Saat: 11.03.2018
Nasıl geçecek diye düşündüğüm bu kara günlerde, pazar gününün akşamına kadar gelebilmem, zamanın bir şekilde geçtiğini öğretiyor bana. Babamla çalışmak için gittiğimiz köyde biraz yorulsam da bir şeylerle uğraşmak en azından onun gidişinin verdiği acıyı hafifletti. Bazen hiç olmadık anlarda aklıma geliyor. Nefes alışım değişiyor. O an sığamıyorum vücuduma. Dayanamadığımı hissediyorum.
Biraz zaman geçiyor. Baktım ölmüyorum. Yaşamaya devam ediyorum. Bazı zamanlar kokusunu alıyor burnum. Keşke sarılsa diyorum. Yattığım dar koltukta üstüme atlasa. Onu bütün gün omuzlarımda taşımak, bu acıyla yaşamaktan daha kolay olacaktır.
O merhamet sahibi bir insandı. Ona okulda yazdığım bütün yazıları verdim. Kağıtların içinde öldüğüm de yazıyordu.
O merhametli birisiydi. Tüm hafta sonu ölümüme göz yumdu. Şimdi ölsem gözüm arkada kalmaz. Vicdan azabı çekmeyecektir. Eğer sızlarsa kalbi, öldüğüm gecenin karanlığında rüyasına girerim. Gerçek ölümümün daha önceden gerçekleştiğini söyler, o zaman hiçbir şey yapmadığını hatırlatırım.
Yaşamıyorum ben. Babannem ve dedem harika insanlar. Eski sevgilime verdiğim kağıtlarda da yazıyordu. Gerçekten acı içindeki insanlarla arkadaş olmak istiyorum. Babannem de onlardan biri. Acı içinde diyemesem de acıya tecrübeliydi. Sürekli ölümlerini düşünen insanlar... Yanakları ıslanır köyde verilen her selada...
Saat: 22.39
Tekrar yazmaya başlıyorum. Günah keçisi benim. Haksızım, farkındayım. Sinirli olmama alışık değil ailem. Bilmiyorlar ne hissettiklerimi. Üzüyorum ailemi. İstemeden üzüyorum. Bana tek değer veren insanlara değer vermiyormuşum gibi davranıyorum. Üzülmüyorum artık bu duruma. Yine de gözümden yaşlar damlıyor. Annemi çok sevmeme rağmen,"Ben alıştım artık bana bağırmana." demesi, canımı çok yaktı.
Bazen bir simülasyonun içindeymişim gibi hissediyorum. Gözlerimin gördükleri... Sanki bir robotun içindeymiş gibiyim. Ulan gelmedin ya sen benim en zor günlerimde, yokluğumda içtiğin içkiler damarında tıkansın.
Ne varmış lan halimde!
...
