyordu.

Kerem'le birlikte hastaneden çıktığımızda el ele şaşkın şaşkın yürüyorduk. Bu hastaneye girdiğimizde Kerem korkuyordu bana bir şey olacak diye benimde iyi olduğum söylenemezdi ama doktordan hamile olduğumu duymak bu hiç beklemediğim bir haberdi. Korkutuyordu, heyecanlandırıyordu ve aynı zamanda mutlu ediyordu. Bütün duyguları en dibine kadar yaşıyorduk ikimizde şuan. Birlikte arabaya binip eve geldiğimizde bir an önce Umut'u görmek istiyordum. Oğlumu özlemiştim ve ona bu haberi hemen vermek istiyordum.

İçeri girdiğimizde bu katta babamın çalışma odasının ışığı yanıyordu. Umut'un yanına inmeden önce adımlarımızı çalışma odasına yönlendirdik. Açık kapıdan içeri girdiğimizde babam telefonda biriyle konuşuyordu. Bizi görünce konuştuğu kişiye daha sonra arayacağını söyleyip kapattı.

"Kerem hastanede çıkış işlemlerini yaparken aradı. Zeynep kötü bir şey yok değil mi?"

Oturduğu yerden kalkıp yanımıza gelirken gülümseyerek Kerem'e bakıp tekrar babama döndüm.

"Ben hamileymişim!"

Babam duyduğu cümleyle olduğu yerde kalırken Kerem'in kolları arasından sıyrılıp koşarak babama sarıldım. Gülerek ciddi olup olmadığımı sorduğunda Kerem'de beni onaylayınca saçımı öpüp, uzun bir süre birbirimize sarıldık. Ben babamdan ayrıldıktan sonra Kerem'de babama sarılırken her ne kadar ne söylediğini sorsam da babam Kerem'in kulağına ne söylediyse bana söylemedi. Bu sırada odaya Direnç girince babamların konuştuklarını konuyu önemsemeyip kardeşime sarılıp ona da hamile olduğumu söyledim. Beni tebrik edip öperken kollarını bedenime sıkı sıkıya dolayıp Kerem'e kötü bakışlar atarak onu da tebrik etti.

"Bu arada Umut odada mı?"

"Evet, yemekten geldikten sonra bizimle biraz oynadı ama çok yorulmuştu o yüzden bende onu yatırdım."

Umut'a bir kardeşi olacağını bugün söyleyemeyecektim anlaşılan. Kerem gülümseyerek beni kendine çekerken Direnç'e gözlerini kısarak bakması babamla gülmemize neden oldu. Birbirlerini bazı zamanlar gerçekten çekemiyorlardı ve o komik anlardan birindeydik. Çünkü ikisi de birbirine gözdağı vermeye çalışıyordu.