Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok. Yazacak hiçbir şey yok.
İyi bir insan olmak istemiştim. Çok güçsüzüm yaşamak için. Güzel sevmek istiyorum sadece. Bıraksa da beni, "Ama çok güzel sevdi." dedirttirmek istiyorum. Üzüldüğüm şeyleri görmüyor. Mutluluğumla oynuyor. Farkında ya da değil. Unutuyorum bana yaptığı herbir haksızlığı. Sadece duygular kalıyor. Sonra da bana kalbimdeki yaralardan bahsediyor. "Bunlar ne böyle?" diyor. Cevap veremiyorum.
Acılardan mutsuz oluyorum. Acı çektiğimi umursamıyor. Mutsuzluğumu eleştiriyor.
"Hastalıklar içindeyken gülmediğimi sanıyor."
Yalnızlık... Kafanın içinde de yalnızsan güzeldir sanırım. Benim aklımdakiler hiç susmuyor.
Güzel sevmek istiyorum. Yaptığı ihanetleri öğrenmeden, insani yanlarını görmezden gelerek sevmek istiyorum.
Ne zaman gelir bilinmez. Geldiğinde her şey geçmiş gibi değil de, her şey devam devam ediyormuş gibi davranmak istiyorum. Güzel sevmek istiyorum ben. Üzüldüğümü belli etmeden...
Ama çok güçsüzüm bunun için. Aynı zamanda çok mutsuzum. Geçmesini istemediğim bazı hisler var. Ve geçmesini istediklerim de... Başımı sıraya koyduğumda, keşke huzur dolsa içim. Keşke sıkılmasam yalnızlıktan. Açılmıyor ağzım. Gülücükler saçmak için fazla güçsüzüm. Somurtan yüzümü görmek zorunda olmak çok sinir bozucu. Ben de sevmiyorum zaten kendimi. Gülen yüzler de beni sinir ediyor bir o kadar. İçlerinden biri umursuyormuş gibi yapmak isterse sorar: "........ (ismim) iyi misin?" Ben de cevap veririm: "Hıhı..." İyiyim, çok iyiyim, harikayım. Tamam her şey geçti. Bi kaç saniyeye soruyu soran kişinin aklından çıktım. Anlatsam anlıyormuş gibi bakacaktı bu yüzden bakmadım bile suratına. Alışacaksınız bu halime.
Boş ya da öldürmek ister gibi bakar gözlerim.
"Yaşamak için fazla ölüyüm, bilin!"
Peki sen bilmek ister misin cidden, neden bu kadar öfke doluyum?
Bilmek ister misin cidden, neden mutsuzum bu kadar? Bunu anlatmak imkansız. Kadere inanmıyorum. Hayatlar benim ellerimde.
Seni haberlerde görürmüşüm belki. Söyleyecek hiçbir şeyin yokmuş bana. Sonunda da ünlem varmış.
Sevgi bu değil. Nefretin saçmalıktan ibaret. Gözlerin muhteşem. Arkalarındaki beyin ise sorunlu ve karmaşık işliyor. Beynin yaşadığın hayatın yara izleriyle dolu. Hiçbir şey bilmiyorsun. Bense bildiklerimin değişmeyeceğinden ve yanlış olmadıklarından emin degilim. Nasıl geçiyor zaman? Tüm bu acıları tek bir soruyla yatıştır: "Nasılsın?"
Ölü gibi... doğru tabir değil belki.
Sonuçta sen de mutsuzsundur değil mi? Peki mutlu olsan ne olurdu? Her şekilde hayatın hayatıma yön verir. Sonuçta sen de mutsuzsundur değil mi? O zaman neden beni bu karanlıktan kurtarmadın? İlgi istiyorsun. Kullan hayatları. Kullan...
İyi olacağız. Ölünce!
