Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 37

Een woedende schreeuw verlaat mijn mond. Ik sta op en ren naar Micheal. De anderen hebben hun gevecht ook weer voortgezet. Ze vechten vol woede om de dood van Olivia. Ik duik op Micheal af. Hij grijnst kwaad aardig en gebaard naar me dat ik mag komen. Micheal stormt gelijk op mij af, met uitgestoken handen. Ik stap opzij en ram mijn vuist tegen zijn kaak. Hij struikelt maar valt niet. Hij komt weer op mij af maar dit keer raakt hij mij wel. Zijn vuist komt hard in mijn maag. Ik voel hoe de lucht uit mijn longen word gedrukt. Ik herstel me en spring op hem af. Ik trap hem in zijn zij, stomp met mijn vuist tegen zijn neus en beuk tegen de zijkant van zijn hoofd. Als ik hem weer een stoot wil geven blokkeert hij mij. Hij ramt zijn knie in mijn zij en stompt een paar keer tegen mijn kaak. Ik voel het bloed langs mijn nek glijden. Maar ik heb te veel adrenaline om de pijn te voelen, te veel woede om me daar zorgen over te maken. Ik deel een paar klappen uit. Ik voel hoe hij zijn kracht langzaam verliest. Ik geef hem nog een laatste stomp in de maag een duwde hem opzij. Hij beland op zijn rug, met zijn hoofd over de rand van het dak zodat. Hij lacht gestoord en zijn tanden zitten onder het bloed.

'Ga je me vermoorden? Ga je gang.' Hij stoot een krankzinnige lach uit. 'Maar weet wel dat het niet voorbij zal zijn als je mij vermoord heb.' Dat verwart me. 'Wat bedoel je?!' sis ik. 'Heb je je nooit afgevaagd waar ik al mijn financieel support van krijg? Voor wie ik werk?' Ik heb daar nooit aan gedacht. Ik dacht altijd dat hij de baas was, dat hij wel voor zijn eigen geld kon zorgen. 'Het was mijn missie om jou ouders te vermoorden, maar jij bent gewoon een mooie bonus.' Ik geef hem een ram tegen zijn kaak. 'Waarom was het je missie om mijn ouders om zeep te hebben?!' Schreeuw ik in zijn gezicht terwijl weer lacht. Hij geeft geen antwoord.

Er word een hand op mijn schouder gelegd. Ik kijk niet om, maar ik weet dat het Thomas is. 'Laat het gaan. Hij is het niet waard.' zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Je kunt het niet. Ik heb informatie.' zegt Micheal op een gestoorde toon. 'Ik weet dingen over je ouders die je nooit geweten heb. Je durft me niet te vermoorden.' Ik laat hem los en sta op. Hij kruipt omhoog. Ik draai me om. Als hij recht staat zegt hij, 'Je zal altijd onthouden dat ik gelijk had. Je durft het niet.' In een snelle beweging draai ik me weer om en geef hem een ram tegen zijn neus. Hij strompelt naar achter. Hij zet zijn voet neer, half op het dak en half over de rand en zijn gewicht gaat naar achter. Hij zwaait met zijn armen als hij zijn gewicht verliest. Ik geef hem een tap in zijn maag en hij valt naar achter. Ik kijk emotieloos toe terwijl hij, met maaiende armen en luid geschreeuw, naar beneden stort. Dan klinkt er een doffe klap. Ik zie een vage schim van een lichaam op de grond. Micheals armen en benen liggen in rare posities.

Ik draai me weer om. Thomas, Meira, Andy, Happy en Terry kijken me geschokt maar ook medelevend aan. Ik duw ze zachtjes aan de kant en strompel naar Olivia toe. Ik zak op mijn knieën naast haar neer. Ze was mijn tante. Mijn laatste familielid. Mijn lip trilt, in een poging de tranen binnen te houden. Uiteindelijk lukt me dat niet en rollen ze over mijn gezicht. Met trillende vingers sluit ik haar oogleden. De anderen komen ook bij mij staan. Ik zie dat Meira en Happy ook huilen.

Op dat moment word de deur opengetrapt. Er kommen mannen in dezelfde zwarte kleding als de anderen op het dak. Ze hebben hun geweren in de aanslag. Iedereen doet zijn handen omhoog, maar ik kan alleen maar zwijgend naar Olivia kijken. Het is alsof ik opnieuw mijn moeder verloren ben. De mannen herkennen ons en laten hun wapens zakken. Dan zien ze Olivia liggen en laten zwijgend hun hoofd zakken.

Na een tijdje komt er iemand met een brancard. Door twee personen word Olivia erop gehesen. Ik kijk toe terwijl ze haar naar de deur rijden.

Ik heb een leeg gevoel in mijn maag. Maar toch voelt het alsof iemand er een knoop in heeft gelegd. Ik huil niet meer, maar staar alleen maar naar het punt waar Olivia is verdwenen in het trappenhuis.