Yemekhanedeyim, ben yemeğe bakıyorum yemek bana bakıyor.
Umarım bir ihtimal yanlışlıkla içine uyuşturucu koymuşlardır.
Parmaklarımı sırasıyla masaya vuruyorum.
Ayağımı sürekli sallıyorum.
Her şey iyi olacak diyorum.
Şaka.
Her şeyin iyi olması için o küçük haplara ihtiyacım var.
Onlar da artık yok.
O salak kızla hiç konuşmamam gerekirdi, onun yüzünden tüm hafta krizim devam edecekti.
Bana cehennemi yaşatıyordu
Ve bundan zevk alıyordu.
Manyak.
"Hey! Dostum kaç gündür bizimle yemek yemiyorsun, bir sorun mu var?"
Bir değil bir sürü sorunum var.
Boran karşıma oturmuştu, cevap bekliyordu.
Üzgünüm, o istediğin cevap asla gelmeyecek.
"Bir sorun yok, her zamanki gibi sınav stresleri falan işte"
Alaycı bir gülüş takındı.
"Sınav stresi mi? Yapacağını hepimiz biliyoruz. Bunu sen de biliyorsun."
Bir süre duraksadı.
"Hem, sen sınavları pek kafana takmazdın, ne oldu ki birden bire?"
Cevaplayamıyorum, konuşmaya gücüm yok.
Nefes alamıyorum
Buradan çıkmam gerek.
"SANANE BUNDAN, SENİ NE ALAKADAR EDER, KİMSİN Kİ SEN!"
Kaşları çatıldı.
Yemek tepsisini üzerine döktüm.
Umrumda değildi.
"Biliyor musun? Artık seni tanıyamıyorum. Eski furkan değilsin sen!"
"Düşüncelerin sikimde bile değil."
Yemekhaneden hızlıca çıktım.
Arka bahçeye gittim.
Duvara yaslanıp ellerimi dizlerime koydum.
Nefes almayı deniyorum
Fakat alamıyorum.
Olmuyor.
Sanırım, ölüyorum...
Boran'a isteyerek bağırmamıştım.
Bunları ben yapmıyordum, hepsi krizimin oyunlarıydı.
Onları kendim dememiştim.
Demezdim.
Sakin olmalıyım...
Nefes almalıyım...
Yaşamalıyım.
"Furkan?"
