Geçiş bölümü. Diğer bölüm 28 temmuz veya 8 ağustos gelecektir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayatta hiç bir şeyim az olmadı senin kadar. Ve hiç bir şeyi istemedim seni istediğim kadar.."
⭐
Yağmur daha yağmamıştı ama, gökyüzü tutkundu. Sanki büyük bir felaketin habercisiydi gökyüzündeki koyu bulutlar. Hepsi kışın dehşet verici rüzgarı ile kah o tarafa, kah bu tarafa sürükleniyor, içlerinde biriken yağmuru akıtmak için fırsat kolluyorlardı.
Genç adam duvara tutundu. Az önce kadın ona bağıra çağıra, en önemlisi ise sevdiğini söyleyerek onu terk edip gitmişti. Başı dönüyordu adamın. Sanki zemin ayağının altından kaçıyor, tavan üstüne üstüne geliyordu. Sanki kötü bir şey olmuştu. Onu mahv edecek kadar ağır bir şey..
"Yavuz!" diye bir ses duyması yutkundu.
Kafasını kaldırıp, karşıdan koşarak ona doğru gelen Eylem'e baktı. Birkaç adım attı ona doğru. Ayakta durabilecek gücü yoktu. Kalbi binlerce parçacığa bölünmüştü.
"Yavuz! Ne oluyor? Bahar'ı gördük az önce. Ağlaya ağlaya gitti" dedi Eylem.
Arkadaşının ayakta duramadığını görüp, hemen kolunun altına girdi. Küçücük cüssesi ile Yavuz'un ağırlığını üstlendi. Genç adam ona cevap dahi veremiyordu. Beyni bütün bu olanları algılamıyordu sanki.
"Ya-Yavuz.. Korkutma beni, ne oldu?" dedi Eylem yeniden.
"Eylem, kendimi iyi hissetmiyorum.." diye genç adam acı ile boştaki elini sızlayan kalbinin üzerine koydu. Nefesi neden daralıyordu ki?
"Ne oldu ya sana?"dedi Eylem. Sesi korku yüklüydü.
Eylem yavaşça genç adamı koridorda taşırken, ileriden koşarak onlara doğru gelen arkadaşlarını görüp, umutlandı. Arkadaşları Eylem ve Yavuz'a vardığında, Yavuz'u görüp durakladılar. Hepsinin gözlerinde aynı soru işaretleri vardı. Kimse bu durumu algılayamıyordu.
