Në duart e atij

Kapitulli i dhjetë

Më në fundë ne ishim të katërt së bashku në shtëpinë tonë të ngrohtë. Në qëndër të vemendjes ishte Deni dhe vetëm Deni.

Deni kishte dëshirë të lëvizte të hante ushqimet e tij u të preferuara por mami nuk e lejonte.

-Deni mos ha patate të skuqura sepse kanë yndyrë, deni mos kosumo ëmbëlsira sepse kështu tha mjeku duhet të konsumosh vetëm ushqimet e shtëpis dhe mbi të gjitha suprat.

-O maaa unë jamë aq i rritur sa të kujdesem për veten por të premtoj që pak fare patate do ha.

Mami filloi të konte Denin sikur ai të ishte ndonjë bebe.

-Deni hape gojën!

-Mami të ushqehem vetë të lutem.

-Jo ti nuk duhet ta sforcosh veten prandaj do të ushqejë unë.

Unë dhe babi qeshmim kur shikonim këtë skenë.

Mbasi mbaruam drekën unë i propozova familjes që të dilmim për një shëtitje të gjithë bashë dhe të shkonim edhe në ndonjë qëndër tregëtare.

Por mami tha, -moj je mirë ti vëllai yt vetëm 6 muaj ka që ka dal nga spitali.

-Mami i thonë 6 muaj ok plusë që ai ka filluar të ngasë edhe makinën.

-Çfarë ka bërë Deni?,thotë mami trësisht e nxehur.

Unë që për një moment e zgjata pak gjuhën  dhe nxora një detaj që mami nuk e dinte qesha dhe dhashë,- bëj shaka!

Mbas gjysmë ore luftë më në fundë arritëm që të dilmim shëtitje.

Makinën e mora u unë dhe fillova të ecja për nga qëndra e qytetit po ecja ngadalë me qetësi.

-Emi ,Emi ?

-Po Deni.

-Do shkojmë tek qëndra tregëtare e cila ndoshet pëballë me statjumin apo jo?

-Ku të duash ti o vemi.

Arrimë tek qëndra tregëtare dhe Deni filloj të shikonte modele të reja të veshjeve filloj ti provonte  dhe ti blinte. Kemi ndenjur 2 orë tek kjo qëndër tregëtare dhe më në fundë Deni u lodhë së provuari rroba dhe tha, -babi sa unë dhe Emi të paguajmë pagesën do shkoni në katin e dytë ti dhe mami që të porosisni akullore se do vijmë edhe ne ok.

-Në rregullë po mos u vononi!

Bëmë pagesën dhe shkuamë në katin e dytë prindrit na i kishin porositur akulloret Emit vetëm me vanilje ndërsa unë mua me bajame dhe me kos.

Gjithçka po shkonte mirë deri në momentin që zoti Andrea gjendet përballë  neshë mua dhe babit na iku buzëqeshja nga fytyra neërsa mami dhe Deni vazhdonin të ishin me buzën në gazë.

-Përshëndetje si jeni,-përshëndeti ai me një zë  të shtirur.

-Mirë zoti Andrea, -fola unë sepse babi nuk kishte ndërmend të fliste.

U ngritëm të katërt nga tavolina the e takuamë bashë me të ishte edhe një zonjë shumë e bukur e cila u prezantua si gruaja e z. Andrea.
Babi pëshpëriti nëpër dhëmë Hilari......

-Kjo është bashkëshortja ime Viki.

Babi mori një pamje.... nuk di si ta shpjegoj mërzitsie ,habie, zhgënjimi në faktë ishte një përzjerje pamjesh të ciln nuk di se çfarë emi ti vë.

Babi ndenji pak dhe pasaj vendosi të fliste, -Si Viki?-nuk ëahtë Hilari? -Po në qoftë se keni grua Vikin atherë .....

Gruaja ime Hilari ndërroj jetë përpara 24 vjetësh nga një sëmundje e padurueshme fatkeqsisht...... Roani ishte me vetëm 5 vjeçë aso kohe ....

-Si ka mundësi po bën 24 vjetë që ka vdekur?!

-Nuk e paske marrë veshë Ton?

-Joo!

Atij i bie celulari dhe largohet dhe në tavolinë ngelemi  përsëri vetëm ne të katërt ku buzëqeshja kishte ikur.

Babi ngrihet nga tavolina me furi dhe delë jashtë merrë një taksi dhe largohet.

Mami nuk po e kuptonte se çfarë pati Deni as vete më pak ndërsa unë kisha një parandjenjë se babi imë me gruan e zotit Andrea  njiheshin.
Akulloret i lamë gjysëm u ngritëm dhe  ikm.

Babi atë natë erdhi vonë në darkë  unë isha e vetmja që po e prisja kishte pirë shumë dhe këmbët po i merreshin.

E pyeta se pse ndodhej në këtë gjendje por më tha vetëm Emi vetëm sot mos pyetë mos folë sot vetëm heshtë.

Hejjjjjj!
Si jeni si sjeni?
Ça kemi bërë ça skemi bërë.
Ja e botova edhe një tjetër hë si ju dukë ju lutemë më thoni mendimin tuaj.

Pacim