Alexis II

Rozdział XXIX

   Poczułem ból na policzku i otworzyłem oczy. Pierwsze co zobaczyłem to zielone oczy Ariela, jego zmartwioną twarz i dłoń uniesioną do góry.

- Czy... czy ty mnie spoliczkowałeś?

- Krzyczałeś. Nie mogłem cię obudzić.

   Powoli wszystko zaczęło do mnie docierać. To był sen. Zwykły koszmar, ale... tak bardzo realistyczny...

- Sky co się stało?

- ... Zabiłem cię...

- ... Nie Sky. Nie zrobiłbyś czegoś takiego.

- Wbiłem ci sztylet w serce... dokładnie ten, który mi podarowałeś... zabiłem cię nim!

- To tylko sen!

   Ariel złapał mnie, przyciągnął do siebie i mocno przytulił. Dopiero teraz zorientowałem się, jak bardzo się trzęsę. Moje ubrania były mokre od potu, a po policzkach płynęły łzy. Odwzajemniłem uścisk anioła i wdychałem jego zapach. Uspokajał mnie. Gdy tak mnie trzymał, czułem się... bezpieczny.

- T-to było takie prawdziwe...

- To był koszmar Sky. Nic z tego nie było prawdziwe.

- Ja... Ja nie chciałem... ja nigdy...

- Wiem Sky. Wiem. Nie zrobiłbyś czegoś takiego.

- Nie wiem! Ja... wtedy... gdy walczyłem z tym aniołem... n-nie panowałem nad sobą. Gdybyś... gdybyś próbował mnie powstrzymać mógłbym ci coś zrobić!

   Ariel chwycił mnie za ramiona i oderwał od siebie, tak by móc spojrzeć mi w oczy, następnie delikatnie odgarnął mokre włosy z mojego czoła. Jego głos był spokojny i czuły. Prawą dłoń położył na mojej.

- Przestań. To nieprawda i wiesz o tym. Nie skrzywdziłbyś mnie.

   Był tego pewny. A przynajmniej taki się wydawał. Powoli się uspokoiłem. Oddychałem głęboko, skupiając się na spojrzeniu anioła. W końcu doszedłem do siebie na tyle, by móc zebrać myśli. To tylko koszmar. Paskudny, chory i niezwykle realistyczny... ale tylko koszmar. Nic z tego nie wydarzyło się naprawdę. Ariel żyje i jest ze mną.

- Już lepiej?

   Głos anioła wyrażał szczerą troskę. Otarłem łzy wierzchem dłoni i odsunąłem się nieco wysuwając swoją dłoń z jego.

- Tak... już mi... już mi lepiej. To tylko sen.

- ... Martwi cię to... Powinienem był ci powiedzieć.

- Co... co takiego?

- Spokojnie. Nie wszystko na raz. Najpierw... powinieneś trochę ochłonąć. Słońce niedługo wzejdzie. Wyruszymy wcześniej. Zaczerpniesz świeżego powietrza. Gdy znajdziemy nową kryjówkę wszystko ci wyjaśnię.

- Dlaczego nie teraz?

- Powinieneś mieć czysty umysł.

- ... Dobrze.

- Chcesz jeszcze odpocząć.

- Nie. Chcę stąd iść.

   To pomieszczenie wyglądało dokładnie tak jak w moim śnie. Nie zamierzałem spędzić tu ani chwili dłużej. Wstałem i zebrałem swoje rzeczy. Nie było tego dużo. Sztylet schowałem w but, wcześniej dokładnie mu się przyglądając. Jeszcze kilka minut temu widziałem go wbitego w pierś Ariela. Odsunąłem od siebie tę myśl. Byliśmy gotowi do drogi.

***

   Szliśmy w milczeniu. Rozmowa jakoś się nie kleiła i tym razem wyjątkowo była to moja wina. Ariel kilkakrotnie próbował zacząć jakąś neutralną konwersację, ale ja głównie odmrukiwałem lub odpowiadałem jednym słowem. Tak więc po jakimś czasie odpuścił.