Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Şubat ayı, yıl boyunca varlığını belli edebileceği tek zaman dilimi olan 28 günün son demlerinde de insanlara dondurucu bir ayaz sunarken, UA Kahramanlık Akademisi'nin kalın duvarları bu sert esintiyi yararcasına yükseliyordu ve duvarların ardındaki bir grup çocuğun tek endişesi ise, dışarıda soğuktan korunmak adına montlarına sığınan binlerce insanın aksine, ilk derse geç kalmamaktı. Koridorda sürekli bir adım sesi yankılanıyor, insanlar birbirlerine "Günaydın." diyor ve bazıları ikili üçlü gruplarla sınıflarına yöneliyordu.
Bakugou Katsuki de o öğrencilerden biriydi; bir kabusla yatağından kalkalı yaklaşık bir saat oluyordu ve diğerlerinin aksine o, kara bulutlarla dolu gökyüzünün farkındaydı, içini karartıyordu.
Üniformalarıyla ve tek kolunu omzuna taktığı çantasıyla odasından çıktığında kimseyle karşılaşmamayı umarak sınıfına doğru ilerledi. Dersin başlamasına henüz on dakika olmasına rağmen o an odasında kalacak durumda değildi, kötü rüyasından dolayı duvarlar üzerine geliyormuş gibi hissediyordu -ki son zamanlarda bu sık sık olduğundan şimdiye kadar alışması gerekirdi.
Ama alışamadı, bu da her şeyi daha da berbat bir durum haline getiriyordu. Sinir bozucu.
Sarı saçlı oğlan, 2-A sınıfının kapalı kapısı önüne geldiğinde suratını buruşturdu; içerideki kahkahalar koridora yayılıyor ve diğer sınıflardan yükselen konuşmalarla birlikte bir gürültü oluşturuyorken, midesinin çalkalanmasını engellemek elinde değildi.
Kus emri veren beynini umursamadan kapıyı açtığında gülüşmeler bir an için zayıfladı, bakışlar kapıya döndü ve "Günaydın, Bakugou!" sözcükleri atmosfere yayıldı. Katsuki cevap vermeden sırasına geçerken sınıfın geri kalanı sohbetine devam etmişti, dersin başlamasına hâlâ vakit olmasına rağmen neredeyse hepsi buradaydı.
Sarı saçlı oğlan, yüzlerine bakmadı. Çocukluktan beri koruduğu hayalini gerçekleştirmek gibi bir amacı olmasaydı çoktan defolup gitmişti fakat şu bir numaralı kahraman olma gayesi yakasını bırakmıyordu bir türlü.
Lanet.
Başı çatlıyordu.
Düşünmemek için uğraşırken aklından geçirdiği onlarca emir cümlesinden dolayı ona seslenen Kirishima Eijirou'yu duymadığını, ancak gözlerinin önünde bir el sallandığında fark etti. Sonrasında, bir anlığına kesilen tüm o gürültü tekrar kulağına dolmuş ve Katsuki'nin bir kez daha kaşlarını çatmasına sebep olmuştu. Kafasını hafifçe kaldırarak sırasının yanında dikilirken çarpık dişleriyle ona gülümseyen oğlana baktı. "Günaydın, Bakugou."
