Në duart e atij

Kapitulli i Tetë.

Alarmi po binte por unë ndonëse e dëgjoja nuk po reagoja ,-dua edhe pak gjumë edhe pak,-por alarmi nuk po ndalonte u ngrita ashtu e përgjumur për ta ndaluar por shoh që ora po shhkonte 08:00.
-Ngrihu Emi ngrihu ,-thashë me vete ,- bëhu e fort jepi zemër edhe Denit forca ngrihu!
Fillimisht bëj një dushë të shpejt hapë dollapin dhe po shikoja se çfatë mund të vishja edhe pse nuk kisha fare nerva për këtë gjë
marrë një fund të zi ku prapa ishte më i gjatë se para ,një këmishë të bardhë një xhoke të zezë një palë këpucë të zeza me takë të hollë dhe gjatë dhe një çandë të vogël të zezë flokët i lë çuar dhe zbres poshtë aty gjej të përgatitur mëngjesin .

-Mirëmëngjesi zonjusha Emi.

-Mirëmëngjesi Beti!

-Eja uluni të jani mëngjesin.

-Faleminderit por nuk kamë uri,por dua një filxhan kafe .

-Patjetër tani zonjushë!

E marrë kafenë dhe e pijë shpejt,-faleminderit Beti,ka makinë tjetër në garazh?

-Po zonjushë përveç asaj që mori z. Ton ka edhe 2 të tjera.

-Wowww paska blerë ato një për secilin,-thëmë duke qeshur.

-Çfarë zonjushë?

-Mundë të më japësh çelsat e njërës prej makinave?

-Dalim jashtë që të shikoni se kush ju pëlqen.

-Ok!-Sa cinik je z. Andrea po thosha me vete sepse sa cinik je.

Ishin dy makina një audi i bardhë dhe një benc modeli i fundi ngjyrë i zi.

-Dua çelsat e bencit.

-Urdhëroni!

-Faleminderit, mirupafshim!

-Mirupafshim zonjushë!

-U gjendja përballë një makine bënc por një bënc i vërtet aman ,hapa derën dhe u futa brenda ndeza makinën dhe u nisa për tek Deni.

Mbërrij shpejt sepse nuk kishte shumë trafik.

Shkoj tek dhoma e Denit, -mirëmëngjesi!-themë duke qeshur edhe pse kur pashë Denin sesei më erdhi mu mbushën sytë me lot dhe nuk po mundja të flisja,por mbylla sytë dhe mendov gjendja e Denit nuk duhet rënduar prandaj qetësohu dhe buzëqesh mora frymë thellë dhe hapa sytë dhe vazhdova të qeshja edhe pse qaja përbrenda.

-Mirëmëngjesi,thanë të tri njëherazi eshe pse Deni si me gjysmë zëri.

-Deni si je sot vëlla?

-Çka jo mirë shumë bukuroshe.

Unë vetëm i buzëqeshë sepse nuk kisha çfarë të bëja tjetër.

Dera hapet, -mirëmëngjesi!

-Mirëmëngjesi ,tha babi.

-Mirëmëngjesi ,-tha mami.

-Mirëmëngjesi,thashë unë.

Po ku kush është?-pyetë Deni.

-Përshëndetje z. Deni unë jamë doktori që do të kryej operacionin tuaj.

-Përshëndetje,-thotë ai sikur kishte frikë prej tij. -Kur do filloj operacioni im?

-Tani do të fillojm me operacionin sepse salla është gati.

Deni po transportohej nga dhoma për tek salla më kishte kapur dorën dhe po ma shtrëngonte fort shumë fort më dukej sikur kishte frikë më dukej sikur nuk donte të hynte në atë sallë më duket sikur po më thoshte Emi mos lejo të futem brenda sallës kthej kokën nga Deni i cili më buzëqesh edhe unë ja kthej me të njëjtën mënyrë,mnërritëm tek salla dhe Deni na buzëqeshë të gjithëve dhe na e bënë me dorë.
Dera e sallës qëndron hapur sepse mbas 30 sekondave vjen edhe mjeku.

Ai na thotë,-Operacioni është i vështir dhe mundë të zgjasi rrethë 5 orë.

Tani më duhet të shkoj salla u mbyllë dhe tani më ishim një familje e ndarë sepse Deni ndodhej nga njëra anë dhe ne nga ana tjetër.

Ora nuk kalonte fare e shikoja shpeshë herë por ajo lëvizte vetëm me 2 ose 3 minuat.
Qëndroja pak përballë sallës dhe më pas fillova të lëvizja nga të ecja nga dera e sallës deri në fund të koridorit,ndërsa mami dhe babi ishin ulur në karrige të cillat ndodheshin ngjitur me sallën.

-Po më kujtoheshin momentet që kishim kaluar me Denin kur kishim qeshur dhe fillova të qaja në heshtje duke mundur që ta fshija nga prindrit por babi e shikon dhe vjenë me përqafon.

-Emi bukuroshja ime, sy bukura ime duhet të bëhesh e fort shumë e fortë fillimisht për Denin mua mamin dhe mbi të gjitha për veten tënde mos harro se ti ja shpëtove jetën Denit po mos të ishte për ty ndoshta Deni....... prandaj fshi lotët dhe qetësohu sepse unë nuk dua që ti të vuashë më premton?, thotë me zë të ulët sepse nuk donte që ta dëgjonte mami.

-Po të premtoj.

-Buzëqesh tani.

Orët po kalonin dhe pritja po bëhej edhe më e padurueshme, nuk po duroja dot, nuk po merrja dot frymë.
Papritur hapet dera e sallës pamë që prej andej po dilte dilnin disa infermjere disa të tjera po hynin.

-Çfarë po ndodhë?-pyetë mami infermjeret por ato nuk kthenin përgjigjigje.

-Çfarë po ndodhë aty brenda Emi?-çfarë janë gjithë këto lëvizje ?-çfarë janë?

-Mami qetësohu!

Dera e sallës hapet përsëri dhe prej andej del doktori.

-Çfarë i ndodhi djalit timë?-të lutemë më thuaj që Deni imë është mirë!

-Operacioni po shkonte mirë.......
deri në momentin kur.........zemra e tij filloi të rrahë shumë shpejt për gati 10 sekonda.......ndërsa më pas.......nga ato rrahje të shpejta zemre kalon...... Kalon në gjendje kome.

Mami u trondit shumë filloj të bërtiste më të madhe,ndërsa unë dhe babi po mundoheshin ta mbanim përbrenda por ishte e pamundur.

-Mami të lutemë mos bëj kështu të lutemë qetësohu.

-Po keta e dashur mir e ka Emi mundohu të qetësohesh.

-Deni im djali im vogëlushi im bota ime lumturia ime të lutemë rezisto të lutemë rezisto......

-Doktor po sa është mundësia që Deni të rikthehet në gjendjen e mëparshme.

-Nuk mund të themë asgjë Emi koha do ta tregoj.

-Çfarë nuk di të thuash ti more?
- çfarë do të të tregoj koha?- djali imë po lufton me jetë atje brenda dhe dhe ti më thua ,-"që nuk di çfarë të themë."-E kupton çfarë po thuaj.

-Më kuptoni edhe.......

-Çfarë të kuptojmë hë çfarë të kuptojmë unë të besova djalin ty të besova...... ndërsa ti del tani dhe më thuaj që djali im është në gjendje kome.

-Ju lutemë më kuptoni edhe mua jamë në pozitë shumë të vështirë sepse nuk më ka ndodhur asnjëjerë më parë.

-Kuj po i intereson pozita jote e vështir por a ma kthen dot djalin?

Denin e vendosim në reomacion e vendosin midis gjithë atyre aparaturave të cilat ishin të vetmet që e mbanin në jetë.

Sa të vështir e kisha ta shikoja........atë......në atë.. mënyrë ta shikoja sesi po luftonte me jetën sesi po përballonte vuajtjet sesi.........
Por jeta qënka kaq naive...... kaq naive saqë.......ta përmbyste gjithçka të vë në provë......luan me ty sikur të jesh gur kumari.... sikur të jesh......
Ta merr atë që do më shumë në çdo moment.........të lë të vuash për të...... dhe..... nuk dihet se si do të jetë fundi i gjithë kësaj vuajtje.............

Hej ku jeni njërëz?
Ja u bëra mbar të publikoj edhe një tjetër kapitull.
Shpresoj që libri t'ju duket interesant....... T'ju pëlqej..... ose nk e di.... E
Po hë si ju duk ky kapitull? Më thoni mendimin tuaj ju lutem.

Parim! 😘😘😘😘😘😘