Little Rose [ႏွင္​းဆီနီ]

၂၀

"ဟင္​့အင္​း။မဟုတ္​...ဘူး...ကိုကို။"

​ေခါင္​းခါျငင္ဆန္​မိတာ ဘယ္​ႏွႀကိမ္​မွန္​းမသိ။
ကိုကို႔ရဲ႕​ေဒါသမ်က္​၀န္​း​ေတ​ြ
အ​ေရာင္​​ေဖ်ာ႔လာမလား ​ေမွ်ာ္​လင္​့လ်က္​
ခပ္​တိုးတိုး​ေရရြတ္​မိ​ေနျခင္​း။

"သား။Cai"

ပခံုးတို့အား တို႔ထိ သတိ​ေပး​ေလ​ေသာ
အထိအ​ေတြ႔တို႔ျဖင္​့ သူမ်က္​၀န္​း​ေတြပြင္​့လာသည္​။

"အိပ္​မက္​မက္​​ေနတာလား။"

ရင္​တုန္​စြာျဖင္​့ ကတိုက္​က႐ိုက္​
ထကာထိုင္​ရသည္​။

"​ေဒၚ​ေလး။ကိုကို​ေရာ။"

တစ္​ကိုယ္​လံုးႏံုးခ်ိက်န္​​ေနခဲ့ၿပီး
အင္​းအား​ေတြဆုတ္​ယုတ္​သြားသလိုခံစားရသည္​။

အိပ္​မက္​ျဖစ္​​ေန၍ ​ေတာ္​​ေသးသည္​့ဟု
ထပ္​တလဲလဲ​ေက်းဇူးတင္​ရင္​း
ကိုကို႔အခန္​းထဲ ထ​ေျပးျဖစ္​သည္​။

​ေဒၚ​ေလး​ေခၚသံ​ေတြလည္​း သူဂ႐ုမျပဳႏိုင္​​ေတာ့ပါ။

"ကိုကို။"

အခန္းတံခါးကို တြန္​းဖြင္​့သည္​့အခါ
ကုတင္​​ေပၚ လဲလ်က္​သား ဖုန္​း​ေျပာ​ေနသည္​့ကိုကို။

သူ႔ကိုျမင္​​ေတာ့ ဖုန္​းကိုခ်လိုက္​ၿပီး

"ဘာျဖစ္​လို႔လဲ။က​ေလး။"

ငုတ္​တုတ္​ထိုင္​ကာ
ကုတင္​​ေပၚမွ​ေျခဆင္​းထိုင္​လိုက္​သည္​မို႔။

"ကိုကို။"

ခပ္​တိုးတိုး​ေရရြတ္​ကာ
မတ္​တပ္​ရပ္​​အ​ေနအထားျဖင္​့
လည္​တိုင္​ကို ဖက္​သြယ္​ပစ္​လိုက္​သည္​။

"​ေဟာ။ဘာျဖစ္​လာတာတုန္း က​ေလးရဲ႕။"

အ​ေမးစကားျဖင့္ အံ့ျသ​ေပမယ္​့
သူ႔​ေက်ာျပင္​သို႔ ​ေပြ႔ဖက္​လိုက္​​ေသာ လက္​ဖ၀ါးမ်ား။

"ကြၽန္​​ေတာ္​ အိပ္​မက္​ဆိုးမက္​လို႔။"

အိပ္​မက္​ကိုစဥ္​းစားလိုက္​သည္​ႏွင္​့
နင္​့​ေန​ေအာင္​၀မ္​းနည္​းရသည္​။

ဆုပ္​ခါခံထားရ​ေသာ ပခံုးမ်ားက
အျပင္​လက္​​ေတ​ြ႔မွာ​ေတာင္​ နာက်င္​​ေနသ​ေယာင္​။