The Bulletproof Fan (HOPE) Series IV

Jung Hoseok

Napakunot ang noo ko ng makita ang isang foreigner na babae sa bahay namin. Hindi naman kasi bago ito. Si Jiwoo madaming foreigner na kaibigan. Bakit ba siya umiiwas ng tingin?

"Bakit ka umiiwas?"

Nagulat ito ng magsalita ako. Ano nangyayari sa kanya? Takot ba siya sa akin? Tiningnan ko siya ng maigi. May naaalala ako sa kanya. Katulad rin si-

"I'm sorry."

Napakunot ang noo ko. Para saan?

"I mean... i'm sorry.. for staring at you.."

Binabawi ko na. Hindi sila magkatulad! Ano ba?! Nakakaoffend hah! Nakakatakot ba ako.

"Bakit ka ba nagsosorry? Pwede mo akong tingnan."

Napatigil ito ng sinabi ko ito. Kakaiba. Ngumiti ako kaonti ng tumalikod ako sa kanya. Magandang foreigner kaibigan ni Jiwoo ah~

Hindi ko inaasahang yung foreigner kong kausap ay magiging ina pala ng anak ko. Wala akong maalalang binigyan ng calling card ni Joe!

"Nahihibang kaba Hobi?!"

Sigaw ni Jin Hyung. Nahulog niya pa yung plato niya. Sabi ko na nga ba ganito magiging reaksyon niya! Napatingin kami sa parating. Ran? Gulat itong napatingin sa amin. Agad kong pinulot ang mga bubog sa sahig baka mapano siya!

"Si Jiwoo sisihin niyo."

Napasapo si Namjoon at umiling. Nandyan na eh wala na akong magagawa. Uminit ang ulo ko ng mabasag niya ang importanting bagay sa loob ng room ko. Alam ko namang hindi niya sinasadya pero hindi ko lang mapigilan lalo na't importante ito kay Avah.

"Tangna! Saan ba ang babaeng yun?! Alam niyang delikadong lumabas mag isa!"

Nakarinig ako ng malakas na iyak. Para siyang bata umiyak. Natawa ako ng gusto lang pala niya ng icecream ganito ba ang mga buntis? Nakakalito! Nasundan pa yung uminit ang ulo ko nang nakita ko ang anklet na bigay ni Ava.

"Hyung-"

Pilit akong pinapakalma ni Jimin. Hindi ako makalma. Tangna! Jimin bakit ikaw pa?! Sinundo ko ang kambal sa paaralan nila.

"Hobi ahjussi you look so mad~

Ngumiti ako sa harapan ng dalawa at ginulo ang buhok nila. Napahinto ako ng makatanggap ng tawag ni Jimin sa ospital. Nasuntok pa ako. Kasalanan ko rin naman.

"The baby is okay."

Napabuga ako ng hangin. Feeling ko mababaliw ako pagnawala siya. Sila. Bumawi ako kay Ran. Bumawi ako sa kanila. Pinilit ko noong una pero habang tumatagal parang naging parte na rin si Ran sa akin. Ni hindi ko matiis nung nawala siya sa bahay dahil sa kapatid.

"Ang lamig~"

Binabato ko ang bintana pero pagbukas ko si Jiwoo humarap at sinabuyan pa ako ng tubig.

"Pag ako nagkasakit kasalanan mo!"

Sigaw ko. Tumawa ito. Magkakasakit talaga ako baliw!

"Hindi ko na iuuwi si Ran!"

"Iuwi mo pwet mo! Wag ka nga makialam! Iuwi mo na siya! Baliw! Isusumbong kita ni Mama! Baliw!"

"Isumbong mo nga kong kaya mo!"

Tama siya hindi ko nga masabi kay mama ang ginawa ng kapatid ko. Bahala na nga lang. Binato yung isa pang bintana sa boutique ng kapatid ko. Madami kang pera kaya walang problema kong mabasagan siya.

"Hobi?"

Ran! Agad ko siyang nilapita. Miss na miss kita! Natatawa nalang ako kasi tinakas ko pa ang buntis. Pinatawad naman ako ni Jiwoo alam ko naman hindi ako matitiis nun.

"Babalik tayo dito."

Sana sinabi ko man lang na mahal ko siya. Oo babalik kami pero naging malabo ito ng may nangyari. Alam kong kasalanan ko ang nangyari ngayon. Pinagsisihan ko yun. Dadalhin ng konsensya ko habang buhay. Ni hindi ko magawang tingnan ang sarili ko sa salamin. Nakakahiya nag wala pa ako sa ospital.

"Na hindi nakasurvive ang bata."

Feeling ko gumuho na lahat. Sana ako nalang ang nawala. Nawala na yung anak ko at mawawala rin si Ran sa akin.

"Umuwi kana sa inyo Ran."

Hindi ko kaya! Nagkulong ako sa bahay ng ilang araw. Nakikita ko bawat sulok si Ran sa bahay na ito!

"Buhay ang bata!"

"Nagpapatawa ka ba Joe! Pinaglalaruan niyo ba ako?!"

"Hobi! Kung hindi mo aayusin ang sarilu mo paano ka magiging ama! Masasaktan mo si Ran! Masasaktan mo ang anak mo! Naiintindihan mo ba?!"

Tiniis ko. Naghintay ako. Para na akong baliw na naghihintay. Nang inimbitahan kami ni Joe sa kasal niya. Ngumiti ako ng makita siya sa may gilid sa dagat.

"Akin na~"

Pinilit kong hindi ngumiti at hindi siya yakapin. Sana ginawa ko nalang yun. Yung yakapin siya kasi umaaligid itong lalaking to. Uupakan ko na ba?

"Ganun na ba talaga ako kasama sayo para umiyak ka sa harapan ko."

Hindi mo alam kong gaano ko gustong saktan ang sarili ko kasi pinaiyak kita Ran! Ganun na ba ako ka halimaw?!

"Hobi? Ba't nandito ka?"

Sinamahan ako ni Joe at Trey sa isang mesa. Umiling pa si Joe ng makita ako. Madami akong sinabi kung gaano ako kasama pero napahinto ako ng may sinabi sa akin si Joe.

"She suffered trauma of that night. She can't sleep for days because of what happened. Now she was getting fine but sometimes it appears. She will scream if the lights are off or it was dimmed. Hobi she need your help. We knoe your the only person she was expecting you to save her."

Agad akong tumayo at hinanap siya. Napahinto ako ng makita siyang may kasamang iba. Kinalma ko ang sarili bago umalis. Babawi ako.

"Von is fine."

Napahinga ako ng maluwang. Von? Von pangalan ng anak ko. Hindi ako pumasok kasi nahihiya ako. Minsan ko na kayong pinahamak natatakot akoNg mangyari ulit ito.

"Von also means Hope."

Naiyak ako ng ngumiti si Ran sa harapan ko. Ano ba ginawa ko noon para bigyan mo ako ng babaeng ganito. Ni hindi ko maramdamang galit ito sa ginawa ko. Putangna nahihiya ako!

"Plan B Joe. Assign mo yung Boyfriend ni Brena sa Korea. Alam kong kapatid nun ay girlfriend ni Franc."

"Pag ito nalaman ni Ran-"

"Walang magsasalita. Wag mong sabihin kay Jiwoo malaki bibig nun."

Tumawa si Joe. Hindi ako magtatrabaho hanggang wala si Ran at Von sa Korea! Gumana naman plano namin.

"Leave! You still have a rehearsal to do. See ya later."

Natawa ako. Binigyan ko siya ng halik sa noo bago umalis. Naging masaya ang concert namin. Si Von at Ran iniisip ko habang nasa taas pero nang makita ko ang ARMY naalala ko rin na ARMY rin si Ran. Kumaway ako ng makita siyang umiiyak kasama si Mama. Mahal kita.

"Saranghaeyo~"

Ngumiti ako. Gulat itong tumingin sa akin bago ngumiti. Tumulo ang mga luha nito. Hindi ko pa ito nasasabi sayo.

"You! I love you."

Akala ko mag iisa ako habang buhay. Pero dumating itong buntis na isang ARMY at nagulo tuloy timeline ko! Wala akong binigyan! Wala talaga akong maalala. Ngumiti ako ng makita si Von at Ran. Silang dalawa nagpapatakbo ng buhay ko. Ngumiti ako ng tumingin si Ran. Isang ARMY na nagpapatakbo sa akin. Saranghaeyo~

----------

It's late. I'm sorry. I just want to THANK EVERYONE who support this series. Thank you so much!! Thank you ARMYs.
Just say SEE YOU to Ran, Hobi and Von. Let's see each other to the another series. THANK YOU!