"ကိုကို။"
သူႏႈတ္ဖ်ားက ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္မိသည့္အခါ
အလိုလိုျပံဳးမိေစသည့္ နာမ္စားတစ္ခု။"အနမ္း"
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ကပိုက္ထားသည့္ ေခါင္းအံုးထံ
မ်က္ႏွာထိုး၀ွက္မိေတာ့သည္။ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္ေျပာၿပီး
ရက္အေတာ္အတန္ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္မွာ
ကိုကို႔အနမ္းမ်ားနဲ႔ အနည္းငယ္အသားက်ေနၿပီျဖစ္သည္။ဤတြင္ အနည္းငယ္ဟုသံုးရသည္မွာ
သူလံုး၀ မ႐ွက္ေတာ့ျခင္းမဟုတ္၍ျဖစ္သည္။ကိုကိုသူ႔ကိုအနမ္းေႁခြတိုင္း
သူလက္ေတြေျခေတြေအးစက္ျမဲ
မ်က္ႏွာပူထူလာကာ ႐ွက္ျမဲျဖစ္သည္။သို႔ေပမယ့္ ေ႐ွာင္ထြက္ေျပးမိသည့္အထိ
ငိုမိသည့္အထိမဟုတ္ေတာ့ေပ။ကိုကို႔ရဲ႕ ေခ်ာ့ျမဴေထြးေပြ႔စကားေတြေၾကာင့္ပင္
သူရင္ခုန္လိႈက္ေမာသည့္ၾကားမွ ထိုအနမ္းမ်ားကို
ေတာင့္တတတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။အိပ္ရာထဲလံုးေထြး ပတ္လည္႐ိုက္ေနသည့္ၾကားမွ
အိမ္ေအာက္က ကားသံၾကားရသည့္အခါ
သူအလူးအလဲထလိုက္မိေတာ့သည္။"ကိုကို ျပန္ေရာက္ၿပီပဲ။"
အခန္းထဲမွေန အိမ္ေအာက္သို႔ ေျပးဆင္းရန္ျပင္သည္။
ဒါေပမယ့္ အိပ္ရာထဲလံုးေထြးထားသည္မို႔
႐ႈပ္ပြေနမည့္ ဆံႏြယ္နီနီမ်ားကို မွန္ေ႐ွ႕မွာ
တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ဖိသပ္ရေသးသည္။ကိုကိုက သပ္ရပ္ေနမွႀကိဳက္သည္တဲ့ေလ။
"ကိုကို။"
အျပံဳးႏွင့္ကမ္းလင့္၍ လက္ထဲမွ လက္ဆြဲအိတ္ကို
ေျပးယူမိသည့္အခါ
ျပန္လည္တံု႔ျပန္လာသည္က
ပခံုးတစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ နဖူးထက္သို႔
အနမ္းခ်ိဳခ်ိဳတစ္ပြင့္ ၀ပ္ဆင္းလာျခင္း။သူမ်က္ေစာင္းကိ်တ္က်ိတ္ထိုးလိုက္မိသည္။
အထဲေရာက္မွနမ္းလည္းရတာကို။ကိုကိုကသိပ္ပိုတယ္။
အိမ္ထဲက ၀န္ထမ္းေတြၾကည့္ကုန္ၿပီ။ဟြန္႔။
YOU ARE READING
Little Rose [ႏွင္းဆီနီ]
Fanficႏွလံုးသားျဖင့္ရင္း၍ ႏွင္းဆီနီနီတစ္ပြင့္အား ပြင့္လန္းေမႊးပ်ံ့ေစခဲ့သည္။