Në duart e atij

Kapitulli i parë

Ne  një  natë  të  errët  pa  yje, pa  dritë  gjithmon  ndodhin  gjëra  jo  të  mira.
Në  këtë  natë  të  errët  pa shpëtim  je  e detyruar  të  përballesh  me  të  vërtetën.
Unë  isha  në  kompani  po  merresha  me  disa  probleme  të  kompanis.
Kisha  3-4 orë  që  isha  vetëm  sepse Deni  nuk  po  ndihej  mirë  dhe  u largua  nga  kompania  për  të  shkuar  në  shtëpi.
Po  punoja   shumë  dhe  nuk  e kisha  vënë  re  që  koha  kishte  kaluar.
-Uuuuu ora  23:30,-thashë  kur  rastësisht  sytë  e mi ndeshën  rastësisht  orën  që  ndodhej  mbi  tryezën  e punës.
U ngrita  në  këmbë  kërcita  duart  ,qafën  mora çandën  xhoken,  telefonin dhe  zbrit  për  tek  makina.
Hapa  makinën u futa  brenda  vendosa  rripin  e sigurimit dhe  u nisa  për  në  shtëpi.
Në sfond  kisha  një  muzik  franceze  sepse  janë  të  preferuarat e mia. Rruga kishte  shumë trafik  u mërzita, -Uffff,-thashë  tëre  nerva.
Mbas  40  minutash  më  në  fund  arrita  në  shtëpi,  vendosa  makinën  në  garazhd dhe  nisem  për  të  hapur  derën  e shtëpis.
Duke  qënëse  ishte  vonë  nuk  doja  të  zgjoja  njeri  dhe  për  të  hapur  derën  përdora  çelsat  rezerv.
Sapo  hyjë  brënda  sapo  mbyll  derën me  kujdes dëgjoj  disa  të  bërtitura,-Denii, Deniiii......

Zëri  që  dëgjova ishte  i mamit u trondita hedh  në  tokë  gjithçka  që  kisha  në  dorë çandën, xhoken, çelsat,  dhe  nisëm për  tek  dhoma  e Denit  sepse  prej  andej  vinin  të  bërtiturat.
Sapo  hyjë  në  dhomë  shikoj  Denin  i cili  ishte  shtrirë  përtokë, mamin  dhe  babin  dhe  ndodheshin  pran  tij.

-Deni, Deni  shpirti i motrës hapi sytë  të lutem të  lutem  zgjohu  Deni, Deni,-por  ai  nuk  po  reagonte. Mami  po  ulërimë  nëpër  dhomë, ndërsa  babi  mundohej  ta  qetësonte por  herë pas  here  edhe  ai  e lëshonte  veten edhe  pse  në  heshtje.

Deni  ishte  në  një  gjëndje jo  të  mirë  nuk  reagonte  pulsi  i dëgjohej  shumë pak... -Ana  të  lutem  lajmëro ambulancën!

-E kemi  lajmëruar Emi.

-Ku  mbeti  kjo  ambulancë, -thoshte mami.

Mbas 5 minutave ambulanca erdhi.

Kur  dola  nga  dhoma  u ndesha  me  doktorin  kështu  që  renda  me  vrapë  pran  tij duke  i thëritur,-Doktor, Doktor! -Ai  kthehu  kokën  dhe  u përgjigj, -Urdhëro!

-Përdhëndetje  doktor!

-Përshëndetje Emi!

-Doktor  dua  të  më  tregoni  gjithçka  lidhur  me  Denin dhe  kur  themë  gjithçka ,të  mos  harroni  asgjë.

-Shkojmë në  zytën  time  Emi?

-Patjetër, -iu  përgjigja!

Sapo arritëm në zyrën e pyeta me një hezitim Doktor...Edhe  pse  doja  të  merrja  vesh  se  çfarë  kishte  ndodhur me  Denin  përsëri  mburoja, kisha  frikë për  çdo  gjë.

-Doktor  si  është gjëndja  e Detit?
Do  të  jetoj? Është shumë e rëndë? Ju  lutem  ma  thoni!

-Emi  të  lumtem  ulu  dhe qetësou.

- Mos  ka  ndonjë  problem të  rëndë  pse  nuk  ma  thoni?

-Emi do  të  tregoj  gjithçka  por  më  parë  të  lutem  qetësohu.
Doktori  mori  dikë  në  tekefon  dhe  porositi  dy  kafe.

Kafet  erdhën  shpejtë  mora  kafen  time në dorë dhe piva një  gëllënk sepse  kisha  shumë nevoj për atë.

-Doktor ju lutem më tregoni  sepse tani jamë më e qetë.

Doktori filloj të fliste dhe tha,
-Emi dua  të  më  dëgjosh  me  shumë  vëmendje.

-Patjetë  iu  përgjigja ,-me  gjysmë zëri.

-Emi...Deni  vuanë  nga  zemra  siç  ju  e dini. Deni  erdhi  në  gjendje  të  rëndë  tek  ne  prandaj  e futëm  direkt  në  operacion. Gjatë  opeeacionit  ne  kostatuam  se  Deni  ka  bllokim  në  arterjen  koronare  të  zemrës.. Por operanioni  nuk  u përballua  fort  mirë  nga  ana  e tij. Deni  do  jetë  në  gjendje  të  flasin për 4-5 ditë  por...më  vonë
në  qoftë  se  nuk  kurohet  jashtë  vendit nuk  ka shpre........

-Doktor  sa  mund  të  kushtoj  ky kurim  jashtë  shtetit?

-Shumë Emi  me  miliona  euro.

-Në  ato  momente  më  ra  filxhani  i kafes  nga  dora  u ngrita  në  këmbë  fillova  të  bërtisja  dhe  shkatroja  gjithçka  kisha  para.
Shumë infermierë kishin  dëgjuar  të  bërtiturën  time  dhe  erdhën  menjëherë  duke  pyetur, -Doktor  çfarë  po  ndodh?

Doktori  i urdhëroi  të  dilnin  jashtë,-Dilni  jashtë  ju  lutem!

Stafi  i infermjerëve doli  jashtë, ndërsa  unë  ndalova  së  shkatëruari  gjëra.
U ula  në  karrige  dhe  thashë  pse  na  ndodhi neve? Pse? Pse?
-Pse  o zot ?-se vallë  pse ?

-Emi këto  janë  sfidat e jetës dhe  ne  duhet  t'i  kalojmë.

-Unë  po  iki  doktor dhe  më  fal  për  këtë  rrëmujë  që  shkaktova.

-Mos u mërzit  të  kuptoj  shumë  mirë.

-Mirupafshim!

-Mirupafshim!

Dola  nga  zyra e mjekut dhe zbrita poshtë  ke kafeneja për  të  pirë  një  kafe  sepse  të  para  përfundoj  në  dysheme.

Në  kafene  u ndesha  me  babin.

-Babi si  është  Deni?

-Mirë është po  fle.

-Po  ti  ku  ishte na  the  që  do  zbrisje  poshtë  për  kafe por këtu  kamë  unë 5 minuta dhe...
I ndërpreva  fjalën  babit duke  i thënë, -Isha tek  mjeku  u Detit dhe më  tregoi  gjëndjen  ë tij  shëndetsore.

-Ashtu  çfarë  tha?
Unë  mora  frymë  thellë dhe  nuk  po  përgjigjesha.

-Emi,Emi më  trego çfarë tha  doktori?

-Ai tha  o ba  se  Deni  duhet  çuar  jashtë  shtetit sepse  gjëndja  e tij  nuk  është  e mirë ,dhe  kjo  gjë  duhet  bërë  brenda 4-5 ditëve se  më  pas...... Uffff o ba nuk  e them  dot. Dhe  kjo  gjë  mund  të  kushtoj me  miliona  euro.

-Babi  çfarë  duhet  të  bëjmë  si  do  ti  sigurojmë gjithë  këto  euro brenda  kaq  pak  ditësh.

-Si vallë?

-Si o ba si?

Hejjj!
U ktheva  përsëri,ky është  kapitulli  imë  i parë. Shpresoj  që  ajo  hyrja  mos  t'ju  ketë  zhgënjyer???

Këtë  kapitull  ja  kushtoj motrës,  dhe  nipit time  që  sapo  ka  ardhur  në  jetë  Hergi imë  i vogël.
Do  të  kthehem  përsëri.
Pacim dhe  ju lutem  komentoni  dhe  votoni.