Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Bir kış günü, Japonya'nın en ücra köşeleri bile karın beyaz perdesi altında kalmışken ve tüm yeryüzü çocuklarla oynamak için sabırsızlanırcasına yağan kar tanelerini üzerlerine almaya devam ederken günün son zilinin çalması; sekiz yaşındaki hemen hemen herkesi mutlu ederdi. Soğuktan kuruyan dudaklardan ince sevinç çığlıkları duyuldu, öğretmene "İyi akşamlar" denildi, kısa parmaklar küçük sıralardaki eşyaları topladı ve henüz olgunlaşmamış bedenlerin hepsi coşkuyla dışarı çıkarken yetişkinler ise bir kenarda büyük gülümsemelerle izliyordu onları.
Kış; mevsim olarak getirdikleriyle hastalanmayı sorun etmeyen her çocuğu mutlu ederken, Todoroki Shouto okulda bile değildi.
"Hey." dedi Bakugou Katsuki. Ortaya çıkan özgünlüğünden dolayı bir süredir yaşıtları çevresinde çokça saygı görüyor, övgü sözleri alıyordu ve bundan dolayıdır ki dudaklarında günlerdir silinmeyen bir gülümseme ve -tabiri caizse- bir şeyleri patlatma dürtüsü vardı. "Todoroki nerede?"
"Bilmiyoruz." dedi çocuklardan biri, geniş omuzlarını silkerken. İri görünüşüne rağmen zayıf bir özgünlüğe sahip olduğu için kendisi de Katsuki'yi övenler arasındaydı. "Bugün okulda değildi."
Katsuki, kaşlarını çatarken ellerini ovuşturdu. Todoroki bugün okulda olmadığı için sarışının özgünlüğünün ortaya çıktığını bilmiyordu. "Neden?"
"Onu boş verin." İnce bir kuyruğa ve hassas kulaklara sahip bir arkadaşı, yerden aldığı karı eldivenleri arasında top haline getirip havaya kaldırmadan önce yüksek sesle söyledi. "Hadi, kar topu savaşı!"
"Evet!"
"Başlayın!"
Böylelikle, okula gelmeyen birinin konusu kapanmış ve birkaç çocuk arasında bir kar topu savaşı başlamıştı. Katsuki de, her ne kadar konunun değişmesinden pek hoşnut olmasa da, savaşa katılarak kendisine bir sığınak -bir bankın arkasına geçmişti- buldu ve kar topları hazırlayarak arkadaşlarına atmaya başladı. Yine de morali bozuk olduğundan dolayı yaklaşık yarım saat sonra sıkılmış, eve gideceğini söyleyerek arkadaşlarının yanından ayrılmıştı -tabii, bunu yapmadan önce en çok kişiyi vuranın kendisi olduğunu da söylemek gerek, herkes çok yavaş olduğu için sıkılmıştı.
Fakat, her ne kadar arkadaşlarına eve gittiğini söylese de, adımlarını birkaç sokak ilerideki küçük parka çevirdi. Orada bir sürü ağaç, ağaçların arasındaysa bir kaydırak, iki salıncak, bir tahterevalli ve birkaç bank vardı ve hatırladığı kadarıyla Todoroki oranın kafa dinlemek için harika bir yer olduğunu söylemişti.
