Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 32

POV. Thomas

Ze leggen Brooklyn iets zachtaardiger bij mij neer. Ze zetten onze polsen vast met kettingen. Ik kruip naar Brooklyn toe en leg zachtjes haar hoofd op mijn schoot. Ik veeg het stof van haar gezicht. Ik kan niks aan de wond doen.

Ik kijk de kamer rond. In een van de muren zit een flinke barst, maar verder lijkt de kamer ongedeerd. Zelfs de spiegel die er hangt is nog heel. Ik weet heus wel dat het geen spiegel is.

POV. Brooklyn

Ik lig onder het puin. Ik hoor de voetstappen van naderende mensen. Ik weet niet wie het zijn, maar ze moeten me helpen. Er komen vijf mensen de kamer in. Een sprint op me af. Ik herken hem van de flashback die ik een paar dagen geleden had. Het boeit me ook niet meer, het enige wat ik wil is hier weg komen. 'Kan je me horen? Zeg alsjeblieft iets.' zegt hij tegen mij. 'Ik voel mijn benen niet meer.' mompel ik. Ik ben het zat om te liggen en wil gaan zitten. Ik beweeg, maar stop daar ook gelijk mee. Een stekende pijn in mijn rechter bovenbeen zorgt ervoor dat mijn gezicht betrekt. 'En ik voel pijn in mijn rechter bovenbeen.' vervolg ik. Nu pas merk ik de andere mensen op. Twee daarvan komen me vaag bekent voor, maar de andere twee herken ik ook van de flashback. Wie zijn dat toch. Nou, dat vraag ik later wel.

De jongen laat me weer los en met z'n alleen beginnen ze mij uit te graven. De laatste steen is het zwaarst. Het moment dat ze hem optillen, schreeuw ik het uit van de pijn. Een van de ijzeren staven uit het plafond heeft zich in mijn been geboord. Na een korte twijfeling halen ze de steen van mij af. Ik word verblind door pijn. De jongen komt weer bij mij zitten en fluistert iets naar mij. Dan tilt hij me op en neemt me mee naar buiten. Ik sla mijn armen om zijn nek als extra steun. Als we aan het eind van de gang zijn, stoppen we ineens. Ik draai me om om te zien wat er aan de hand is. Ik kruip tegen de jongen aan als ik zie dat het Micheal is. 'Kijk eens wie we daar hebben.' Vervolgens beveelt hij de man naast hem om mij en de jongen in een cel te gooien. Tranen vullen mijn ogen. Ik was net vrij. Dan begint alles te vervagen. Ik ben al teveel bloed verloren. Ineens word alles zwart en het laatste wat ik zie is dat de man op ons af komt lopen.

POV. Thomas

Ik begin me zorgen te maken over Brooklyn. We zitten hier nu al een tijdje en ze is nog steeds niet wakker. Ze begint ineens te spartelen en het zweet breekt haar uit. Ik aai haar zachtjes over haar haar. Na een tijdje word ze weer rustig. Ik zie haar oogleden trillen en dan gaan ze langzaam open. Ik glimlach breed. Ze kijkt verward. Ze komt langzaam omhoog. Vervolgens werpt ze een blik op haar been. Ik heb een stuk van mijn shirt kapot gescheurd en dat om haar been gebonden. Het stuk stof zit nu al helemaal onder het bloed. 'Hoe voel je je?' vraag ik aan haar. Ze kijkt verschrikt op. 'Niet heel goed.' zegt ze met een beverige stem.

Ik zie dat ze helemaal trilt. Ik steek mijn handen naar haar uit om haar te omhelzen, maar ze kruipt weg. Ik kijk haar geschokt aan. 'Wie ben jij?' vraagt ze zachtjes. Mijn hart breekt. 'Ik heb het gevoel dat ik je ken, maar ik kan je niet plaatsten. Het zelfde was met die andere mensen die samen met jou kwamen. Vooral dat meisje met de zwarte haren en de jongen met de donkere huid.' ratelt ze. Ik kan aan haar ogen zien dat ze denk dat ze gek word.

'Ik....' begin ik, maar mijn stem breekt. Ik schraap mijn keel. 'Ik ben Thomas. Dat meisje was Meira en die jongen was Andy. Het andere meisje hete Happy en die jongen hete Terry.' Ze kijkt me aan. 'Die namen komen me zo bekend voor.' zegt ze en de tranen schieten in haar ogen. 'Weet je, Micheal zei een tijdje geleden tegen mij dat ik in een auto ongeluk terecht ben gekomen en dat mijn ouders daarbij omgekomen zijn. Hij zei dat dit een revalidatiecentrum is en dat ik mijn geheugen verloren ben door een zware hersenschudding. Eerst geloofde ik hem. Toen kwam hij nog een keer, dit keer met een laptop. Ik moest een paar opdrachten van hem doen omdat ik blijkbaar een hacker ben en dus mijn technieken bij te werken. Toen kreeg ik een soort van flashback. Ik zat in een kamer met computers. Er stond een vrouw voor mij in een strakke rok, een bloes en hoge hakken. Jij, Meira en Andy waren ook in die kamer. Ik moest van die vrouw ook opdrachten doen.'

De tranen lopen nu echt over haar wangen. Haar stem trilt terwijl ze vervolgt. 'Toen ik mijn opdracht van Micheal had voltooid kreeg ik een dag geen eten. Er kwam een vrouw met een dienblad met eten erop. Op de onderkant van het dienblad had ze een briefje geschreven. Ze zei dat Micheal loog en dat ik meer kon dan ik dacht.' ze veegt de tranen van haar gezicht af, maar er stromen gelijk weer nieuwe op. 'Ik weet niet meer wat ik moet geloven. Ik moest telkens aan Micheal, die vrouw en de flashback denken dat ik er gek van werd.'

Ik ben geschokt door dit verhaal. Dan bedenk ik dat ik nog mijn lens en oortje in heb. 'Zijn er camera's in deze cel?' ze knikt. 'Maar ik weet niet of die nog werken. Ze kunnen sowieso naar ons kijken via de andere kant van die spiegel.' en ze wijst naar de "spiegel" aan de muur.

De deur van de cel klapt open. Er staat een man in de deuropening. Hij ziet er uit als een dokter. 'Ik moest naar haar been kijken.' zegt hij nors en hij wijst naar Brooklyn. Het is heel naar dat ze mijn wapens hebben afgepakt. Ik ga dichter bij Brooklyn zitten. De man komt naar haar toe en haalt mijn geïmproviseerde verband van haar been af. Hij bekijkt de wond. 'Die is redelijk diep.' mompelt hij. Dan pakt hij een flesje en een watje uit zijn jaszak. Hij doet wat van de vloeistof op het watje en drukt die vervolgens op de wond. Brooklyn schreeuwt het uit. 'Hé, laat dat!' schreeuw ik tegen hem. 'Het is ontsmettingsmiddel. Als ik dit niet doe gaat de wond ontsteken.' met tegenzin houd ik me koest. De man herhaalt dit met een schoon watje en doet dan een echt verband over de wond. 'Ik kom morgen weer.' zegt hij nors.