Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 29

POV. Brooklyn

Ik kijk naar het scherm en leg mijn vingers op de toetsen. Zodra ik begin met typen neemt mijn instinct het over. Mijn vingers vliegen over het toetsenbord en blijkbaar kan ik blind-typen. Ik hack mezelf in een mum van tijd in de laptop en klik dan op het verkenners icoontje. De harddrive is ook beveiligd met een code, maar ook die heb ik zo gehackt. Dan wis ik de harddrive en schuif de laptop terug naar Micheal. Ik ga met mijn rug tegen de muur zitten en steek een been recht vooruit. Mijn andere been trek ik op en ik leun mijn arm erop. 'Eten.' zeg ik alleen maar.

Micheal pakt de laptop op en loopt ermee naar de deur. Zonder iets te zeggen smijt hij de deur achter hem en de andere mannen dicht. Ik kom omhoog en ren naar de deur, maar word teruggetrokken door de kettingen. 'Beter komen jullie met eten!' schreeuw ik nog naar ze.

Ik laat me weer tegen de muur zakken en sluit mijn ogen. Ik moet weer terug denken aan de flashback. Wie waren die mensen? En waarom kwamen ze me zo bekent voor? Waren het ook hackers? Zat ik op een of andere hackers-school? Bestaan die eigenlijk wel?

Ze komen niet met eten. En de volgende ochtend komt er ook al niemand. Pas de volgende avond komt er een vrouw met een dienblad. Op het dienblad ligt een glas water en een stuk brood. Ik schrok het brood op en klok het water naar achter. Dan zie ik dat de vrouw er nog staat. 'Ik ben klaar.' zeg ik met een schorre stem. De vrouw staart mij aan en lijkt verbaasd te zijn. Ze komt iets dichterbij. Dan bedenkt ze zich en loopt de deur uit.

Dat was raar. Ik ga terug in mijn hoekje zitten, maar er komt niemand om het dienblad op te halen. Uit pure verveling pak ik het dienblad op en leg het bord en het glas op de grond naast me. Ik draai het dienblad om en om in mijn handen terwijl ik wezenloos naar de muur staar. Ik kijk naar het dienblad terwijl ik het rond blijf draaien. Ik zie een snelle flits opkomen. Elke keer komt hij terug terwijl ik het dienblad ronddraai. Ik stop met draaien en kijk naar de onderkant van het dienblad. Er is een briefje op geplakt.

Lees dit zo onopvallend mogelijk. Er zijn camera's in jou cel. Lees dit een keer en onthoud het goed. Micheal is niet wie hij zegt dat hij is. Dit is geen revalidatiecentrum. Vertrouw niemand en vooral Micheal niet. Blijf jezelf. Je kunt meer dan je denkt.

Dat is een heel onduidelijk bericht. Komt dit van die vrouw? Om er niet te veel aandacht te trekken begin ik het dienblad weer rond te draaien terwijl ik de kamer doorkijk. Waar zijn die camera's dan?

Na een tijdje leg ik het dienblad neer en ga liggen. Ik probeer me te ontspannen om te gaan slapen, maar het wil niet lukken. Ik heb telkens het gevoel dat ik bekeken word met die camera's, wat waarschijnlijk ook gebeurd.

POV. Thomas

'Het is belangrijk dat jullie weten waar jullie heen moeten. Als jullie op de verkeerde plek een gat in de muur maken, komen ze daar veel te snel achter. Nog sneller.' Olivia staat voor ons. We hebben ons opgesteld in een rij. Ik sta tussen Meira en Terry in. Happy en Terry hebben ermee in gestemd om mee te gaan. Eigenlijk hebben ze ons meer gedwongen hun mee te laten gaan. 'Wat als een van jullie wapens stuk gaat, of als er iets vakkundig gesloopt moet worden.' was Happy's argument. 'En jullie hebben mij nodig om in de beveiliging te komen en er achter te komen waar Brooklyn vastgehouden wordt.' zei Terry er vlak achterna.

'We weten wat me moeten doen Olivia, maak je maar geen zorgen.' zegt Meira sussend. 'We hebben oortjes zodat je ons kan vertellen wat me moeten doen en je kan met ons mee kijken via de lenzen.' zegt Happy. Ze heeft ons allemaal voorzien van een oortje om met elkaar te kunnen communiceren en een contactlens met een ingebouwde camera erin. Vooral op die lenzen was ze trots op. 'Weet je met hoeveel pijn en moeite ik die cameraatjes in die lenzen heb kunnen krijgen. Beter slopen jullie ze niet want dan sloop jullie.'

'Oké, nou veel succes allemaal. Maar ik wil nog een ding duidelijk hebben. Als ik zeg dat jullie je moeten terugtrekken of zo, doen jullie dat ook.' en ze kijkt ons een voor een aan. 'Jij ook Jefferson.' en ze wijst mij aan. Ik knik schoorvoetend.

We checken allemaal nog even of we al onze wapens hebben. Ik twee pistolen aan mijn benen hangen en een paar messen aan mijn riem gedaan. Ik heb ook voor de zekerheid Brooklyns boog mee genomen. Als we haar hebben moet ze zich ergens mee kunnen verdedigen.

We zitten in de auto. Een verkenner rijd ons naar het goede adres. Achter ons rijd er nog een auto met Happy en Terry erin. We pasten niet allemaal in een auto. Mijn handen zijn aan het zweten en ik veeg ze nerveus af aan mijn broek. Meira ziet het en zegt, 'Het komt heus wel goed. We weten echt wel wat we doen en over een paar uur is Brooklyn weer thuis.' Ik glimlach naar haar als dank voor haar sussende woorden, maar het helpt niet echt. Wat als we al te laat zijn?

'We zijn er.' zegt de verkenner en de auto komt met een ruk tot stilstand. 'Terry weet de weg verder dus jullie volgen hem.' We bedanken de verkenner en stappen uit. Zodra we de portier achter ons hebben gesloten rijd de auto weg, gevolgd door zijn metgezel. Met z'n vijven staan we in het donker tegenover een bos dat me maar al te bekent voorkomt. 'Here goes nothing.' zegt Happy en we stappen de duisternis in.