Above all - Legolas i Tauriel

Rozdział 53

Elf leżał nieprzytomny przez długi czas ale nie wystarczająco długi aby mógł wypocząć powieki zamykały mu się same, zasnął. Po paru minutach znowu się wybudził, czuł ból jednej z jego ran spojrzał na postać stojącą przed nim był to uzdrowiciel przecierał czymś ranę. Legolas poderwał się z łóżka, uzdrowiciel spojrzał na niego ze zdziwieniem

- Panie, musisz leżeć, odpoczywaj - powiedział

- Wystarczająco odpocząłem - Legolas odnalazł swój płaszcz i zakrył nim swój nagi tors, gdy miał już wychodzić, zatrzymał się pochylił się lekko podpierając się jedną ręką o swoją nogę 

- Usiądź, dokończę zajmować się twoimi ranami - uzdrowiciel pomógł blondwłosemu elfowi usiąść. Po paru minutach skończył pozostawiając Legolasa samego, książę czuł poprawę. Wstał, wyszedł z namiotu jego kroki nie były tak bolesne jak wcześniej nadal czuł ból ale dało go się wytrzymać. Krwawy obraz bitwy pozostał w jego pamięci, z pewnością nie była to największa potyczka w jakiej brał udział ale wydawała się najbardziej drastyczna, w swoich działaniach elfowie na zawsze pokonali wręcz unicestwili orków dając śródziemiu rzeczywisty pokój ale kto wie zawsze może pojawić się inne zagrożenie. Elf z miejsca obserwował innych w większości wypoczywających lub zbierających się do powrotu, zaczął iść w tej chwili sam nie wiedział jeszcze gdzie, zrobił kółko wokół obozu później zajrzał do miejsca gdzie składowano jedzenie i picie był głodny przekąsił coś i miał wracać do siebie lecz ujrzał swojego ojca zmierzającego w jego stronę 

- Jutro wyruszamy do domu - Thranduil powiedział łagodnym głosem 

- Właśnie idę przygotować się do powrotu - mówił Legolas, król skinął mu głową 

Elf poszedł do siebie pochował większość rzeczy, prócz jakiegoś ubrania na zmianę bo te które miał na sobie było brudne poza tym śmierdziało potem i krwią, zostawił również broń przyzwyczaił się już dawno do ciężaru miecza u boku dziwnie było chodzić mu bez niego. Później wyszedł na zewnątrz, usłyszał galop konia zmierzającego wprost do obozu, koń zatrzymał się zeskoczyła z niego zakapturzona postać rozejrzała się, spojrzała w stronę Legolasa zdjęła kaptur, elf nie mógł wierzyć własnym oczom rudowłosa elfka zmierzała w jego stronę, zatrzymała się przed nim i sama patrzyła z niedowierzaniem. Jej oczy były mokre, gdy ujrzała blondwłosego elfa poczuła jakby kamień spadł jej z serca, stali wpatrzeni w siebie, aż Legolas podszedł bliżej przytulił ją do siebie a ona bezwładnie wpadła w jego ramiona, po twarzy Tauriel leciały łzy szczęścia 

- Żyjesz - wyszeptała, elf uśmiechnął się do niej i pociągnął ją lekko prowadząc do swojego namiotu 

---------------------------------------------------------------------------

Powoli zbliża się zakończenie całej książki, dlatego działy będą pojawiać się raz w tygodniu