Little Rose [ႏွင္​းဆီနီ]

၃၂

"လာေလ ကေလး။"

အခန္​းဝ၌ ရပ္​က်န္​ေနေသာ သူ႔ကို ကိုကိုလွည္​့ေခၚပါ၏

အခန္​းတြင္​းသို႔ အေျခခ်လိုက္​သည္​နွင္​့
ေဆးနံ႔ေတြက နွာေခါင္​းထဲ တိုးဝင္​လာ၏။

ကုတင္​ေဘး ခံုပုတြင္​ ကိုကိုက ဝင္​ထိုင္​လိုက္​သည္​မို႔
ကိုကို႔ေဘးေနရာမွာ သူရပ္​မိသည္​့အခါ
ကုတင္​ေပၚ၌လွဲေလ်ာင္​းေနေသာ
ျဖဴ ႏု ပိန္​လွီေသာ ခႏၶာကိုယ္​ကို ျမင္​ရေတာ့သည္​။

ဒါ ကိုကို႔ အားနည္​းခ်က္​တဲ့ေလ။

"ေမေမ ။"

ကိုကို႔ေခၚသံၾကားသည္​့အခါ ထိုအမ်ိဳးသမီးက
မ်က္​လႊာနွစ္​ခုကို ျဖည္​းျဖည္​းသက္​သာ ဖြင္​့လာခဲ့ၿပီး

"သား "

ကိုကိုက သူမ လက္​ကို ကိုင္​ကာ နႈတ္​ခမ္​းဖ်ားျဖင္​့
ထပ္​ကာ တလဲလဲ နမ္​းရွိုက္​ပါသည္​။

"ေမေမ ေနသာရဲ႕လား။"

သူမက ေခါင္​းအသာညိမ္​့သည္​။
ထို႔ေနာက္​ မ်က္​ရည္​ၾကည္​မ်ားရစ္​ဝိုင္​းလာခဲ့ၿပီး

"သားႀကီးက ေမေမ့ကို လာလာေခၚေနတယ္​။"

သူေၾကာင္​အ သြားရသလို ကိုကို႔ ခႏၶာကိုယ္​ပါ
ဆတ္​ကနဲ တုန္​သြားၿပီး

"အဲ့လိုေတြ မေျပာပါနဲ႔ ေမေမရယ္​။
ေမေမက ကြၽန္​ေတာ္​နဲ႔ပဲ ေနရမွာေလ။"

သူမ နဲ႔ ကိုကိုကေတာ့ နွစ္​ဦးလံုးသိၿပီးသား
အမွန္​တရားတစ္​ခုအတြက္​ ထုတ္​မေျပာၾကဘဲ
ငိုေႂကြးေနၿမဲပင္​။
ထို႔ေနာက္​ သူမက တစ္​စံုတစ္​ရာကို သတိရသြားဟန္​ျဖင္​့

"သား
ေခြၽးမေလးေရာ မပါဘူးလာဘူးလား။"

ဒီတစ္​ခါ တုန္​လႈပ္​ရသူက ကြၽန္​ေတာ္​ျဖစ္​သည္​။

ကိုကိုက သူ႔ဘက္​ကို အားတံု႔အားနာၾကည္​့လာသည္​့အခါ သူမ်က္​နွာ လႊဲလိုက္​မိသည္​။

"ဟုတ္​ မပါဘူးေမေမ။
သူ ေနသိပ္​မေကာင္​းဘူးေလ။"

သူ ေနာက္​ကိုအသာဆုတ္​လွမ္​းမိသည္​။

ဒီေနရာက သူနဲ႔ မသက္​ဆိုင္​ေသာ။
တစ္​စံုတစ္​ဦးအတြက္​သာ သင္​့ေလ်ာ္​ေသာ ေနရာ။