Test Projects (deel twee van de broken arrows triologie)

Hoofdstuk 35

POV. Brooklyn

'Maar Brooklyn....' Ik kap hem af. 'Als er een tegengif voor mijn geheugenverlies is, dan is die hier. Ik verlaat dit gebouw niet totdat ik mijn geheugen weer heb.' Meira kijkt me geschokt aan. 'Hoe bedoel je, je geheugen weer terug? Wat is er gebeurd?' vraagt ze. 'Micheal heeft iets met Brooklyn gedaan zodat ze haar geheugen is verloren.' zegt Thomas. 'We denken dat hij dat gedaan heeft met een of andere vloeistof, maar ik kan me dat natuurlijk niet meer herinneren.' zeg ik. 'Maar er is een grote kans dat ik die vloeistof binnen heb gekregen. Als mijn geheugen medisch zijn gewist, dan moet er een tegengif voor zijn.' 

Ik draai me om en strompel naar een van de labs. Binnen zie ik het infuus en allemaal kastjes. Ik trek de deurtjes van de kastjes open. Er zitten flesjes in met allemaal soorten vloeistof. Ze zijn gelabeld met Latijnse namen. Daar heb ik dus ook niks aan. 

'Waar is die dokter?' vraag ik. 'Die dokter moet weten welk tegengif voor welke vloeistof is.' zeg ik snel. Gehaast loop ik de kamer uit. 'Brooklyn, wacht. Je hebt geen wapens.' Andy komt op me af gerend en geeft me een set werpmessen en een pistool. 'Maar ik weet helemaal niet wat ik ermee moet doen.' zeg ik. 'Dat weet je wel. Je moet je zelf kunnen verdedigen.' Ik kijk hem even aan maar knik dan met tegenzin. Ik hang de messen aan mijn riem en doe het pistool achter, tussen mijn broek en hemd. 'Goed zo?' 'Ja, we gaan alsnog met je mee.' zegt hij. 

'Weten jullie waar hij kan zijn?' vraag ik aan de anderen terwijl we door de gangen lopen. Tot mijn verbazing knikken ze allemaal. 'We hebben de plattegrond ingestudeerd voordat we hierheen kwamen.' informeert Meira. 'Hij heeft een kantoor op de verdieping hieronder.' 

We lopen de trap af. De anderen hebben mij geforceerd om in het midden te lopen, zodat ik niet direct in de vuurlinie sta. 'Jullie zeiden dat ik mezelf kon verdedigen.' mompel ik nors. Ik kan niet zien waar we lopen omdat Thomas voor mij loopt. 'Hoe zijn jullie hier eigenlijk gekomen?' vraag ik. 'En wie is die Olivia waar de verkenner het over had?' Niemand antwoord. Nors loop ik verder. 

Thomas stopt bij een deur en drukt zich tegen de muur aan. Meira en Andy volgen zijn voorbeeld. 'Wat zijn jullie.......?' Ik word afgekapt door Meira die mij tegen de muur aan trekt en een vinger op haar lippen legt. Ik houd mijn mond. Nu hoor ik stemmen van de kamer waarvoor we staan komen. 'We moeten snel zijn. Ze zullen op zoek zijn naar achterblijvers en als we alles snel kunnen pakken kunnen vertrekken.' zegt een stem. Ik herken hem als die van de dokter. Boven de deur hangt een bordje. Er staat in witte letters op geschreven "Abigor Tremblay". Het is een naam. Waarschijnlijk de naam van de dokter. Thomas maakt een handgebaar en Meira geeft mij een duw als teken dat ik moet gaan lopen. Voorzichtig zet ik kleine stapjes naar de deuropening. Ik zie dat de anderen allemaal een wapen tevoorschijn halen. Ik kijk naar het pistool en de messen. Op een of andere manier voelen de messen meer vertrouwd aan. Ik pak er een en houd hem in mijn hand.  

Als een man springen we voor de deur. De dokter en drie bewaker kijken ons verbaasd aan. Thomas, Meira en Andy springen op twee van de bewakers af. Ik pak de laatste. Mijn spieren bewegen soepel. Dit voelt echt heel goed. Het gevecht met de bewaker maakt me soort van wakker. Ik hem hem zo op de vloer. In mijn ooghoek zie ik dat de dokter naar de deur rent. Ik laat de bewaker los en sprint op de dokter af. Ik spring op zijn nek en val met hem in de val. We komen hard op de grond terecht. Ik zie even sterretjes voor mijn ogen, maar dan pak ik de dokter snel in de houdgreep. 'Jij gaat ons vertellen waar het tegengif voor mijn geheugenverlies is.' sis ik in zijn oor. Ik hoor hem grinniken. 'Oh ja?' vraagt hij uitdagend. Nu houd ik het mes in mijn hand tegen zijn keel. 'Ja.' 

De anderen hebben de bewakers in een hoek gegooid. Bewusteloos leunen ze tegen elkaar aan. Thomas pakt de dokter van mij over. Hij houd zijn pistool tegen de onderrug van de man en duwt hem vooruit. Met zijn handen omhoog loopt de man naar een kastje in zijn kantoor. Hij begint erin te rommelen. Hij haalt er een klein flesje uit met een zwarte vloeistof in. Hij overhandigd het voorzichtig aan mij. Ik wil de dop er al vanaf halen, als Thomas me tegen houd. 'Wacht, we moeten dat eerst testen of het niet schadelijk is. Dat kan op de basis.' Ik knik en stop het flesje in mijn zak. 

In een snelle beweging geeft Thomas de dokter een klap met de kolf van zijn pistool en de man valt bewusteloos op de grond. We laten de vier mannen zo achter. 

'Jullie zijn hier toch niet alleen gekomen?' vraagt Thomas aan Meira en Andy. 'Nee, we zijn met een heel rescue team gekomen. We hebben de bewaking onderworpen, maar er is geen spoor van Micheal te bekennen. Olivia is ook met ons mee gegaan.' zegt Meira. 'Waar is ze?' vraagt Thomas snel. 'Ergens in het gebouw denk ik. Opzoek naar Micheal. Late we haar gaan helpen.'

Net als ze dat gezegd heeft, pakt een sterke arm mij bij mijn haren beet. De arm trekt me naar achteren en een andere arm sluit zich strak om mijn keel. 'Nou, dan hoeven jullie niet ver te gaan.'