Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 26

'Ik hoorde dat de dokter naar je opzoek is. Nou, laten we je dan maar naar hem brengen.' zegt Micheal. De man naast hem beent op mij af en pakt me bij mijn schouder beet. Hij trekt me omhoog. Mijn shirt verschuift en mijn pistool word zichtbaar. Met een grijns pakt de man hem af. Hij geeft me een duw en ik struikel naar voren. Als ik mijn evenwicht heb hervonden voel ik de loop van het pistool in mijn rug. 'Handen achter je hoofd.' zegt hij. Ik hef mijn armen op en raak met mijn vingertoppen lichtjes mijn achterhoofd aan. Hij geeft me een por met de pistool als teken dat ik door moet lopen. 

We lopen de gangen door. De man die mij onder schot houd duwt me de goede kant op. We komen weer aan in het lab. Ik werp gelijk een blik op het infuus. De vloeistof is dit keer paars. Ik slik. Wat zal het deze keer doen. Ik hoop dat ik mijn ouders weer zal zien. Waarschijnlijk niet. 

Ik word weer op de tafel gedrukt en vastgebonden. Ik voel de naalden mijn huid doordringen. Ik haal diep adem. Even denk ik dat de vloeistof geen effect heeft. Ik voel geen pijn en krijg geen rare dromen. Ik wil weer ademhalen, maar besef dat ik dat niet kan. Ik kan niet meer ademen! Mijn longen beginnen te branden. Er komt een schor geluid uit mijn keel. Ik krom mijn rug terwijl ik uit alle macht probeer adem te halen. Ik zie in mijn ooghoek dat Micheal tegen de evil doctor schreeuwt terwijl die naar het infuus rent. Hij drukt op de knop en langzaam stroomt er weer lucht mijn longen in. Ik ontspan. Langzaam maar gehaaid haal ik diep adem. 

'Wat was dat?! Ik zei toch dat ik haar levend nodig heb?!' schreeuwt Micheal nog steeds tegen de evil doctor. Ik heb per ongeluk de verkeerde vloeistof aan het infuus vast gemaakt.' zegt de doctor met een klein stemmetje. 'Nou, doe er dan nu de goede in!' schreeuwt Micheal naast mijn oor. Ik kreun van het harde geluid. Het is een tijdje stil terwijl de doctor de goede vloeistof aan het infuus bind. 

Na een minuutje of twee drukt hij weer op de knop. Het zweet breekt me uit. Wat zal er nu gebeuren? Tot mijn verbazing gebeurt er helemaal niks. De vloeistof blijft minuten lang mijn lichaam in stromen, maar er gebeurt helemaal niks. Toch lijkt Micheal tevreden. 'Breng haar terug naar haar cel.' zegt hij voor hij de kamer uit loopt. 

Ik zit in mijn kamer. Mijn hoofd is wazig. Hij bonkt als een bezetenen. Met de seconde word ik duizeliger. Ik val naar voren en vang mezelf op. Dan is alles ineens weg. Het word weer zwart voor mijn ogen. 

POV. Thomas

(Het moment dat hij Brooklyn kwijt raakt tussen de mensenmassa die weg rent in de gang van de basis.)

We staan hijgend buiten. De deur was gebarricadeerd dus moesten we met z'n allen naar het dak. Daar klommen we via de ramen naar beneden. We zijn nu met z'n allen diep in het bos. Ik sta samen met Meira, Andy en Happy bij een van de vele bomen uit te hijgen. 'Jongens, waar ik Brooklyn?' vraagt Meira. Ik scan het hele terrein waar allemaal mensen zijn, maar zover ik kan zien is ze nergens. 'Ik heb geen idee.' zeg ik. 'Misschien is ze achtergelopen. Ze zal vast ergens tussen deze mensen staan en opzoek zijn naar ons.' zegt Andy. Ik knik. 'Misschien moeten we haar maar gaan zoeken.' zegt Happy. 

We willen net weg gaan als Olivia naar ons toe kom rennen. Echt oprecht, hoe kan zij rennen in een bos met hoge hakken en een jurk aan? 'Het was Micheal. Hij en zijn mannen hebben in onze basis ingebroken.' zegt ze snel.  'Wat?!' schreeuwen ik en de anderen in koor. 'Ik denk dat ze achter jullie en Brooklyn aan waren.' zegt ze en ze wijst op mij, Meira en Andy. 'Ik kan Brooklyn nergens vinden. Misschien is ze nog ergens in het gebouw, maar dan heeft ze niet veel hoop meer. Het kan ook zijn dat ik niet goed genoeg gezocht heb.' brabbelt ze. 'Wij gaan ook zoeken. We splitsen ons op.' stelt Meira voor. We knikken allemaal instemmend en gaan dan ieder een andere kant op. 

Ik duw mensen aan de kant en wring me tussen dicht bij elkaar staande groepjes door. Overal hoor ik mensen naar hun vrienden en geliefden schreeuwen. 'Brooklyn!' schreeuw ik zo hard als ik kan. Een meisje naast mij kijkt me boos aan terwijl ze over haar oor wrijft. Ik ga snel verder. Ik blijf maar haar naam schreeuwen. 

Na een uur komen we weer bij elkaar. 'Ze is echt nergens.' zegt Happy hulpeloos. Ik laat me tegen een boom aan vallen en zak naar beneden. Andy komt gehurkt tegenover mij zitten. 'Ze is een taaie, die red zich echt wel.' Ik kijk hem aan. 'Weet je nog, tijdens Het Spel, toen Meira was ontvoerd. Weet je nog hoe je je toen voelde?' Hij knikt. 'Zo voel ik me ook nu.' En ik laat mijn hoofd op mijn knieën vallen. 

Het is een tijdje stil. Dan komt er een jongen naar Olivia gelopen. 'Volgens de camera's zijn er geen mensen meer in het gebouw mevrouw.' en de jongen laat een tablet zien waar verschillende camerabeelden op staan die telkens veranderen van camera. Ik slaak een diepe zucht. Daar is ze dus ook niet. Is ze misschien verdwaald geraakt in het bos? Of is ze echt mee genomen door Micheal en zijn mannen? Als ik nog een goed de jongen kijk, komt hij me bekent voor. Dat is de jongen die ons bezoekerspasjes gaf toen we voor het eerst op de basis kwamen met Mich. 'Hé, ik ken jou. Jij bent Terry.' zeg ik. Terry kijkt me verbaasd aan. 'Dat klopt en jij kwam die ene keer aan met Mich.' En hij werpt ook een blik op Meira en Andy. 'Er was toch nog zo'n meisje bij. Ik kon aan haar blik zien dat ze van computers houd.' We knikken allemaal. 'Dat was Brooklyn. Zij is hacker.' zegt Meira. 'Hacker uh?' Ik werp hem een vernietigende blik toe. 

'Zeg, mogen wij jou tablet even lenen?' vraagt Happy ineens. Terry kijk haar aan. 'Waarom?' 'Nou, wij zijn dus Brooklyn kwijt en als ze nog in het gebouw was, dan staat dat op de camera's, of niet?' Hij knikt. 'Dat klopt, maar misschien is het handiger als we gewoon in de controle kamer kijken. Iets grotere schermen snap je?' 'Goed bedacht.' zegt ze. 

We lopen met z'n allen terug het gebouw in. Alle mensen lopen achter ons aan. We volgen Terry naar de controle kamer. Als we binnen komen valt mijn blik op de dichtbij zijnde computer. Hij staat aan. Op het scherm staan de zelfde camerabeelden die net op Terry's tablet stonden. Hij ziet de computer ook. Hij gaat erachter zitten en doet er wat dingen mee die ik nooit zal begrijpen. 'Deze computer is gehackt.' zegt hij. 'En heel goed ook.' vervolgt hij. 'Misschien het werk van Brooklyn.' suggereert hij. Ik stuif op hem af en ga achter hem staan. Dan valt mijn oog op iets dat naast de computer ligt. Een werp mes. Ik wijs ernaar. 'Die is van Brooklyn.' zeg ik. 'Hoe weet je dat? Alle werpmessen op de basis zijn hetzelfde. 'Ja, maar deze is niet van de basis. Deze is nog van Het Spel. Ik herken hem.' Meira en Andy kijken ook. 'Je hebt gelijk.' 'Nu weten we in ieder geval dat ze hier was. 

Samen met Terry kijken we naar de beelden van de computerkamer. In het begin zie je iedereen weg rennen, maar daarna is het een hele tijd stil. Terry spoelt de film door. Ik zie de tijd in de hoek versnellen. Dan komt Brooklyn naar binnen gerent. Terry zet de film weer op normale snelheid en zet het geluid aan. Ze neemt plaats achter dezelfde computer waar wij nu ook naar kijken en hackt naar binnen. Ze kijkt aandachtig naar het scherm. Dan schrikt ze op en kijkt ze naar de ingang. Eerst weet ik niet waarom ze dat doet, maar als Terry het geluid harder zet, hoor ik de stemmen die ze toen ook gehoord moet hebben. Ze kijkt verwilderd om zich heen, opzoek naar een verstop plek. Ze is blijkbaar de les van onzichtbaar zijn helemaal vergeten. Ze ziet een kast en wringt zichzelf erin. 

Tot mijn grote schrik komen Micheal en de man die Mich's lichaam kwam ophalen binnen. Ze blijven even praten maar dan ziet Micheal de kast deur bewegen. Hij loopt ernaartoe en trekt de kast open. Ik grijp de rugleuning van het bureaustoel stevig vast. Mijn knokkels worden langzaam wit. Brooklyn word uit de kast gesleurd. De man steekt een spuit in haar nek en ik zie dat ze slap word. Met een woedende kreet grijp ik het werp mes en gooi het in een van de computers.