Në duart e atij

Kapitulli i tretë

Dola nga shtëpia dhe po ecja e menduar nëqoftëse duhet ta pranoja ofertën e zotit Andrea apo jo.
Pyesja veten por përgjigje nuk merrja.

Ashtu e pavetëdishme po kaloja rrugën kur dëgjoj një piiiiiiiiiiiiiip të madhe kur sa kthej kokën nga ajo borie makine dikush më tërheq dhe më shpëton jetën.
Rashë në tokë u gërvishta tek krahu edhe pse po shikoja që nga krahu po delte gjakë përsëri nuk po reagoja dhe nuk po ndjeja asnjë dhimbje.

Ngrihem në këmbë dhe eci për askund.
Gjatë momentit që unë po ngrihesha po dëgjoja ,-A jeni mirë?

-Po ju del gjakë nga krahu!

-Shkoni mjekouni në spital.
Ndonëse i dëgjoja nuk flisja dot dhe nuk u ktheja dot përgjigje.

Eca edhe për shumë kohë në atë mënyrën e vetëdishme derisa fillova të ndieja dhimbjet në krahë dhe në pjesë të ndryshme të trupit.

Nuk po qëndroja dot më në këmbë prandaj u ula në një stol aty afër.

U ula mbylla sytë për një moment dhe më në fundë gjeta 1minutë qetësi.

Hapa sytë dhe mora frymë thellë.
Pashë krahun që po më përcëllonte tmerrësisht shumë edhe pse po i fryja për ta qetësuar sadopak dhimbjen ishte e pamundur.

Nisem për në spitalë edhe për të marrë një mjekim të lehtë në krahun e gërvizhdur por edhe për të shkuar te Deni.

Marrë një taksi dhe drejtohem për nga spitali shkoj fillimisht tek urgjenca për të marrë një mjekim të lehtë dhe pasi mjekoj krahun nisem për tek pavjoni i Denit.
Hapa derën dhe shohë që brenda në dhomë ishtin mami, babi, doktori dhe dy infermier.

Sa hapa derën dhe shikoj që rreth Denit ishin mbledhur aq shumë persona u tremba shumë dhe thashë, -Çfarë ka Deni?-dhe i shtyjë të gjithë për të parë Denin.

Por shikoj që Deni ishte zgjuar dhe shumë mirë me shëndet u gëzova dhe thashë, -Ahh more Deni e sa më trembe?
Por si përgjigje mora një te qeshur të të pestëve.

-Çfarë keni që qeshni? -u thashë.

-Moj budallaqe  hahhahaha......, -tha Deni.

Kur shikoj të tjerët që qeshin filloj edhe unë.

Dita kaloi shpejt dhe po më atë shpejtësi erdhi edhe nata.

Mami dhe babi  ikën në shtëpi ndërsa në spital ndenja unë me Denin.

Mbasi ikën prindrit po shkonte ora rreth 22:45 unë dhe Deni po flismim po qeshmim.

Deni paprutur tha, -Emi do luajmë lojën tonë të fëmijërisë?-Atë lojën.....me të bërë pyetje dhe nuk duhet të përgjigjesh "po" "jo"  ose të mendohesh për një kohë të gjatë.

-Patjetër sa mirë që të vajti në mendje.

-Fillojmë?-Je gati për tu mundur?-tha Deni.

-Fillojmë i dashur sepse jamë gati për të fituar.

-Kush do të filloj i pari Deni?

-Unë sigurisht!

-Vazhdo!

-A jamë unë njeriu më i rëndësishëm në botë?

-Je  padyshim.

-A do shërohem më unë o Emi?

-Çfarë pyetje është kjo?-Sigurisht që do bëhesh mirë.

-Po kur do dalë nga spitali?

-Shumë shpejtë?