"ဒီႏွင္းဆီပန္းထက္
ကြၽန္ေတာ္ကပိုလွတယ္လား။"သူ ျပံဳးမိကာ Wang ဆိုသူ ေပးခဲ့ေသာ
ပန္းေလးကို ကိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။အိမ္ေ႐ွ႕ေပါက္၀နားမွာ
သူစာက်က္ဖို႔ထိုင္ေနခဲ့တာၾကာၿပီျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ မက်က္ျဖစ္။
ၿမိဳ႕ထဲသြားတဲ့ ေမေမျပန္လာၿပီလားဟု
လမ္းမထက္ဆီ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ရံုကလြဲရင္
သူ႔အာရံုက ထိုနွင္းဆီပန္းတြင္သာ႐ွိသည္။စူး႐ွေတာက္ပသလိုျဖင့္ ေႏြးေထြးၾကင္နာေသာ
မ်က္၀န္းမ်ားက သူ႔အာရံုကိုဖမ္းစားေနသည္။ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တြန္႔ကာ ျပံဳးသြားေသာ
မ်က္ႏွာအား မ်က္လံုးမွိတ္၍
အာရံုထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိျခင္းမွာ
သူေပ်ာ္ေမြ႕၏။"အဟ္ိ။"
သူရယ္မိလိုက္ျပန္ေလသည္။
"ခင္ဗ်ား အရမ္းခ်စ္တဲ့ပန္းထက္ ကြၽန္ေတာ့္က ပိုလွတာေပါ့ေလ။"
သူ မွန္တစ္ခ်ပ္ကိုေျပးယူမိရသည္။
"ဘယ္ေနရာကို ၾကည့္ၿပီးေျပာသြားတာလဲ။"
မွန္ထဲမွာ ျပံဳးေယာင္သန္းေနေသာ
သူ႔မ်က္ႏွာ၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ပိုင္းစီကို
ကိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ဟာ....သိၿပီ....ႏႈတ္ခမ္း။
ႏႈတ္ခမ္းကို ၾကည့္ၿပီးေျပာသြားတာလား။ထိုစဥ္မွပင္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူျဖင့္
ေစ့တင္းေပမယ့္ ျပံဳးေယာင္သန္းသြားတတ္ေသာ
ထိုလူ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။"အား!!!!!!!!"
သူ႔အေတြးျဖင့္သူ႐ွက္ကာ
မွန္ကိုပစ္ခ်၍ ပက္လက္လွန္အိပ္ခ်ၿပီး
ရယ္ေနမိျပန္သည္။သူဘယ္ေတာ့မွ မထင္ခဲ့ပါ။
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္
သူဒီလို အ႐ူးထမိလိမ့္မည္ေပါ့။"သားေလး အေမ အိမ္႐ွာတာအဆင္မေျပခဲ့ဘူး"
အိမ္သို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၿငီးတြားကာ
အိမ္ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ေသာ
ေမေမ့ေၾကာင့္။
YOU ARE READING
Little Rose [ႏွင္းဆီနီ]
Fanficႏွလံုးသားျဖင့္ရင္း၍ ႏွင္းဆီနီနီတစ္ပြင့္အား ပြင့္လန္းေမႊးပ်ံ့ေစခဲ့သည္။