Until She Noticed [Completed]

Chapter Thirty-Five

Sobra-sobra ang kaba ko ng mag-check-in na ko sa hotel na pinagtutuluyan din ni Terrence dito sa Japan but before i leave the Philippines tuluyan ng nilabas ang mga magazine na kung saan ako ang front page. For sure na magugulat sila Mommy at Daddy pag nalaman nila ito pero mas kinakabahan ako sa magiging reaksyon ni Tito Van.

I breath heavily and seat on my bed kasabay 'non ay naramdaman ko agad ang pagod dulot ng byahe that's why i decide to take a nap first.

Nagising lang ako dahil sa isang doorbell then i remember the food that i order. Agad ko namang pinagbuksan ito ng pinto and i wonder kung marunong bang mag english ang isang 'to. I want to ask something but before i can say a word ay tuluyan na siyang nakaalis. Napapikit na lang ako ng madiin at nag simula ng kumain habang nag iisip ng plano kung paano makakausap si Terrence. Sinadya ko talagang mag check in sa harap ng kanyang kwarto. Nalaman ko lang din ito sa tauhan ng kanyang ama.

Matapos kumain ay inubos ko ang oras ko sa pagkakabisa ng linya sa oras na magkaharap na kami ni Terrence but i can't concentrate. There's always what if's in my mind. What if he really give up? What if hindi niya na ako mahal or does he really love me?

Napasapo na lang ako sa ulo ko dahil sa dami ng iniisip i can't just stay here at mabaliw sa kakaisip ng mga bagay-bagay. I immiediately grab my bag at humingaa muna ng malalim bago tuluyang buksan ang pinto at nag palinga linga to make sure na hindi siya makasalubong sa daan.

I smiled as i step out in that hotel. One thing's for sure i'm not yet ready to face him. Sa dami ng tao dito sa Tokyo na may kanya kanyang patutunguhan mukhang ako lang yata ang di alam kung saan tutungo. I never been here and it feels so great because in the past weeks trabaho ko lang ang mga kaharap ko.

Tumigil ako sa kumpol ng mga tao na naghihintay ng signal upang makatawid sa kabilang daanan. Nilibot ko ang aking paningin at mapapansin sa mga tao ang pagkakapareho ng mga suot na makakapal at balot na balot dahil sa lamig na pinaparamdam ng lugar. Nang tumigil na ang sasakyan ay siya namang lakad ng mga tao. Mas pinili ko namang mag pahuli ngunit hindi ko pa rin maiwasan na makabangga dahil sa siksikan. May isa pa ngang matandang lalaki na nahulog ang iilang mga pinamili. Lumapit ako at tinulungan siyang pulutin ang mga ito.

"Naku, mga tao talaga dito." Dinig kong bulong niya kaya panandalian akong natigilan. He's speaking in Tagalog. Tumingala siya sakin at nanliit ang mga mata. Napalunok ako at inabot sakanya ang isang piraso ng prutas na napulot. Hindi naman siyang mukhang Japanese na mas lalong nag pakumpirma sakin na isa nga siyang Pilipino.

"Mag-iingat po kayo sa---" Before i can finish my words ay mabilis niya ng kinuha ang prutas sakin at nagmamadaling nag lakad palayo. Kumunot ang noo ko at sinundan siya ng tingin pero tuluyan na siyang humalo sa dami ng tao.

Bakit parang gulat na gulat siya ng makaharap ako? Napailing na lang ako. Marahil nagulat lang din siya ng magtagalog ako? Oh baka naman may tinataguan siyang Pilipino? Urgh. Whatever.

Pinabayaan ko ang aking sarili na mapadpad sa kung saan ngunit yung lugar lang na malapit sa hotel dahil baka maligaw pa ako. Tumikhim ako ng iba't ibang pagkain at bumili rin ng mga souviner. Siguro'y mas masaya tong gawin kung kasama ko si Giselle.

Bumagsak ang tingin ko sa aking kamay. Hinaplos ko ang singsing na nasa aking daliri. Nag sisimula ng lamunin ng dilim ang lugar at nag bubukasan na rin ang mga makukulay na ilaw. Sino nga bang lalaki ang mananatili sa katulad kong babae? I'm such a selfish wife. I never think my husband. Lagi na lang iyong nararamdaman ko. I never noticed Terrence, his so much love for me, his pain.

I don't know if i still deserve him. I understand if he's going to file an annulment. Thinking of that makes my heart feel sorrowful. I know i can't do anything if he ask for that. Suddenly, i feel exhausted.

Bumalik na ako sa hotel at ang kaba kanina ay biglang bumalik sakin. Habang na sa elevator ay labis labis ang dasal ko na sana'y hindi kami magkita but i think heaven really hate me so much dahil saktong pagbukas ng elevator ay nakita ko siya... With Allaine. Agad napalitan ang kaba ko ng purong sakit. Then, i regret that i follow him here. I should expect this scene. Bakit nga ba ko umasa na hindi magbabago ang nararamdaman niya? He's probably tired to me. Obviously. Nagtama ang mata namin dahilan para manlaki ang kanyang mata. Tinulak niya si Allaine mula sa pagkakahalik at sinubukang habulin ang elevator na unti-unti na muling nag sasara but he's too late. I can see the pain and shocked in his eyes. Iyon ang tumatak sakin ng mag simula ng bumagsak ang aking mga luha.

I tried to hide my tears dahil kakaibang tingin na ang binibigay sakin ng mga tao na sumasakay sa elevator but i just can't. The pain is too much. I didn't expect this.

Nagmamadali akong lumabas ng elevator at desperada ng makalayo sa building na ito. Sa nanlalabong paningin ay na kaya ko pa ring makaabot doon sa tawiran na dinaanan ko kanina. Napahikbi ako habang nakahawak sa dibdib i never felt this kind of pain. It's too much to handle. Bago pa ako makasabay sa dami ng tao may braso ng yumakap saking baywang. Napapikit ako dahil sa pamilyar na amoy na iyon.

I can feel his heavy breath at ang higpit na pagkakahawak sakin na parang ayaw akong bitawan. I can still feel the pain and that unknow feeling every time he holds me.

"Damn... I miss you."