Until She Noticed [Completed]

Chapter Thirty-Six

"Damn... I miss you."

I closed my eyes as i feel his hug tighten. I want to face him pero pumipigil sakin ang nadatnan na ayos nila kanina ni Allaine. I'm not going to assumed again. That's one thing for sure. Maybe he just miss me, nothing more.

Bumagsak ang kamay ko sa braso niyang nakayakap sakin at pilit tong tinaggal. Akala niya siguro'y haharapin ko siya but no. That's not my plan. Nang tuluyan na siyang bumitaw ay mabilis akong lumayo sakanya at tumawid sa kabilang daan. I heard him calling my name pero hindi na ko lumingon pa. Paniguradong hindi agad siya nakasunod dahil kasabay ng pagtawid ko ang pag andar ng mga sasakyan.

I can feel the anguish in my heart as i ran away to him. I thought i will ran to his arms because of great happiness but it didn't happened. I'm running away now because of pain. Sa mga gabi na lumuluha ako hindi ko alam na may nasasaktan din pala ako. Terrence did everything to make me happy while all i can do is to ignored him. I hope he forgive me, i hope he's happy now. Whatever his decision, i will gladly accept it even if my heart disagree.

"Blessie?" Napatigil ako sa paglalakad ng marinig ang pamilyar na boses na 'yon.

"Ash?" Gulat kong tawag dito ng mag-angat ako ng tingin. Dahil sa iba't ibang emosyon na naramdaman kanina pa hindi ko napigilang lumapit sakanya. I hug him tight.

"Gusto ko ng umuwi." Bulong ko. I sobbed and buried my face on his chest.

"We will." Sagot niya habang naramdaman ko ang pagtapik niya saking likod.

Naging blanko ang isip ko at hindi na nasundan pa ang mga nangyari i just found my self here in a big room.

"Rest first. Papakuha ko ang mga gamit mo." Tanging tango lang ang naisagot ko at pinalis ang luhang lumalandas sa aking pisngi.

Ang gusto ko na lang sa ngayon ay ang lumayo dito. Mali talaga ang ideya na sumunod pa ko. I closed my eyes and let my self buried in darkness.

"Blessie..." I felt someone's warm touch kaya dahan-dahan kong naimulat ang mata ko.

"Wake up..." Saad niya habang inalalayan ako sa pag-upo. Napakagat ako sa ibabang labi ko ng maramdaman ang hapdi ng mata.

"Your Mom want to see you." Tanging tango lang ang sinagot ko habang nakatingin sa labas ng bintana. I should fix my self, fix my career, fix my life. Alone.

Ilang oras na ang lumipas simula ng makaalis kami ng Japan ni Ash. He really did his promise na mabilis akong ilayo sa lugar na iyon. It's already evening here in the Philippines and i'm too tired to even face my parents.

"Sa bahay mo na lang ako ihatid." Sagot ko na agad niya namang sinunod ng walang sabi-sabi.

Why am i always running away? Why am i always hurting? My life is like a big joke. I don't know who are my real parents, parang sa ilang taon kong nabubuhay kalokohan lang ang lahat.

"I will visit you here tomorrow." Sabi ni Ash ng isara ko na ang gate na nagsisilbing harang saming dalawa.

"Okay lang naman kahit hindi na. Babalik na rin naman agad ako sa work."

"Then, ihahatid kita sa work mo." Pilit na lang akong ngumiti sakanya at sumuko ng makipagtalo pa.

Pagod akong napasandal sa pinto at ilang minutong nakatulala sa kawalan hanggang sa basagin 'to ng tunong ng aking cellphone.

"I heard nakauwi ka na." It was tito Van with his serious tone. Mukhang alam ko na kung saan papunta ang usapan na 'to.

"Yes po tito and magpapahinga na rin." Sagot ko para sana mapabilis ang usapan.

"We're on the way to your house." Seryoso niya pa ring sagot na mas nag-pakaba sakin. Napatayo ako galing sa pag kakaupo at sumilip sa  bintana.

"But---"

Biglang naputol ang linya kaya sinubukan ko ulit siyang tawagan pero ayaw na nitong sagutin. Damn. Hindi ba ito kayang ipagpabukas? Pabalik balik ako ng lakad at hindi na alam ang gagawin. Ang pagod na naramdaman kanina ay tuluyan ng nilamon ng kaba. Halos mapatalon ako dahil sa gulat ng marinig ang busina ng sasakyan.

Muli akong sumilip sa labas at tatlong kotse ang nakita ko dito. Napahinga ako ng malalim at napahawak sa aking dibdib.

Narinig ko na ang pagpasok nila sa gate at bago ko pa tuluyang mabuksan ang pinto ay isang malakas na sampal na ang sumalubong sakin.

"Kuya Van!" Tili ni Mommy habang inalalayan ako. Napahawak ako sa pisngi ko dahil sa naramdaman na sakit habang unti-unti na namang nagbabagsakan ang butil ng luha sa aking pisngi.

"Your parents let you choosed your desire course Blessie! Tapos ito?!" Hinagis niya sa harap ko ang magazine kung saan ako ang front cover. Napayuko ako at pilit na pinipigil ang paghikbi.

"She's beautiful there." Dinig kong singit ni Azor na mukhang pinipilit na maging cool.

"Shut the fuck up Azor!" Gigil na saad ni Tito Van kaya mas lalong lumaki ang kaba sa dibdib ko. Ngayon ko lang siya nakita na ganito kagalit.

"Where's your husband? Inayos mo na ba ang meron sa inyo?" Napapikit ako ng madiin at natatakot na sumagot dahil alam kong madidismaya ko na naman siya.

"Can we just let her rest first Van?" I heard Tita Abby's voice said that.

"No, this is such a disgrace to our family. Everyone's talking about her and asking if she's really a married woman. I can't accept this!" Said Tito Van and trying to calm his self.

Hindi naman umaalis sa tabi ko si Mommy. Sinubukang hanapin ng mata ko si Daddy pero tanging si Meghan, Azor at ate Daisy lang ang nakita ko. Nakatingin sila sakin ng puno ng pag-aalala. Iniwas ko ang mata ko sakanila at muling napayuko.

I understand Tito Van. Marahil marami ng nagkalat na media na nagtatanong tungkol sa akin at mukhang hindi na siya natutuwa sa mga ito sa kung ano mang balita ang kanilang kinakalat.

"Let's go to your room Blessie." Sabi ni Mommy at pilit akong hinihila palayo sakanila. Sumulyap ako kay Tito Van na kausap pa rin si Tita Abby at pinapakalma ito.

"If they discover that Blessie is not really a Sevilla maraming aatras na malalaking tao sa kumpanya. People will judge her Abby."

Iyon ang huli kong narinig kay Tito Van bago kami tuluyang makaakyat.