"ကေလး
ေက်ာင္းမွာ မတည့္တာေတြမစားရဘူးေနာ္။
ေဒၚေလးထည့္ေပးလိုက္တာပဲစား။
ၿပီးေတာ့။""ေတာ္ပါေတာ့။ကိုကိုရာ။
ကြၽန္ေတာ္က မူႀကိဳကေလးလည္းမဟုတ္ပါဘူး။"ထပ္မွာခ်င္ဟန္႐ွိသည့္ ကိုကိုတိတ္သြားရသည္။
သို့ေပမယ့္ အလိုမက်ဟန္ ျဖင့္
မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကို စုကုပ္ထားျမဲ။"ကိုကိုက အရမ္းမေမာ့ထားနဲ႔ေလ။
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္မွီမလဲ။"ဘီးေလးကိုင္၍ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းသပ္ေပးဖို႔
လွမ္းေပမယ့္ ပိုေက်ာမတ္လိုက္တဲ့ ကိုကို႔ေၾကာင့္
သူေျခဖ်ားေထာက္ရေလသည္။"ကိုကိုက ညစ္တယ္ဗ်ာ။"
မနက္တိုင္း ဆံပင္ၿဖီးေပးဖို႔ မွာထားတာမို႔
သူေက်ာင္းမသြားခင္ ကိုကို႔အခန္းထဲ၀င္ရသည္။သူဆံပင္ၿဖီးေပးတာကို
ကိုကိုကႏွစ္သက္ေပမယ့္
ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္ေျပေျပမၿပီးပါ။သူမမွီေအာင္ တမင္ လုပ္ေသးတာ။
"ကိုကိုရာ...ကိုကိုကပါ
ေျခဖ်ားမေထာက္နဲ႔ေလ။"ေျပာေပမယ့္လည္းနားမေထာင္ ။
"မွီေအာင္ လုပ္ေပါ့။"
ကိုကိုက တမင္ညစ္ျပန္သည္။
ကိုကို႔ဆံပင္ေတြကို မွီသြားဖို႔
ေျခဖ်ားေထာက္ရက္ကပင္ ကိုကို႔ပခံုးတစ္ဖက္ကို
လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ရေလသည္။ဟြန္း။ဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္ေနတာ ကိုကိုက။
ျပံဳးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို
သတိမထားမိေယာင္ေဆာင္ကာ
ဆံပင္မ်ားကို သပ္ရပ္ေအာင္ ၿဖီးသင္ေပးလိုက္၍"ၿပီးၿပီ။ကိုကို။"
ေျခေထာက္ကို ျပန္ေထာက္ခ်၍
ပခံုးကိုကိုင္ထားသည့္ လက္တစ္ဖက္ကိုျပန္႐ုတ္ကာ ေနာက္ဆုတ္မိျပဳေသာ္လည္း
YOU ARE READING
Little Rose [ႏွင္းဆီနီ]
أدب الهواةႏွလံုးသားျဖင့္ရင္း၍ ႏွင္းဆီနီနီတစ္ပြင့္အား ပြင့္လန္းေမႊးပ်ံ့ေစခဲ့သည္။