Në duart e atij

Kapitulli i Nëntë

Çdo ditë shkoja tek Deni bisedoja me të i tregoja se çfarë kisha bërë  çfarë më kishte ndodhur ndonëse  ai nuk më dëgjonte.
Sekondat,minutat,orët,ditët,muajt,po kalonin dhe asgjë nuk po ndryshonte.
Deni nuk po reagonte edhe pse kishin kaluar 11 muaj që ai ndodhej në gjendje kome.
Ishte më të vërtet shumë e vështir sepse një ditë të dukej  si një javë por prap se prap unë  mendoja pozitivisht.
Në janar unë kisha ditëlindjen dhe nuk e festova ishte ditëlindja e parë që nuk e festoja sepse ndihesha e paplotë por ditëlindja ime iku dhe në korrik ishte ditëlindja e Denit.
Unë prita orën 00:00 për ta uruar ndenja në spital dhe mbas gjysmë orësh shkova në shtëpi dhe u shtriva për të fjetur direkt.
Ora ishte rreth 05:20 kur po dëgjoja disa zhurma në fillim u tremba u mendova dhe pasaj vendosa që të zbrisja poshtë vura re që zhurma po vinte nga guzhina shkoj atje dhe shoh që mami kishte bërë një super rrëmunjë  në guzhinë .

-Mami mimëngjesi!

-Mirëmëngjesi!

-Çfraë po bën?

-Deni sot ka ditëlindjen dhe mbushë 25 vjeç prandaj unë po i përgatit një tort.

-Të të ndihmoj?

-Jo dua tja dalë mban vetë si nënë.

-Në rregullë unë jam lart në qoftë se ke nevoj më thërret!

-Patjetër!

Rreth orës  09:30 torta ishte gati. Mami bëri një tortë me duart e saj ku supër kishte shkruar" Ti do të bëhesh edhe 100 vjeç kjo që po kalon është një provë por unë jam e sigurt që do ta kalosh me sukses jeta ime",tortën mami e solli në spital dhe të tre ja kënduan këngën e ditëlindjes....ndërsa qirin e numrit 25 vjeç nuk kishte kush ta fikte prandaj pritëm sa të shkrinte  i gjithi.

Mbas korrikut kaluan edhe dy muaj të tjerë në gjendje kome kaloi gushti dhe gjysma e shtatorit dhe përsëri asnjë shenjë jete.

Doktori nuk po shikonte asnjë reagim të Denit përgjatë këtyre muajve, prandaj ai vendosi që të bisedonte me ne.
Na thirri në zyrën e tij,mamin, babain dhe mua.

-Për mua është shumë e vështirë.... që ta bëj këtë bisedë me ju më kuptoni sinqerisht nuk e kam fare të lehtë por.......siç edhe ju e shihni  që Deni nuk ka reaguar po bënë 11 muaj  ....prandaj unë themë që ta heqim aparatuarta...

-Joo jo nuk do ta bëni djali imë është gjallë është gjallë -,tha mami.

-Unë ju kuptoj e di si ndiheni por është e kotë ju mendoni se po të kishte qoftë edhe një shpresë të vogël unë do ta neglizhoja?!-Sigurisht që jo por  do të më bëhesh shumë qejfi por nuk ka nuk ka diçka të tillë prandaj ju thirra që të firmosni këto dokumenta dhe unë të ndërrmar vepimet......

-Jo ju thashë Deni imë do jetoj domethënë ai jeton sepse zemra e tij rreh rreh, -thotë mami dhe fillon të qaj më pas.

-Ju lutem nuk ka asnjë shpres që ai të jetoj vetëm në qoftë se zoti bën ndonjë mrekulli.

-Djali im do jetoj ok "do të jetoj".

Kjo bisetë u mbyllë me  kaq .
Mbas një muaj Deni mbushi 12 muaj ose më sakt 1 vitë në gjendje kome ajo ditë na kujtonte tmerrin e jetës sonë por atë ditë na kujtoj shpres kishim rreth 1 orë që po e shikonim Denin me sy të përlotur dhe papritur ai lëviz gishtin të gjithë u shokuam dhe më pas hapë sytë gëzimi jonë në atë momente nuk mund të përshkruhej thërria me të madh, -doktor, doktor Deni u zgjua u zgjuaaa.

Doktori erdhi dhe të katërt katet u futëm brenda.
Gjendja e Denit ishte përmirsuar shumë në krahasim me atë të djeshmen.

E rrethojnë Denin dhe ndërko që qanim edhe qeshmim.

-Deni heq maskën e oksigjenit thot vetëm, -jam mir dua ujë...
Ato emocione nuk mund të përshkruheshin ishin sikur kishe rilindur për të dytën herë.
Kjo padiskutimë ishte jeta më e rëndësishmja e jetës sime.

Deni ndenji në spital për rreth 3 javë dhe më pas kurimi i tij vazhdoi në shtëpi ne morëm një infermjere e cila kujdesesh çdo minut për të për rreth 4 muaj të tjerë.

Deni filloj ta merrte veten shpejt pak nga pak filloj të qeshte përsëri të lëvizte përsëri të ngiste makinën dukej sikur gjithçka ishte perfekte.
Në muaj mars ne u kthyem në shtëpinë tonë u larguam nga gjermania .
Me këtë largim dhe me këtë kthimë do të filloj me të vërtet sfidat e vërteta për këtë familje por për më tepër për Emin.

Hejjj njërëz nga keni qënë nga skeni qënë?
Sorry për vonesën por isha në plazh.
Shpresoj që tju pëlqej ky kapitullë.
Ju lutem më thoni mendimin tuaj .

Pacim