Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 20

Ik sta voor de spiegel in de badkamer. Happy is een paar dagen geleden langs gekomen en heeft er een nieuwe in gezet. Ik heb een zwarte jurk aan die tot mijn knieën komt en daaronder een zwarte panty. Mijn haar zit in een slordige knot achterop mijn hoofd. Vandaag is de begrafenis van Mich. Thomas moest zijn uiterste best doen om mij ervan te overtuigen dat ik ook moest komen. Eerlijk gezegd heb ik nog steeds mijn twijfels. Ik heb het gevoel dat ik niet welkom zal zijn. Dat ik de deur uitgewezen word, omdat hij mij haatte. Ik zucht en werp dan een laatste blik op de spiegel voordat ik de badkamer uitloop.

De anderen zitten al in de woonkamer. Meira heeft ook een zwart jurkje aan en Thomas en Andy hebben een zwart pak aan. Ik zie Thomas ongemakkelijk aan zijn vlinderdas trekken. Ik loop naar hem toe en maak de vlinderdas losser. Dan pakt hij mijn hand en lopen we met z'n allen de deur uit.

Het is stil op de gangen. Niet zo stil als normaal, maar een gespannen stilte. Er lopen wel mensen. Allemaal gaan ze richting de uitgang, net zoals wij. Als we door het bos naar de weg lopen zie ik meerdere mensen om ons heen. Allemaal hebben ze zwart aan. Ik zie sommige vrouwen zelfs zo'n zwart hoedje met een netje ervoor dragen.

We komen aan bij de onverharde weg. Er staan meerdere zwarte auto's op ons te wachten. Met z'n vieren stappen we in de achterste auto. Thomas gaat naast de bestuurder zitten en Meira, Andy en ik gaan op de achterbank zitten.

We rijden in een lange rij van zwarte auto's door de straten van New York. We worden door de voetgangers aangekeken. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Je ziet niet elke dag een stoet auto's met zwarte vlaggetjes rijden.

We komen aan bij een enorme kerk. De torens steken hoog boven ons uit en de ramen zijn gemaakt van gebrandschilderd glas. De deuren staan wagenwijd open. Met z'n vieren lopen we naar binnen. Binnen lijkt de kerk nog groter. Het dak word ondersteund door enorme steunbalken en aan de zijkanten van de kamer staan meerdere pilaren. Langs die pilaren staan rijen houten banken. Ik zie achterin in de linker hoek dat er een grote tafel met kaarsjes staan. Ze zijn allemaal aangestoken. Onder de tafel staat een grote, ijzeren, afgesloten bak. Ik herken het meteen. In de gleuf aan de bovenkant van de bak moet je een euro in gooien en dan komt er een kaarsje uitgerold. Vroeger deed ik dat altijd, als ik in een kerk was als we een keertje op vakantie gingen of zo, voor mijn overleden overgrootvader.

Ik loop naar de tafel toe. Ik besef nauwelijks dat de andere mij langzaam volgen. Ik pak vier keer een euro uit mijn tas en stop die een voor een in de gleuf. Er rollen vier kaarsjes uit. Ik steek ze een voor een aan. Ik begin met de ene voor mijn overgrootvader, dan een voor mijn moeder en dan een voor mijn vader. Als laatste steek ik er een aan voor Mich. Het is een klein en stom gebaar, maar het betekend veel voor me. Ik kijk even hoe de vlammetjes dansen en draai me dan om en volg de anderen naar een van de banken achterin de kamer.

'Geachte gasten, wij zijn hier om Michael Blake een laatste eer te betonen.' Er staat een man in een lang gewaad op het altaar. 'Michael, of Mich zoals de meeste hem noemde, was een goede vriend en een goed agent.' vervolgt hij zijn verhaal. Hij heeft een zachte en rustige stem die toch met veel kracht door de zaal galmt. Naast hem staat een houten kist overdekt met bloemen. Mich licht in die kist, ik weet het zeker. Met mijn hoofd naar beneden luister ik naar de woorden van de man. Als hij naar achter stapt komt Olivia op het altaar staan.

'Mich was als een zoon voor me, de zoon die ik nooit groot heb mogen brengen.' Iedereen kijkt haar aan. Ook ik hef mijn hoofd op. Ze staat kaarsrecht op het altaar. Iemand die haar niet zou kennen zou denken dat ze heel trots zou zijn, maar ik weet wel beter. Aan haar ogen en schouders kan je zien dat ze kapot is van verdriet. Zo stond mijn moeder ook toen ze voor het eerst besefte dat ze haar dochter had terug gevonden.

'Hij was een van mijn trouwste agenten en wij zullen hem heel erg missen. Ik wil iedereen vragen wat in het boek achter in de hal te schrijven. Iets wat je nog tegen Mich zou willen zeggen of iets over hem. Dank u wel.' en vervolgens loopt ze het altaar af.

Er komen zes mannen binnen die aan weerskanten van de kist gaan staan en hem optillen. Samen dragen ze hem naar buiten. Iedereen volgt hen. Als ik bij het boek kom twijfel ik even, maar zet dan resoluut de pen op het papier. 'Vergeef me.' schrijf ik. Dan leg ik de pen neer en loop naar buiten.

We staan bij het net gedichte graf van Mich. Ik heb een bos bloemen in mijn hand. Ik kijk even naar het opschrijft op de steen. 'Hier rust Michael Blake. Een trouwe vriend en agent.' Ik zak door mijn knieën en leg de bos bloemen bij het graf. Ik blijf even zo zitten terwijl er een traan over mijn wang loopt. Dan sta ik op en loop naar de auto die op mij wacht en stap in.