"ဟင့္အင္း။မဟုတ္...ဘူး...ကိုကို။"
ေခါင္းခါျငင္ဆန္မိတာ ဘယ္ႏွႀကိမ္မွန္းမသိ။
ကိုကို႔ရဲ႕ေဒါသမ်က္၀န္းေတြ
အေရာင္ေဖ်ာ႔လာမလား ေမွ်ာ္လင့္လ်က္
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္မိေနျခင္း။"သား။Cai"
ပခံုးတို့အား တို႔ထိ သတိေပးေလေသာ
အထိအေတြ႔တို႔ျဖင့္ သူမ်က္၀န္းေတြပြင့္လာသည္။"အိပ္မက္မက္ေနတာလား။"
ရင္တုန္စြာျဖင့္ ကတိုက္က႐ိုက္
ထကာထိုင္ရသည္။"ေဒၚေလး။ကိုကိုေရာ။"
တစ္ကိုယ္လံုးႏံုးခ်ိက်န္ေနခဲ့ၿပီး
အင္းအားေတြဆုတ္ယုတ္သြားသလိုခံစားရသည္။အိပ္မက္ျဖစ္ေန၍ ေတာ္ေသးသည့္ဟု
ထပ္တလဲလဲေက်းဇူးတင္ရင္း
ကိုကို႔အခန္းထဲ ထေျပးျဖစ္သည္။ေဒၚေလးေခၚသံေတြလည္း သူဂ႐ုမျပဳႏိုင္ေတာ့ပါ။
"ကိုကို။"
အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္သည့္အခါ
ကုတင္ေပၚ လဲလ်က္သား ဖုန္းေျပာေနသည့္ကိုကို။သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ဖုန္းကိုခ်လိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ကေလး။"
ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ
ကုတင္ေပၚမွေျခဆင္းထိုင္လိုက္သည္မို႔။"ကိုကို။"
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ကာ
မတ္တပ္ရပ္အေနအထားျဖင့္
လည္တိုင္ကို ဖက္သြယ္ပစ္လိုက္သည္။"ေဟာ။ဘာျဖစ္လာတာတုန္း ကေလးရဲ႕။"
အေမးစကားျဖင့္ အံ့ျသေပမယ့္
သူ႔ေက်ာျပင္သို႔ ေပြ႔ဖက္လိုက္ေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ား။"ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မက္ဆိုးမက္လို႔။"
အိပ္မက္ကိုစဥ္းစားလိုက္သည္ႏွင့္
နင့္ေနေအာင္၀မ္းနည္းရသည္။ဆုပ္ခါခံထားရေသာ ပခံုးမ်ားက
အျပင္လက္ေတြ႔မွာေတာင္ နာက်င္ေနသေယာင္။
YOU ARE READING
Little Rose [ႏွင္းဆီနီ]
Fanfictionႏွလံုးသားျဖင့္ရင္း၍ ႏွင္းဆီနီနီတစ္ပြင့္အား ပြင့္လန္းေမႊးပ်ံ့ေစခဲ့သည္။