Little Rose [ႏွင္​းဆီနီ]

၁၁

"ခ်စ္​လို႔ နမ္​းတာကို ထြက္​မ​ေျပးရဘူး​ေလ။"

သူ႔ပါးျပင္​သည္​ ပူထူလာကာ
တစ္​ကိုယ္​လံုးနီးပါး ​ေခြၽးစို႔လုနီးနီး။

"ခဏ၊ ​ေနဦး၊ ဒီမွာ လူ​ေတ​ြနဲ႔။"

ဘာမွမဆိုႏိုင္​ဘဲ ၿငိမ္​သက္​​ေန​ေသာ သူ႔အား
ကိုကိုက ပခုံးမွ ထိန္​း​ေပြ႔ယူသည္​။

ယိုင္​ခ်င္​တင္​တင္​ ​ေျခလွမ္​းကို ထိန္​းျပဳလွမ္​းကာ
လိုက္​ပါရာမွ

/ ခ်စ္​လို႔တ​ဲ့လား။ /

သူ႔အ​ေတ​ြးတို႔အား ႀကီးစိုး​ေနဆဲ စကားသံ။

"​ေရာ့၊​ေသာက္​လိုက္​။"

လူ႐ွင္​းသည္​့ တစ္​​ေနရာ၊
သစ္​ပင္​​ေတြအုပ္​ဆိုင္​း​ေန​ေသာ အရ္​ိပ္​​ေအာက္​
ခံု႐ွည္​တန္​းမွာ ခပ္​ကုတ္​ကုတ္​ထိုင္​​ေန​သည့္ ​သူ႔ထံ
အ​ေအးတစ္​ဗူး လွမ္​းလာပါ၏။

​ေခါင္​းငံု႔လ်က္​ အ​ေနအထားမွ အသာယူကာ
တစ္​ကိ်ဳက္​​ေမာ့​ေသာက္​မိသည္​။

"လန္​႔သြားလား။ "

နံ​ေဘးမွာ ထိုင္​ကာ သူ႔မ်က္​ႏွာကို ​ေစ့စူး​ေနမွန္​း
သူအလိုလိုသိ​ေနသည္​၊

လန္​႔သြားတယ္​မဟုတ္​​ေပမယ္​့။
တိတ္​တဆိတ္​​ေမွ်ာ္​လင္​့​ေနခဲ့မိ​ျခင္​းက
ဒီ​ေလာက္​ထိ အျမင္​့ႀကီးမဟုတ္​ခဲ့ပါ။

"​ေတာ္​ပါ​ေသးရဲ႕ကြာ။
အနမ္​းခံရၿပီး သတိမလစ္​သြားလို႔။"

ခပ္​​ေပါ့​ေပါ့ဆိုလာ​ေသာ စကား​ေၾကာင္​့
သူႏႈတ္​ခမ္​းလႊာကို ဖိကိုက္​လိုက္​မိသည္​။

ရင္​​ေတြတုန္​လာကာ ​ေခြၽး​ေစး​ေတြျပန္​​ေနခဲ့သည္​့
ကိုယ္​့အျဖစ္​။

"ကိုယ္​့ဆီက အနမ္း​ခံရလို႔
ထြက္​​ေျပးတာ မင္​း​ေလးပဲ႐ွိတယ္​၊
အဟက္​ဟက္​။"

ဒီတစ္​ႀကိမ္​မွာ​ေတာ့
သူ​ေက်ာ​ပါ ေတာင္​့လိုက္​မိသည္​။

သူပဲ႐ွိ​တယ္​ဆို​ေတာ့???
အျခားသူ​ေတြက
ထြက္​မ​ေျပးဘူးဆိုတဲ့သ​ေဘာ​ေပါ့။

​ေနပါဦး၊
ကိုကိုက ဘယ္​ႏွ​ေယာက္​ကို နမ္​းခဲ့ဖူးလို႔လဲ။