Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Bakugou.
Bakugou.
Bakugou.
Eijirou, oturduğu hastane koltuğunda telaşla beklerken aklından geçen tek şey bu kelimeydi; birkaç aydır değişmeyen bir şekilde. Tüm bedenine yüklenen onlarca duygunun varlığı, kirli bir el kalbini sıkıştırıyormuş gibi hissettiriyordu ve ne yazık ki her şey, uzun sayılabilecek bir süredir böyleydi.
Tam 11 aydır, Kirishima Eijirou tüm bu hislerle boğuşuyordu ve bu karmaşanın başını çeken duygu ise amansız endişesiydi. Hiç tatmadığı kadar büyük bir korku dalgası 11 ay boyunca zayıflayan bedenini sardığından dolayı ne doğru düzgün uyuyabilmiş ne de beslenebilmişti, dolayısıyla her sabah bitkin uyanıyordu. İlk ay okula bile gitmemişti ki normal bir durumda, sert bir disipline sahip olan U.A. Kahramanlık Akademisi böyle bir olaya tolerans gösterecek kadar anlayışlı olmazdı.
Fakat şartlar öyle bir hale gelmişti ki onların bile tek kelime etmeye gücü yoktu.
11 ay önce, U.A. Kahramanlık Akademisi'ndeki birinci sınıfların katıldığı bir kamp eğitiminde, yüzlerce ağacın arasında yaşanan bir villain saldırısında, tüm ülkede U.A. Spor Festivali'nin birincisi olarak tanınan Bakugou Katsuki ortadan kaybolmuştu.
Daha doğrusu, kaçırılmıştı. Ve bir daha ondan haber alınamadı, o olaydan 11 ay sonraya dek.
Herkes şaşkındı, herkes korkmuştu ve herkes telaş içerisindeydi. Neredeyse bir yıldır tanıdıkları biri, ellerinden zorla alınırken ne öğretmenler ne de öğrenciler bunu engelleyebilmişti. Tabii ki kimse, kötü adamların bir öğrencinin peşinde olacağını düşünmemişti ve bunu öğrendiklerinde ise artık çok geçti.
Bakugou Katsuki'nin ismi, uzun bir süre için dünyadan silindi. Olay yaşandığı sırada tüm haberlerde, gazete başlıklarında, internet sitelerinde o vardı. Birilerinin ilgisini çekmek, birilerinin de yarasını deşmek istermiş gibi, adı her yerdeydi.
Zamanla unutuldu, hafızalardan kalktı. İnsanlar bu faciayı anılarının arasındaki tozlu bir rafa, bir daha açmamak üzere kaldırdı ve bu acıyı ömür boyu kalplerinde yaşayacak olan birkaç kişi dışında, her şey eski haline döndü.
Henüz beş hafta önce ise, aylardır aranan kişi bir otoyolda bilinçsiz halde bulunmuştu ve Eijirou bu haberi duyduğu anki şaşkınlık ve korkusunu hâlâ tüm hücrelerinde hissedebiliyordu.
Beyaz koridorda ilerlemeyi bırakıp duvardaki saate baktı. Doktor onu -bir sorun çıkmazsa- on dakika sonra içeri çağıracağını söylemişti ve henüz sadece dört dakika geçmesine rağmen kırmızı saçlı çocuk, bir sorun çıktığını düşünmeden edemiyordu.
