Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 9

We hebben alle kamers doorzocht, maar niks gevonden. Uitgeput ploffen we op de bank. Ik heb honger. Mijn maag knort luid. 'Ik ga eten maken.' en ik sta op. 'Wat willen jullie?' vraag ik terwijl ik naar de keuken loop. 'Iets eetbaars.' zegt Meira. 'Dus misschien moet jij niet koken.' zegt ze gniffelend. Ik lach.

Ik kijk wat we op voorraad hebben. 'Ik denk dat we alles hebben om een lasagne te kunnen maken.' schreeuw ik naar ze. Ik hoor een luid gejoel van Meira. 'Goedgekeurd denk ik dan maar.' mompel ik tegen mezelf.

Het duurt niet lang om te maken. Na een half uurtje zitten we aan tafel. Zodra ik de lasagne op tafel zet vallen ze aan.

Ik ga vroeg naar bed. Ik was mijn gezicht en leun dan even op de wasbak. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik lijk precies op het meisje voordat ik mijn ouders verloor. Het enige wat er anders is, zijn mijn ogen. Ooit waren ze helder blauw, vol trots. Maar nu is de blauw iets minder fel en straalt er geen enkele trotsheid vanaf. Iets in mij is gebroken. Ik zie het in mijn ogen. Een razernij die zich opwelt, wachtend om ineens los te spatten.

Ik bal mijn vuisten. Een neiging om iets kapot te gooien gaat door me heen. Ik loop naar de keuken en pak een bord. Met al de kracht die ik heb smijt ik het tegen de grond. De anderen die op de bank zitten draaien zich verbaast en geschokt om. 'Wat ben jij aan het doen?' vraagt Thomas. Ik geef geen antwoord, maar pak de stoffer en blik en ruim de troep op. 'Ik zou daar niet met blote voeten lopen.' waarschuw ik ze, terwijl ik zelf wel op blote voeten loop. 'Misschien heb ik wel een splinter gemist.' En ik loop in alle rust naar mijn kamer.

Ik word de volgende ochtend wakker omdat er iemand op mijn deur staat te bonken. 'Wat moet dat!' Schreeuw ik terwijl ik mijn hoofd onder de dekens stop. 'Opstaan, jullie training begint over drie kwartier.' hoor ik Mich door de gang schreeuwen terwijl hij op onze deuren bonkt.

Ik wrijf in mijn ogen. Waarom? Met een kreun ga ik rechtop zitten in bed. Ik kijk naar beneden. De wonden op mijn been van de honden zijn genezen. Er staan nog vijf dunne lijnen over mijn bovenbeen. Ik strijk er met mijn vingers over. Dan kijk ik naar de ronde litteken in mijn zij. Op de plek waar de kogel ingeslagen is.

Ik trek een zwarte spijkerbroek aan met een donkerblauw shirtje erboven aan. Dan ga ik naar de keuken en maak snel ontbijt. Na het ontbijt ga ik naar de badkamer en maak me klaar. Dan ga ik naar de gang om mijn schoenen aan te trekken. Ik kan nergens mijn eigen schoenen vinden. Ik zie wel een paar stevige schoenen staan. Ik kijk welke maat bij de mijne past. Tot mijn vreugde zijn dat een paar originele, zwarte dr. Martins. Ik trek ze snel aan.

'Opschieten!' schreeuwt Mich door de deur. Ik trek de deur open en we gaan naar buiten.

Mich staat met zijn armen over elkaar geslagen tegen de muur aan geleund. 'Zo, daar zijn jullie eigenlijk.' 'We hebben het binnen de drie kwartier gedaan die je ons gegeven hebt, dus niet zeiken.' zeg ik glimlachend terwijl ik mijn mouw recht trek. Ik word ineens tegen de muur aan gedrukt. 'Pas op Price. Zo praat je niet tegen de commander. Toon een beetje respect.'

Mich staat een paar centimeter van me vandaan en drukt me tegen de muur aan. Ik geef hem een harde duw en hij valt half naar achteren. 'Waar ben jij mee bezig?' vraagt Meira hem. Ik kijk hem woest aan en hij kijkt ongeveer even kwaad terug. Mich antwoord niet. 'Kom mee.'

Hij draait zich om en loopt snel door de gang. De anderen volgen hem, maar ik blijf een paar meter achter lopen. Thomas blijft staan. Volgens mij is de woede van mijn gezicht te lezen. 'Gaat het wel.' vraagt hij. Ik knik. Ik blijf woedend naar het achterhoofd van Mich staren, met mijn vuisten gebald. 'Ik heb het niet alleen over wat er net gebeurd is, maar ook van gisteravond. Je kwam ineens de badkamer uit, ging straight to the point naar de keuken en smeet een bord kapot op de grond. Vervolgens ruim je alles op, maar je mist opzettelijk nog een paar stukjes. Vervolgens loop je daar met je blote voeten doorheen. Dan ga je in alle rust naar je kamer en doe je alsof er niks aan de hand is.'

Het klopt dat ik een paar scherven expres niet heb opgeruimd. Ik moest het weten. Ik moest het weten of ik nog menselijk was. Ik heb al maanden geen duidelijk gevoel gehad. De moorden die ik heb gepleegd achtervolgen me in mijn dromen. Laats heb ik zelfs gedroomd dat ik zelf een pistool tegen de voorhoofd van mijn vader hield. Ik moest weten of ik nog pijn kan voelen. Ook al is het maar fysieke pijn.

'Het gaat prima.' lieg ik. Gelukkig gaat hij er niet verder op in.

We komen bij dubbele klapdeuren. We gaan in een rij staan. Mich gaat voor ons staan, met zijn armen achter zijn rug. 'Vandaag gaan jullie laten zien wat jullie al kunnen. We beginnen met vechten.' Hij gaat in de ring achter hem staan. 'Price, jij eerst.' Ik snuif en loop naar de ring. Ik ga tegenover hem staan. Dan komt hij op mij afgestormd. Ik ontwijk zijn klap en geeft hem gelijk een duw in zijn rug. Hij struikelt half, maar weet overeind te blijven staan. Hij komt weer naar me toe. Hij richt op mijn hoofd en ik ontwijk weer, maar tegelijkertijd schopt hij mijn voeten onder me vandaan. Ik beland met een klap op de grond. De lucht word uit mijn longen gedrukt. Mich komt boven me hangen en drukt me tegen de grond. In een soepele beweging draai ik ons om zodat hij nu op de grond ligt. Ik geef hem een klap tegen zijn kaak. Hij schopt me in mijn buik, op de plek waar ik geraakt ben door een kogel. Ik kreun van pijn en sta op. Hij krabbelt ook op.

We gaan in de vechthouding tegenover elkaar staan. Ik storm op hem af en geef hem een keiharde klap tegen zijn schouder. Hij tilt me op. Ik probeer hem te schoppen en te slaan, maar hij is te sterk. Hij smijt me op de grond. Ik klap hard met mijn hoofd op de grond. Ik voel aan mijn achterhoofd. Ik kijk naar mijn vingers. Ze zijn rood van het bloed. Ik kijk Mich geschokt aan. Hij komt als een boze stier op me af gelopen. Hij geeft mee een keiharde stomp op mijn neus. 'Vecht terug!' schreeuwt hij. Er staan tranen in mijn ogen. Mich geeft me nog een klap tegen mijn kaak.

Ik voel niks meer. Langzaam word alles zwart. Het laatste wat ik zie is dat er iemand de ring in komt gerent en tegen Mich aan botst.