Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 33

POV. Brooklyn

Ik begin me langzaam weer beter te voelen nu de wond verzorgd is. Ik word wakker. Het valt me op dat ik lekkerder lig dan eerst. Ik kijk op en zie dat ik op de schouder van Thomas lig. Zijn ogen zijn gesloten en hij ademt regelmatig. Het valt me nu pas op hoe schattig hij is. Dan zie ik dat hij een horloge om heeft. Ik draai zijn pols, in de hoop dat ik hem niet wakker maak. Het is zes uur s'ochtends. Ik laat mijn hoofd weer op zijn schouder rusten en val weer in slaap.

POV. Thomas

Ze kan ons niet meer herinneren. Ze kan zich niks meer herinneren. Haar ouders niet, hacken niet, vechten niet, ons niet. Dat verhaal dat ze me vertelde breekt me. Wat heeft Micheal met haar gedaan?

Ik word wakker. Iets drukt op mijn schouder. Ik kijk naar beneden en zie dat het Brooklyn is. Dit doet mij denken aan het moment tijdens de Het Spel, toen ze tegen mij aan gekruld lag toen ze niet kon slapen. Zou ze zich ook niet meer kunnen herinneren? Dat zal wel.

Ik til mijn arm op en kijk hoe laat het is. Negen uur. Net als ik mijn arm weer wil laten zakken. gaat de deur met een klap open. Brooklyn schrikt wakker. Micheal staat in de deuropening. 'Pak haar.' Ik draai me om zodat ik voor Brooklyn zit. 'En houd hem in bedwang. Vier mannen komen binnen. Twee trekken mij terug en de andere twee maken Brooklyn los en tillen haar op. Ze houden haar onder haar schouders vast en sleuren haar over de grond. Als ze de deur uitlopen bonkt haar rechterbeen tegen de deurpost. Ze slaakt een kreet uit. Ik ruk aan mijn kettingen. Micheal kijkt mij aan. 'Laat hem maar toekijken.' zegt hij tegen de twee mannen. Die sleuren mij mee, achter Brooklyn aan.

Ze nemen haar mee naar het lab tegenover onze cel. Ik moet toekijken via het raam. Ze binden haar vast aan een ijzeren tafel en verbinden haar met een infuus. Ik kijk naar het infuus en zie dat er een oranje-kleurige vloeistof aan verbonden is. De dokter in het lab drukt op een knop van het infuus en de vloeistof begint naar Brooklyn te stromen. Ik worstel in de greep van de bewakers. De vloeistof bereikt Brooklyn en mengt zich met haar bloed. Ze begint de spartelen. Ik kan haar niet horen maar ik zie dat ze het uitschreeuwt van pijn. 'Wat doen jullie met haar!' schreeuw ik naar de bewakers. Die kijken alleen maar toe en grijnzen gemeen. 'Laat haar gaan! Ze heeft al genoeg geleden!' De bewakers kijken elkaar aan en grijnzen dan weer. 'We zullen haar weer terug in haar cel doen, maar dan moet jij haar plek overnemen.' Ik knik. Ze duwen me naar de deur en maken die open. Het gegil van Brooklyn dringt mijn oren binnen. De dokter kijkt verbaasd als Micheal hem beveelt om het infuus uit te doen.

'Wat?!' sist Micheal naar de bewakers. 'Hij wil haar plek innemen, meneer.' Micheal begint te grijnzen. 'Nou, dat is goed.' Brooklyn word losgemaakt en naar de cel gedragen. Ze drukken mij op de tafel en verbinden mij met het infuus. Dan begint de vloeistof te stromen.

Pijn schiet door mijn lichaam heen wanneer ik het gevoel heb dat mijn botten stuk voor stuk breken. Mijn zicht versmalt als ik mijn ogen samen knijp. Na wat voor mijn gevoel een eeuwigheid is, word het infuus uit gezet en word ik naar de cel gedragen. Terwijl ze mij neer leggen word alles zwart.

POV. Brooklyn

Hij heeft mijn plek ingenomen. Waarom? De bewaker dragen hem naar binnen. Ze leggen hem op de grond neer en ik zie dat hij zijn bewustzijn verliest. Dat gebeurde bij mij ook. Ik kruip naar hem toe en strijk de haren uit zijn gezicht. Hij knippert met zijn ogen en doet ze dan open. Het is een tijdje stil. 'Dank je.' zeg ik tegen hem. Hij gaat rechtop zitten en ik geef hem een knuffel. Hij twijfelt even, maar slaat dan zijn armen om mij heen. Ik voel dat hij lacht. Ik begraaf mijn gezicht in zijn schouder. Dit voelt zo vertrouwd.

Ik laat hem los en kijk hem aan. 'Weet jij wat er met mij gebeurd is?' Hij kijkt me aan. Dan knikt hij. Mijn hart springt op. Er is iemand die ik kan vertrouwen en die weet wie ik ben. Ik ga in kleermakers zit zitten en kijk hem verwachtingsvol aan. 'Het begon toen jij naar de......' we worden ruw verstoord door de deur die weer open vliegt.

'Zeg geen woord meer!' Micheal staat furieus in de deuropening. Hij wijst naar Thomas. 'Zet hem in de cel hiernaast!' schreeuwt hij tegen de mannen die achter hem staan. Ze komen op hem afgelopen en grijpen hem vast.

Ik spring op de rug van een van de mannen. Mijn been begint te kloppen. De man schud mij af. Ik loop weer naar hem toe en ram hem tegen zijn kaak. Een van zijn metgezellen smijt me tegen de muur aan. Ik zak naar beneden en blijf versuft zitten. Het bloed sijpelt tussen het verband van mijn wond door. Ik moet toekijken hoe ze Thomas de kamer uit sleuren. Hij worstelt om los te komen. Alles lijk van zo ver weg te komen. Dan gaat de deur dicht. Ik ben weer alleen.