"ကြၽတ္....ကြၽတ္.. ကြၽတ္.. "
ႏိုးသြားမည္စိုးရိမ္၍
ကုတင္ေပၚသို႔အသာျဖည္းညႇင္းစြာ
ခ်လိုက္ရသည္။အနည္းငယ္ လူးလွိမ့္၍ တစ္ဖက္ေစာင္းကာ
အိပ္ေမာက်သြားျပန္ေသာ ကေလးအား
ဆံစတို႔အားသပ္တင္ေပးလိုက္မိသည္။///
ေျခသံတိုးတိုးနဲ႔အတူ
ပိတ္သြားသည့္တံခါးသံၾကားမွ
သူမ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္မိသည္။ဘာတစ္ခြန္းတစ္၀ါဒမွ မဆိုခ်င္တာမို႔
ကားေပၚမွာမ်က္လံုးေတြမွိတ္ၿငိမ္သက္ခဲ့ရာမွ
အိပ္ေပ်ာ္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့မိသည္။အိပ္ခန္းထဲအထိ ေပြ႔ေခၚလာေပးတဲ့ ကို႔ကိုကို
အားနာေပမယ့္လို႔ေပါ့။/// ေက်ာင္းမတက္နဲ႔ေတာ့ ///
သူ႔မ်က္ရည္ေတြ အလံုးအရင္းလိုက္ဆင္းသက္လာျပန္သည္။
ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့
ေမေမ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
ကိုကို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔
႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ရမွာတဲ့လား။ဒါဆို သူက
ဘာအတြက္အသက္ဆက္႐ွင္သန္ရမွာလဲ။အိပ္ခန္းပတ္လည္ကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဒီအနီေရာင္ျခယ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ
ကိုကို႔ကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ႐ွင္သန္ရမွာလား။သူေနႏိုင္မည္လား။
မဟုတ္ေသးဘူး။ရေအာင္ေနပစ္ရမည္။Cheng က တစ္ခါခါ စတတ္သည္။
မင္းဘ၀က အက်ယ္ခ်ဳပ္တဲ့။
သူေတာ့အဲ့လို မထင္ပါဘူး။သူဘ၀က အက်ယ္ခ်ဳပ္မဟုတ္ဘူး။
သူ႔မွာ မဆံုးအစမ႐ွိက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ကိုကို႔ရင္ခြင္႐ွိတယ္။ဒီရင္ခြင္နဲ႔ေ၀းမွသာ
သူ႔ဘ၀က အက်ဥ္းသားလံုးလံုး ျဖစ္သြားမွာ။သိပ္ခ်စ္မိသြားပါတယ္ကိုကို။
ကိုကိုမွ ကိုကိုဆိုၿပီး မ်က္ကန္းလိုမ်ိဳးေပါ့။
YOU ARE READING
Little Rose [ႏွင္းဆီနီ]
Fiksi Penggemarႏွလံုးသားျဖင့္ရင္း၍ ႏွင္းဆီနီနီတစ္ပြင့္အား ပြင့္လန္းေမႊးပ်ံ့ေစခဲ့သည္။