Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 8

Mich zwaait de deur open. Er staat een vrouw bij het raamkozijn. Ze heeft kort, zwart haar. Ze is gekleed in een witte jurk. Ze heeft een licht getinte huid. Ze draait zich naar ons om. Haar ogen zijn helder groen. Waarom komt deze vrouw mij zo bekent voor? Waarom heb ik het gevoel dat ik deze vrouw al ken? 'Mich, eindelijk.' ze loopt naar het bureau en gaat op de stoel die erachter staat zitten. 'Ik neem aan dat dit de kandidaten zijn.' 'Ja, mevrouw.' Ze bekijkt ons stuk voor stuk. Uiteindelijk blijven haar ogen op mij rusten. 'Brookyn, wat leuk je te ontmoetten.'

We staren elkaar aan. 'Hoe weet jij mijn naam?' vraag ik. 'Natuurlijk weet ik jou naam. Jij bent een van de uitverkorenen. Alleen ben jij belangrijk.' zegt de vrouw glimlachend. 'Waarom ben ik dan belangrijk?' Ze gaat achterover in haar stoel zitten. 'Dat weet jij best wel. Micheal is geïnteresseerd in jou. Daar heeft hij vast een reden voor. Zoals ik hem ken, is hij alleen geïnteresseerd in mensen die bijzonder zijn.' Ze kent Micheal? Waarvan?

'Waarom zijn wij hier?' vraagt Thomas. 'Ik bied jullie een baan aan. Een baan bij mijn organisatie. Olympus is een organisatie die strijd om de overheid de veranderen. De baan die ik jullie aanbied houd in, dat jullie voor ons gaan spioneren en ook dat jullie uiteindelijk mee vechten in de strijd. Jullie zullen getraind worden tot spion en daarna met een team naar de geheime basis van de overheid. Daar zullen jullie informatie voor ons verzamelen. Accepteren jullie mijn aanbod?' Ik kijk de anderen aan. 'Excuseer ons, wij moeten elkaar even onder acht ogen gaan spreken.' zegt Meira en ze duwt ons de gang op.

'Wat denken jullie?' begint ze. 'Het klinkt als een heel goed aanbod, maar is het ook wel te vertrouwen?' zegt Thomas. 'Wat als zij ook met de overheid samen onder een hoedje spelen? Dan zijn we er geweest.' 'Ze werken niet voor de overheid.' zeg ik. Ze kijken me verbaasd aan. 'Hoe weet jij dat?' vraagt Andy. 'Zag je de haat in haar ogen niet toen ze Micheal noemde. Ze haat die gast echt heel erg.' antwoord ik, met mijn armen over elkaar heen geslagen. 'Hmmm.' Andy kijkt me aan alsof ik gek geworden ben. 'Ik denk dat we haar kunnen vertrouwen.' dring ik aan. 'En Mich dan? Hij heeft ons niet eens zijn volledige naam verteld.' zegt Andy 'Hij haat zijn volledige naam. Hoorde je niet wat hij zei tegen de secretaresse in de kamer hiernaast?' en ik wijs naar de eikenhouten deur. 'En dan heb je ook nog hoe hij in zijn huis was. Hij pratte vol lof tegen ons. Alsof we van adel waren of zo.' Het is lang stil. 'Ik ben het met Brooklyn eens.' zegt Thomas. 'Ik ook.' volgt Meira. We kijken Andy verwachtingsvol aan. Hij denkt nog even na, maar zucht dan, 'Goed dan. Ik ook.'

We keren terug naar het kantoor van de baas. 'We nemen je aanbod aan.' zeg ik. 'Geweldig! Laten we meteen beginnen. Als eersten krijgen jullie een suite toe gewezen. Een woonkamer, keuken, badkamer en vier slaapkamers. Mich, kun jij ze even naar hun suite brengen. Laat ze eerst al hun spullen maar uitpakken, en kom dat weer hier heen, alleen. Laat ze maar een dagje uitrusten. Morgen gaan ze beginnen aan hun training. Oké?' Mich maakt een beweging die wijst naar een buiging. 'Ja, mevrouw.' en hij gaat de deur weer uit.

We volgen hem door de gangen naar onze suite. 'Jullie spullen zijn opgehaald en hier heen gebracht.' zegt Mich. 'Hoe wisten jullie dat we hier zouden blijven?' vraagt Thomas. 'We hadden al zo'n vermoeden. Jullie zijn niet zo dom om zo'n goed aanbod af te staan.' antwoord hij zonder zich om te draaien.

'We zijn er.' Mich stopt bij nog een eikenhouten deur. Op de deur staat het nummer 46. Ik kijk de anderen betekenisvol aan. Dat was ook onze cel nummer. 'Hier hebben jullie allemaal een sleutel voor jullie suite.' en hij geeft ons allemaal een identieke sleutel 'Ik zie jullie morgen om acht uur weer terug. Ik kom wel naar jullie toe om jullie naar de trainingszaal te leiden.' Hij doet de deur open en laat ons binnen.

We komen binnen in een kleine, maar knusse woonkamer. Er staat een vrij grote bank die er heel comfortabel uit ziet, een tafel en een tv in de kamer. De woonkamer is aangesloten aan de keuken. Er staat geen eettafel. In de hoek van de kamer is een gangetje. In het gangetje staan vier deuren tegenover elkaar. Ik gok dat dat de slaapkamers zijn.

Op de bank liggen onze tassen. We kiezen allemaal een kamer uit en pakken onze spullen uit.

Als ik al mijn kleren in de kast heb gelegd, kijk ik de kamer eens rond. In de hoek van de kamer staat een twijfelaar met een nachtkastje. In de hoek schuin daartegenover staat de kledingkast. Het is niet groot, maar het is genoeg. Ik check voor de zekerheid elke hoek van de kamer en het meubilair goed, in geval van camera's of afluisterapparaatjes.

Dan keer ik terug naar de woonkamer. De anderen zitten er al. Ik heb blijkbaar wat extra tijd in beslag genomen door mijn check. 'Hebben jullie ook jullie kamers gecheckt?' vraag ik. Meira en Andy schudden hun hoofd van nee, maar Thomas knikt. 'Heb je nog iets gevonden?' 'Nee, maar ik heb even snel gekeken. We zullen alle kamers grondig moeten doorzoeken. Dat kunnen we vandaag wel doen. We hebben toch alle tijd.'